Αποστασιοποιούμαι στιγμιαία.
Παρατηρώ τους ανθρώπους που με περιβάλλουν.
Γελούν, διασκεδάζουν. Χάος.
Ένα ιδιαίτερα ελκυστικό χάος
που με ωθεί να ενταχθώ και εγώ.
Μα, η ψυχή αντιστέκεται.
Για λίγο σταματά ο χρόνος
και τίποτα δεν έχει πια νόημα.
Ακόμα και η ίδια μου η ύπαρξη,
φτερό στον άνεμο και λειψή σε ουσία.
Απέραντη μοναξιά.
Κάθε άλλο αίσθημα χάνεται.
_
γράφει η Διώνη Παπαχρήστου
Ακολουθήστε μας
Real News Καθημερινή Πρώτο Θέμα Το Βήμα της Κυριακής Δώστε μας το email σας και κάθε Παρασκευήθα έχετε στα εισερχόμενά σας τις προσφορές των εφημερίδων (Δεν στέλνουμε ανεπιθύμητη αλληλογραφία ενώ μπορείτε να διαγραφείτε με ένα κλικ και δεν θα...
Στην αμμουδιά που μ’ έφερες στάθηκα για λίγο Να θυμηθώ τον χτύπο της καρδιάς Και το φτερούγισμα εκείνο το ανεξήγητο Που ούτε ο γιατρός δεν μπορεί να περιγράψει Και την ταχύτητα των χτύπων της Έτοιμη να σπάσει η καρδιά Τραβώντας μέ απαλά και με χειρουργική ακρίβεια...
Στις βροχερές μεγαλουπόλειςτης Ευρώπης,χρόνια και χρόνια πέρασε,περπάτησε και γέρασε.Μα η καρδιά δεν γέρασε!Τον έρωτα αναζητά,χρόνο μετρά και στα κρυφά.Σκιές παραληρούν,χτυπώντας ρυθμικά τα χέρια.Έχασε το παιδί με το μπαλόνι!Στους ουρανούς να περπατά,να χαίρεται και...
Ακολουθήστε μας στο Google News
Διαβάστε κι αυτά
Στις βροχερές μεγαλουπόλειςτης Ευρώπης,χρόνια και χρόνια πέρασε,περπάτησε και γέρασε.Μα η καρδιά δεν γέρασε!Τον έρωτα αναζητά,χρόνο μετρά και στα κρυφά.Σκιές παραληρούν,χτυπώντας ρυθμικά τα χέρια.Έχασε το παιδί με το μπαλόνι!Στους ουρανούς να περπατά,να χαίρεται και...
Μες την κοιλάδα των Τεμπών, πάνω σε ράγες προδοσίας, ένα τρένο νεκρών προσευχών σε πομπή πουλιών θρηνωδίας. “Είναι παιδιά, είναι φωνές, έχουν φτερά να ανοίξουν. Τρέξτε, σφραγίστε τις γραμμές έχουν σε αγάπες να γυρίσουν.” Μα οι δείκτες μένουνε βουβοί, τα...
Πόσες εμπνεύσεις έχω θάψει, από παιδί ακόμη. Πόσο πόνο έχω κρύψει στα σπλάχνα μου. Δε γίνεται αλλιώς. Κάποιες φορές δεν προλαβαίνεις να αποτυπώσεις τις σκέψεις σου. Είναι τόσες πολλές και ρέουν αδιάκοπα. Κάποιες φορές σε επισκέπτονται σε...
0 Σχόλια