Το αργόσυρτο ψιθύρισμα της νύχτας, μου πρόδωσε τα μυστικά της. Εκεί
ψηλά στον ουρανό, μα τόσο χαμηλά στα πιο μακρόπνοα όνειρα μας απλώνεται
το πιο όμορφο φόρεμα της φύσης.
Αστρόπλεκτο, φαντάζει με ουρά το φώς του φεγγαριού να διαχέεται στις λαξεμένες
γωνίες του μυαλού μας. Είναι πλάνη να πιστεύει κανείς ότι έχει μαύρο φόντο.
Γιατί άσπρο είναι το χρώμα που πλάθεται στην αγάπη μας! Όσο βαθιά και αν φωλιάζει
στην καρδιά. Μα η ομορφιά της νύχτας δεν είναι μόνο ένα πέπλο. Είναι και η γοργόφτερη
ματιά μας που παντρεύεται τους μύθους που πλανώνται στο άγγιγμα της.
Επιθυμίες που θέλουμε να γίνουν πραγματικότητα μα που; Δύσκολα συνήθως ανασταίνονται όπως και οι νεράιδες που παίζουνε με τα ξωτικά στο λιβάδι που απλώνονται τα ουράνια σώματα. Μία ευχή μόνο κάνω. Δώρο στην νύχτα να φέρω τα δαχτυλίδια του Κρόνου και να με φιλήσει στο μάγουλο τόσο γλυκά, όσο η άχλη που αφήνουν πίσω τους οι μετεωρίτες.
_
γράφει ο Νίκος Βαρδάκας
0 Σχόλια