Οι έρωτες ανθούν κλειδωμένοι

Δημοσίευση: 2.10.2017

Ετικέτες

Κατηγορία

 

Οι έρωτες ανθούν

σε κλειστά δωμάτια.

Όλες οι γεύσεις ρίγανης

βανίλιας

δυόσμου των αυλών μας,

οι πόζες μιας ζωής

σε λευκούς κύβους

τσιμεντένιες πυραμίδες

και σκελετούς

μαρμάρων,

απλά αναλγητικά

των μοναχικών.

Εφιάλτης παιδιού

με μεγάλο ίσκιο

μπροστά σε ένα καύκαλο

χελώνας

-στο χρώμα του κέδρου-

που καλεί

από

το πρώτο κλάμα

το σώμα σου να σαπίσει

στον ύπνο του.

Τρέχεις να γλιτώσεις μόνος

να λάμψεις

να σε δουν πολλοί

μην τύχει η ερωμένη

και μείνει από χάδια.

Φόβος η διαδρομή σου.

Να σπείρεις κλωστές ριζών

να καρποφορήσουν αναμνήσεις συγκινήσεων

σε περίπτωση που το χωράφι σου

ξεμείνει από βροχή.

Οι συναντήσεις ευδοκιμούν

σε άγκυρες κρεβατιών

και σχεδίες καρφωμένες σε

ανήλιαγα βράχια.

Η θάλασσα είναι για τους νηστικούς,

η έρημος για τους εξόριστους

οι στεριανοί κάμποι για τους ευνούχους

της γαλήνης.

Κανένα σκαρφάλωμα πέτρας

δεν γίνεται για

ρόδα ήβης, αλλά από πείσμα

να μην εξαρτάσαι

όλες τις ημέρες του φθινόπωρου

από το νέκταρ τους.

Η μόνη ορειβασία

εραστή

γίνεται σε κοιλάδες αφαλών

και λόφους Αφροδίτης.

Οι έρωτες ανθούν μόνο

σε κλειστά

δωμάτια.

Στο λέω, να το ξέρεις,

ένα κλειδί σε πόρτα που κάποια γωνία της γης

μονώνει η κλειδαριά της, αρκεί.

Ένα πριόνι να κόψεις μπαλκόνια

και γέφυρες με το νέφος

και τα νέφη του κόσμου

μονάχα απαιτείται.

Δυο κορμιά με πείνα

το ένα για το άλλο,

το θέλημα των αιώνων.

Γιατί είναι κανιβαλιστική

η τροφή του έρωτα

τρέφεται ο ένας δαγκώνοντας τον άλλο.

Γιατί η ίαση

των πληγών της νύχτας

γίνεται με καταπλάσματα υγρασίας

από τον ιδρώτα των σεντονιών τους.

Γιατί είναι αυτόφωτος

ο Ήλιος της αυγής τους.

Δεν μετριέται με κύκλους

αλλά με βυθίσματα

στο λαχανιασμένο

χώμα.

Ο έρωτας ανθεί, στο λέω,

σε κλειστά δωμάτια.

Τα άλλα ασπιρίνες

για τον πονοκέφαλο

του Άδη.

 

γράφει ο  Τάσος Μιχαηλίδης 

 

Ακολουθήστε μας

Ήταν της Ρόδου τ’ όνειρο

Ήταν της Ρόδου τ’ όνειρο

Αλλάζουν οι καιροί αλλάζει κι η ζωή μια αγάπη σβήνει ,αποχωρεί πικρού Σεπτέμβρη η σιωπή τη θύμηση καλεί Καλοκαιριού στιγμές  οι μνήμες μακρινές  ο κόσμος ήταν όμορφος  της θάλασσας ο αμμόλοφος γυαλί Ήταν καρδιάς η άνοιξη  ψυχής η ανατολή ήταν αγάπης η άφιξη  στου...

Ατέρμονη μοναξιά

Ατέρμονη μοναξιά

Απόψε, νύχτα μου, δεν φέρνεις την χαρά. Είμαι μονάχος δίχως ζέστη στην καρδιά. Οι τοίχοι μου είναι πεζοί η συνείδηση μου σκοτεινή και είναι όλοι οι άνθρωποι στους ώμους μου φορτικοί. Πια την ζωή τους προχωρούν το όνομά μου δεν θέλουν να ακούν και σαν ανάμνηση παλιά...

Ακολουθήστε μας στο Google News

Επιμέλεια άρθρου

Διαβάστε κι αυτά

Ατέρμονη μοναξιά

Ατέρμονη μοναξιά

Απόψε, νύχτα μου, δεν φέρνεις την χαρά. Είμαι μονάχος δίχως ζέστη στην καρδιά. Οι τοίχοι μου είναι πεζοί η συνείδηση μου σκοτεινή και είναι όλοι οι άνθρωποι στους ώμους μου φορτικοί. Πια την ζωή τους προχωρούν το όνομά μου δεν θέλουν να ακούν και σαν ανάμνηση παλιά...

Η σκόνη των αιώνων

Η σκόνη των αιώνων

Όσοι αιώνες και αν περάσουν,κρύο πάντα θα τους διαπερνά μέχρι το κόκκαλο.Των ποιητών τα πράγματα,άγρια προμηνύονται.Κάθε πέρσι και καλύτερα. Διότι· οι αιώνες,-όσο και αν έχουν ανάγκη τους ποιητές,για την οριακή επιβίωση -μπαίνει στη μέση το χρήμα και ο νόμος. Και...

Τα ξανακερδισμένα χρόνια

Τα ξανακερδισμένα χρόνια

Ρώτησαν κάποτε τον ποιητή:Γιατί γράφεις;-αφού ποτέ κανείς δεν πιάστηκε από στίχο,ώστε να αλλάξει η ανθρωπότητα.Την ανθρωπότητα αλλάζουν οι επαναστάσεις. και αυτός εμειδίασε ευδαιμονικά:«για όλον τον κόσμο!»«Kαι για μένα!…» Γράφει στα καφενεία, δίπλα στη...

0 σχόλια

0 Σχόλια

Υποβολή σχολίου