Κοιτάζεις απέναντι σου, λίγα μέτρα μακρύτερα από

τις πράξεις σου. Όμορφη μέρα ξημέρωσε στα κορφοβούνια

των κινήτρων σου. Πίσω απ’ την άχλη των αναμνήσεων, αχνοφέγγει

ο ήλιος των συνεπειών.

Δεν γνωρίζεις ποιο είναι το αύριο, μηδέ και το παρόν σου γεννάει τύψεις.

Όταν η ώρα της απολογίας γλείφει την υπομονή σου, βαδίζεις αγόγγυστα

στο σταυροδρόμι. Το δάσος εκεί μέσα στην σιωπή που φωλιάζει την αυθυπαρξία

σου συνταιριάζει εικόνες και κλειστά μάτια.

Στα κλαδιά των δέντρων, το κρώξιμο των πουλιών διαταράσσει την μαγεία των στιγμών.

Λίγη αγάπη, πολλή έμπνευση και καθόλου ανάγκη από ψεύτικα λόγια ταριχεύουνε

την ταραχή που σαγηνεύει τις αισθήσεις.

Ένα ρυάκι που κυλάει, είναι η αφορμή να ξεδιψάσεις. Νερό δεν έχει μα λησμονιά που

πνίγει το παρελθόν. Και δίπλα του φυτρώνουνε στιγμές. Λέξεις, ψιθυρίσματα, της

νιότης εικονίσματα μοιάζουνε να περιμένουν τον χρόνο. Όσο βαδίζεις αναρωτιέσαι

πόσο ακριβή είναι η απλότητα.

Ένα άγγιγμα, μία συγνώμη και η φθορά κρεμασμένη στην αγχόνη. Στο τέλους του δρόμου το όνειρο στην νεκρή φύση σε περιμένει.

_

γράφει ο Νίκος Βαρδάκας