Από χρώμα βαθύ, αραιό,
τον ρούν του χρόνου συλλογίζομαι.
Επέμεινα χωρίς να υπομείνω
στον χρόνο τον αήττητο,
τον ηττημένο από τον ίδιο
που επαναλαμβάνεται προπαγανδίζοντας υπέρ της πραότητος
ενώ ταχέως χάνεται στην γενεσιουργό
αιτία της ανυπαρξίας του την κίνηση
και την θυγατέρα της μεταβολή.
Η παρουσία σου στην σκέψη,
την νοσταλγία οικεία καθιστά,
το συγκυριακό αντάμωμα, προσδοκία φιλίας εμήνυσε,
η φιλία προσδοκία παρέμεινε.
Των στιγμών το εφήμερο την μνήμη κυβερνά.
Η αβρότητα που νοιώθω, η αβρότητα που νοιώθεις,
την ώσμωσή τους
στης λυκαυγής το σκίρτημα ομολογούν.
Πόσες προσμονές, λύπες, παραδοχές σε εμβάλλουν;
Αγέρες εποφθαλμιούν το γίνωμά σου.
_
γράφει ο Λεωνίδας Καζάσης
0 Σχόλια