Αυτός ο πόνος ερχόταν το φθινόπωρο,
και πάντα πρώτα στον αυχένα.
Έπρεπε να περιδινίζεται
σε ένα μεγάλο μαντήλι σιωπηλό,
να προφυλάσσεται.
Της συνέστησαν
τις νύχτες
να καταπίνει πριν την κατάκλιση
λίγες γουλιές ανόθευτο
συμπυκνωμένο φεγγαρόφωτο,
της δυσθυμίας το αντίδοτο.
Ή όταν αχάραγα ανοίγει το παράθυρο
προς το ρολόι στο κεντρικό καμπαναριό,
να αφαιρεί προληπτικά όση μπορεί
από την σκουριά
που αδρανεί τους λεπτοδείκτες
φλεγμαίνοντας επώδυνα τις ώρες.
Μα αυτή, όλα τα βράδια,
επέμενε
να μέμφεται όχι το ανθυγιεινό του κλίματος,
αλλά μια μόνιμη ευπάθεια
που άφησε το χέρι του
ακουμπισμένο απαλά πάνω στην κλείδα της
στους μακρινούς νυχτερινούς περίπατους
όταν ο καιρός άρχιζε να κρυώνει.
_
γράφει η Δήμητρα Κουβάτα
Μην ξεχνάτε πως το σχόλιό σας είναι πολύτιμο!
να καταπίνει πριν την κατάκλιση
λίγες γουλιές ανόθευτο
συμπυκνωμένο φεγγαρόφωτο,
ποσο όμορφο….
πάρα πολύ όμορφο!
Χαίρομαι με τα καλά σας λόγια !