Νέες κυκλοφορίες: «Οι αγάπες δεν κηδεύονται τις Τρίτες», Χάρης Μαύρος – «Το χάσμα του χρόνου (The Hogarth Shakespeare Project)», Jeanette Winterson – «Η συχνότητα του θανάτου», Χίλντα Παπαδημητρίου

Τρία μυθιστορήματα φιλοξενούνται σήμερα στη στήλη μας. Αναλυτικότερα: Εκδόσεις Σαββάλας «Οι αγάπες δεν κηδεύονται τις Τρίτες», Χάρης Μαύρος Λίγα λόγια για το βιβλίο: Βράδυ Δευτέρας. Ο ένας απέναντι στον άλλον, παγωμένες εκφράσεις, τη στιγμή που η κρύα κάννη ενός όπλου ανάμεσά τους προκαλεί αμφιβολίες αν η Τρίτη θα ξημερώσει και για τους δύο. Κάποτε, τα […]

Τρία μυθιστορήματα φιλοξενούνται σήμερα στη στήλη μας. Αναλυτικότερα:

Εκδόσεις Σαββάλας

«Οι αγάπες δεν κηδεύονται τις Τρίτες», Χάρης Μαύρος

Λίγα λόγια για το βιβλίο:

Βράδυ Δευτέρας. Ο ένας απέναντι στον άλλον, παγωμένες εκφράσεις, τη στιγμή που η κρύα κάννη ενός όπλου ανάμεσά τους προκαλεί αμφιβολίες αν η Τρίτη θα ξημερώσει και για τους δύο.

Κάποτε, τα λιγοστά βράδια που έμεναν μαζί ξημέρωναν αλλιώς. Τα κορμιά τους μπλέκονταν μεταξύ τους και οι καυτές ανάσες τους μύρωναν τον έρωτά τους. Δεν υπήρχε καμιά θέση για πόνο και αμφιβολία. Η αγκαλιά τους ήταν ο πιο ασφαλής τόπος του κόσμου.

Εκείνη μια γυναίκα παντρεμένη, με δύο παιδιά, λίγο πριν τα πενήντα της χρόνια. Ένας γάμος χωρίς το χάδι του έρωτα πια, παρά μόνο με συμβιβασμούς και τεράστια οικονομικά προβλήματα, που την είχαν οδηγήσει στο όριο της φτώχειας.

Εκείνος μόλις είκοσι πέντε, άνεργος, αναγκασμένος να ζει με τη μικρή –παράξενη– αδελφή του και έναν πατέρα που γνωρίζει καλά πώς να τους δυναστεύει, μέσω της οικονομικής του κυριαρχίας.

Ένας ύμνος στην παράφορη καρμική αγάπη, στην αγάπη που αγγίζει το όριο της παράνοιας, στην αγάπη που φτάνει ένα βήμα πριν τον θάνατο.

 Ο συγγραφέας:

Ο Χάρης Μαύρος γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1983. Ξεκίνησε να γράφει λίγα χρόνια αργότερα στολίζοντας με μουντζούρες τα βιβλία των γονιών του. Πιστεύει πως μέσα απ’ τη γραφή ο κόσμος μπορεί να γίνει καλύτερος και γι’ αυτό γράφει μέχρι σήμερα. Είναι συλλέκτης στιγμών και δεν έχει σκοπό να σταματήσει να τρέφεται με εικόνες, μυρωδιές και ήχους. «Οι αγάπες δεν κηδεύονται τις Τρίτες» είναι το δεύτερο μυθιστόρημά του, ενώ το πρώτο του έχει τον τίτλο «Μέχρι [τις] Τέσσερις».

Εκδόσεις Μεταίχμιο

«Το χάσμα του χρόνου (The Hogarth Shakespeare Project)», Jeanette Winterson

Λίγα λόγια για το βιβλίο:

Το βιβλίο εντάσσεται στη σειρά Hogarth Shakespeare Project: τα πιο αγαπημένα έργα του μεγαλύτερου δραματουργού όλων των εποχών ξαναγράφονται από τους σπουδαιότερους σύγχρονους συγγραφείς. Η Jeanette Winterson ξαναγράφει το Χειμωνιάτικο παραμύθι.

Σε μια ανεμοδαρμένη πόλη του αμερικάνικου Νότου, τη Νέα Βοημία, μια νύχτα ένας άγνωστος εγκαταλείπει ένα βρέφος στην είσοδο ενός νοσοκομείου. Είναι η μικρή Περντίτα, την οποία ο πατέρας της, τρελός από ζήλια, δεν αναγνωρίζει και εξορίζει για πάντα από τη ζωή του και από το Λονδίνο.
Δεκαεπτά χρόνια αργότερα η Περντίτα αγνοεί βασικά στοιχεία για την ταυτότητα και την καταγωγή της, αλλά σύντομα θα ανακαλύψει ποια είναι η οικογένειά της.
Η εκδοχή του σαιξπηρικού Χειμωνιάτικου παραμυθιού διά χειρός Jeanette Winterson αφηγείται μια σπαρακτική ιστορία για καρδιές που ράγισαν και καρδιές που γιατρεύτηκαν από τις πληγές τους, μια ιστορία για τη μανία της εκδίκησης και τη δύναμη της συγχώρεσης, μια ιστορία που αποδεικνύει πως ό,τι χάνεται  δεν μένει χαμένο για πάντα.

