Αποστασιοποιούμαι στιγμιαία.
Παρατηρώ τους ανθρώπους που με περιβάλλουν.
Γελούν, διασκεδάζουν. Χάος.
Ένα ιδιαίτερα ελκυστικό χάος
που με ωθεί να ενταχθώ και εγώ.
Μα, η ψυχή αντιστέκεται.
Για λίγο σταματά ο χρόνος
και τίποτα δεν έχει πια νόημα.
Ακόμα και η ίδια μου η ύπαρξη,
φτερό στον άνεμο και λειψή σε ουσία.
Απέραντη μοναξιά.
Κάθε άλλο αίσθημα χάνεται.
_
γράφει η Διώνη Παπαχρήστου
0 Σχόλια