15.09.2024

Νίψον ανομήματα

Θαλάσσιες σπηλιές, 

τη Γοργώ γέννησαν,

βραχώδης μήτρα.

Να γιατί τη λέμε Ευτυχία.

 

 

Γιατί  μας θρέφει.

 

 

Μήνες μετά και το παιδί της να γεννά, 

την Ευτυχία, της θάλασσας.

Να γιατί τη λέμε μητέρα θάλασσα:

Γιατί ποιεί τον κόσμο.

 

 

Βισκαϊκός και κάτω απ’ τις προπέλες,

ο Έρωτας βυθίζεται μαζί με το βαπόρι.

Σπαρμένη με κόκκαλα ο βυθός της.

 

 

Να γιατί λέμε ότι θρέφεται από εμάς.

 

 

Αιώνες μετά και Εκείνη,

Παρόχθια, το φόρεμά της με πέτρες γεμίζει,

Αργά μα σταθερά αφήνεται.

Στιγμές μετά, το μαντολίνο επιπλέει.

Ξαναγυρνά στη μήτρα που τη γέννησε:

στη θάλασσα.

 

 

Να γιατί λέμε ότι μας σκοτώνει.

 

 

Αυτή τη στιγμή, ένα παιδί

πίνει νερό,

στο όνομα της αθωότητας,

στην άγια κρήνη μιας εκκλησιάς.

 

 

Διαβάζει τη μαρμάρινη επιγραφή:

«Νίψον ανομήματα,

Μη μόναν όψιν».

Τρέχει, το τόπι να πιάσει.

Ω, της συγχώρεσης κρύο νερό.

Είναι ευτυχισμένο.

Ακολουθήστε μας

Οι προσφορές των εφημερίδων για το Σαββατοκύριακο 15 – 16 Φεβρουαρίου 2025

Οι προσφορές των εφημερίδων για το Σαββατοκύριακο 15 – 16 Φεβρουαρίου 2025

Real News Καθημερινή Πρώτο Θέμa Το Βήμα της Κυριακής Δώστε μας το email σας και κάθε Παρασκευήθα έχετε στα εισερχόμενά σας τις προσφορές των εφημερίδων (Δεν στέλνουμε ανεπιθύμητη αλληλογραφία ενώ μπορείτε να διαγραφείτε με ένα κλικ και δεν θα...

Γείτονες

Γείτονες

Κινείστε γύρω μου, σαν κομήτες, πλέκετε τους ιστούς σας, με αιχμαλωτίζετε στα δίχτυα σας, ανήμπορη με ακινητοποιείτε. Τραβάτε από τα υγρά μου, όχι για να ξεδιψάσετε, αλλά για να με δείτε να αργοπεθαίνω, από διαστροφή ή δεν υπάρχει διαστροφή στην ευωχία; Γλιστράτε πάνω...

Πολύ μικρός ουρανός

Πολύ μικρός ουρανός

Μεγάλωσα πολύ για να ασφυκτιώ σε αυτόν τον ουρανό. Άλλοτε μπλε και άλλοτε γκρι. Άλλοτε γκρι και άλλοτε μπλε. Πολύ λίγος ουρανός για μένα. Και ας φαίνεται απέραντος για κάποιους. Τα πρόσωπα όλα ίδια στη πρώτη καλημέρα. Μα αποκαλύπτονται στη τελευταία καληνύχτα. ...

Ακολουθήστε μας στο Google News

Διαβάστε κι αυτά

Πολύ μικρός ουρανός

Πολύ μικρός ουρανός

Μεγάλωσα πολύ για να ασφυκτιώ σε αυτόν τον ουρανό. Άλλοτε μπλε και άλλοτε γκρι. Άλλοτε γκρι και άλλοτε μπλε. Πολύ λίγος ουρανός για μένα. Και ας φαίνεται απέραντος για κάποιους. Τα πρόσωπα όλα ίδια στη πρώτη καλημέρα. Μα αποκαλύπτονται στη τελευταία καληνύχτα. ...

Αν η πόρτα άνοιγε, θα έφευγες;

Αν η πόρτα άνοιγε, θα έφευγες;

Φόβος Φοβάμαι.  Φοβάμαι πως θα ’ρθει εκείνη η μέρα που μονάχα θα υπάρχω, μα δεν θα ζω. Ένα χέρι πλησιάζει.Είναι κρύο.Φοβάμαι.Το χέρι που κάποτε αγκάλιαζε τις πληγές μου – ή έτσι νόμιζα, τουλάχιστον –τώρα έχει γίνει ένας βαρύς βράχος που προσπαθεί να με αφανίσει....

Tα βατραχάκια

Tα βατραχάκια

Στους καλυτερότερους νέους μικρούς  ηθοποιούς τους μαθητές μας… Βρεκεκέξ… τραγουδούν οι ψυχές στο ποτάμι. Το βάρος του λόγου ανήκει σε εκείνους  που τολμούν να κρατήσουν ζωντανή την ελπίδα. Δύο φωνές συγκρούονται:  η μία, βαριά σαν τον κεραυνό,  Η...

0 σχόλια

0 Σχόλια

Υποβολή σχολίου