Ξημέρωσε ο Σεπτέμβρης στο Γύθειο με μία πνοή καλοκαιρινή και ένα αεράκι δροσερό που διαπερνούσε την κουρτίνα της κρεβατοκάμαρας και έφερνε την ευωδιά της θάλασσας. Έτσι την ξύπνησε εκείνο το πρωί, τόσο γλυκά, και της διέκοψε το πολυπόθητο όνειρο που δεν ήθελε να την αφήσει. Δίπλα ο αγαπημένος της να την χαιδεύει τρυφερά, αφού περίμενε να ετοιμαστεί και να την σεργιανίσει στα σοκάκια της κωμόπολης για ένα τελευταίο καφέ πριν την αναχώρηση για Αθήνα. Εξάλλου, το καλοκαίρι ήταν ήδη στο τέλος.
Στην Αθήνα τους περίμενε το χάος, το τσιμέντο, οι γοργοί ρυθμοί και η εύθραυστη τωρινή ησυχία που εξασφάλιζε μια εφήμερη ασφάλεια, που με το βίαιο γυρισμό των συντοπιτών εύκολα θα κατέρρεε. Ωστόσο, το καθήκον τούς καλούσε και δεν άφηνε περαιτέρω χρόνο για χάζεμα. Μονάχα μία ημέρα είχαν να απολαύσουν τη Γη των Θεών.
Την πήρε από το χέρι και σαν κατεβαίνανε απλωνόταν όλο το Μαραθονήσι μπροστά στα μάτια τους. Ένας τεχνητός δρόμος, σαν λωρίδα, ήταν αρκετός για να συνάψει το Γύθειο με το νησάκι όπου, με μια κίνηση χορευτική, τα κύματα έκαναν το ρεσιτάλ τους για ακόμα μια φορά. Η εικόνα ήταν εκθαμβωτική έως επιβλητικά όμορφη αν και αγριεμένη από τον αέρα, ο οποίος έσερνε τα κύματα και τα αρώματα της θάλασσας. Τα νερά απλωνόντουσαν άνετα πάνω στη λωρίδα και ξέπλεναν όποιο πετραδάκι είχε ξεμείνει πάνω στο δρόμο πηγαίνοντας το στη θάλασσα της άλλης όχθης, όπου βαρκούλες κολυμπούσαν από τον μεθυσμένο χορό των κυμάτων. Πώς να μη σταθείς σ’ αυτήν την εικόνα την ώρα που το μπλε βαθύ πέλαγος ακολουθούσε τα βήματα του ουρανού μέχρι την ένωσή τους και γινόταν ένα θαύμα της Φύσης που έμοιαζε με αναγέννηση. Μια στιγμή διαρκούσε όλο το θέαμα, μια στιγμή για πάντα!
Η Απολλώνεια ψυχή κυριαρχούσε, αφού η ομορφιά του Ηλίου και της μουσικής της Φύσης αντιπροσώπευαν την τελειότητα και την πηγή ζωής. Αναγέννηση!
Μπορεί να μην ήταν η ωραία Ελένη που την λεηλάτησε ο Πάρης χάρη της ξάκουστης ομορφιάς της αιχμαλωτίζοντας την στην φωλιά του δικού τους έρωτα, αλλά σίγουρα άφηναν τη δική τους φωλιά του Γυθείου με βαριά καρδιά.
Και ήταν 7 η ώρα και έπρεπε να φύγουν…

_

γράφει η Diana Georgieva Valchanova