Οι έρωτες ανθούν
σε κλειστά δωμάτια.
Όλες οι γεύσεις ρίγανης
βανίλιας
δυόσμου των αυλών μας,
οι πόζες μιας ζωής
σε λευκούς κύβους
τσιμεντένιες πυραμίδες
και σκελετούς
μαρμάρων,
απλά αναλγητικά
των μοναχικών.
Εφιάλτης παιδιού
με μεγάλο ίσκιο
μπροστά σε ένα καύκαλο
χελώνας
-στο χρώμα του κέδρου-
που καλεί
από
το πρώτο κλάμα
το σώμα σου να σαπίσει
στον ύπνο του.
Τρέχεις να γλιτώσεις μόνος
να λάμψεις
να σε δουν πολλοί
μην τύχει η ερωμένη
και μείνει από χάδια.
Φόβος η διαδρομή σου.
Να σπείρεις κλωστές ριζών
να καρποφορήσουν αναμνήσεις συγκινήσεων
σε περίπτωση που το χωράφι σου
ξεμείνει από βροχή.
Οι συναντήσεις ευδοκιμούν
σε άγκυρες κρεβατιών
και σχεδίες καρφωμένες σε
ανήλιαγα βράχια.
Η θάλασσα είναι για τους νηστικούς,
η έρημος για τους εξόριστους
οι στεριανοί κάμποι για τους ευνούχους
της γαλήνης.
Κανένα σκαρφάλωμα πέτρας
δεν γίνεται για
ρόδα ήβης, αλλά από πείσμα
να μην εξαρτάσαι
όλες τις ημέρες του φθινόπωρου
από το νέκταρ τους.
Η μόνη ορειβασία
εραστή
γίνεται σε κοιλάδες αφαλών
και λόφους Αφροδίτης.
Οι έρωτες ανθούν μόνο
σε κλειστά
δωμάτια.
Στο λέω, να το ξέρεις,
ένα κλειδί σε πόρτα που κάποια γωνία της γης
μονώνει η κλειδαριά της, αρκεί.
Ένα πριόνι να κόψεις μπαλκόνια
και γέφυρες με το νέφος
και τα νέφη του κόσμου
μονάχα απαιτείται.
Δυο κορμιά με πείνα
το ένα για το άλλο,
το θέλημα των αιώνων.
Γιατί είναι κανιβαλιστική
η τροφή του έρωτα
τρέφεται ο ένας δαγκώνοντας τον άλλο.
Γιατί η ίαση
των πληγών της νύχτας
γίνεται με καταπλάσματα υγρασίας
από τον ιδρώτα των σεντονιών τους.
Γιατί είναι αυτόφωτος
ο Ήλιος της αυγής τους.
Δεν μετριέται με κύκλους
αλλά με βυθίσματα
στο λαχανιασμένο
χώμα.
Ο έρωτας ανθεί, στο λέω,
σε κλειστά δωμάτια.
Τα άλλα ασπιρίνες
για τον πονοκέφαλο
του Άδη.
–
γράφει ο Τάσος Μιχαηλίδης
0 Σχόλια