Η συγγραφέας:

Η Jeanette Winterson γεννήθηκε στο Λάνκασαϊρ το 1959, όπου και μεγάλωσε, και τώρα ζει στο Λονδίνο. Το βιβλίο της Oranges Are Not The Omly Fruit κέρδισε το βραβείο Whitbread ως το καλύτερο μυθιστόρημα πρωτοεμφανιζόμενης συγγραφέα· η διασκευή του Oranges, που έκανε η ίδια για την τηλεόραση του BBC, της απέφερε βραβεία σε όλο τον κόσμο, συμπεριλαμβανομένου κι εκείνου της Βρετανικής Ακαδημίας Κινηματογράφου και Τηλεόρασης για την καλύτερη δραματική σειρά. Το μυθιστόρημά της The Passion κέρδισε το βραβείο John Llewellyn Rhys Memorial. Το 1989, τη χρονιά που εκδόθηκε το Sexing the Cherry, η Jeanette Winterson πήρε το βραβείο E. M. Forster από την Αμερικανική Ακαδημία Γραμμάτων και Τεχνών. Από τον Οργανισμό Λιβάνη κυκλοφορεί το βιβλίο της: Γραμμένα στο Κορμί.

 

«Η συχνότητα του θανάτου», Χίλντα Παπαδημητρίου

Λίγα λόγια για το βιβλίο:

Το φθινόπωρο του 2009, η λαμπερή βιτρίνα της Αθήνας έχει αρχίσει να σκοτεινιάζει, αλλά οι άνθρωποι συνεχίζουν να δουλεύουν με αφοσίωση, να ερωτεύονται με πάθος, να αγαπούν τη μουσική, να διασκεδάζουν και να… σκοτώνουν. Αυτό θα διαπιστώσει ο αστυνόμος Χάρης Νικολόπουλος όταν κληθεί να εξιχνιάσει τη δολοφονία μιας γυναίκας στις παρυφές της οδού Αθηνάς. Τα στοιχεία θα τον οδηγήσουν στην MP3, μια εταιρεία που ειδικεύεται στη μουσική και τη διασκέδαση. Εκεί θα γνωρίσει τον μικρόκοσμο των ανεξάρτητων ροκ ραδιοφωνικών σταθμών, θα συγκρουστεί με παλιούς γνώριμους και ανθρώπους της νύχτας και θα συναντήσει μια γυναίκα, μοιραία κι επικίνδυνη, σαν ηρωίδα παλιομοδίτικου νουάρ. Κάθε τόσο, στα πόδια του θα μπλέκει ένας εκκεντρικός άστεγος, ο οποίος γνωρίζει πάντοτε περισσότερα απ’ όσα λέει. Ποια φαντάσματα του παρελθόντος καταδιώκουν αυτούς τους διαφορετικούς ανθρώπους; Τι τους φοβίζει και γιατί κρατούν το στόμα τους κλειστό;
Στην καινούρια περιπέτειά του, ο Χάρης Νικολόπουλος και η αφοσιωμένη ομάδα των συνεργατών του θα εμπλακούν προσωπικά στην υπόθεση που καλούνται να διαλευκάνουν. Στην πορεία της εξιχνίασης, ο Χάρης θα αναζωπυρώσει παλιές έχθρες, θα διευρύνει τις μουσικές του γνώσεις και θα δει τη ζωή του να παίρνει μια τελείως ανεξέλεγκτη τροπή.

Η συγγραφέας:

Η Χίλντα Παπαδημητρίου γεννήθηκε στην Καλλιθέα το 1957. Μεγάλωσε στη Νέα Σμύρνη, διαβάζοντας αστυνομικά μυθιστορήματα κι ακούγοντας Neil Young και Bob Dylan. Σπούδασε Νομικά και για μια εικοσαετία είχε το δισκάδικο στην πλατεία της Νέας Σμύρνης. Από το 1994 ασχολείται επαγγελματικά με τη μετάφραση (John Barth, Percival Everett, Bob Dylan, Leonard Cohen, Raymond Chandler, Ross McDonald κ.ά.).
Έχει γράψει δύο μονογραφίες για τους Beatles και τους Clash (εκδόσεις Απόπειρα). Υπήρξε συνεργάτης μουσικών εντύπων (ZOO, Pop&Rock, Sonic) και είναι συντάκτης του διαδικτυακού μουσικού περιοδικού MiC. Η Συχνότητα του θανάτου είναι το τρίτο μυθιστόρημά της με ήρωα τον αστυνόμο Χάρη Νικολόπουλο. Προηγήθηκαν το Για μια χούφτα βινύλια (Μεταίχμιο, 2011) και το Έχουνε όλοι κακούς σκοπούς (Μεταίχμιο, 2013).

0 Σχόλια

Υποβολή σχολίου