Η θλίψη νίκησε τα καλοκαίρια
και ρίζωσε στα κοκκινόχρωμα τα δειλινά
Στις αυλές οι τριανταφυλλιές
ξέχασαν τα τραγούδια τους
Κι οι πυγολαμπίδες χάθηκαν
μέσα στα μάτια της παγωμένης νύχτας
Ξεράθηκαν οι λεμονιές στα περιβόλια
Κι οι μνήμες κρύφτηκαν
κάτω από τους σκουριασμένους τροχούς του χρόνου
Στα έρημα χωριά οι μανάδες (από μίσος για τη λησμονιά)
κοιτούν τον ουρανό
μήπως και φανούν οι γυρολόγοι των άστρων,
κοντά στο μεσημέρι
Αυτή είναι η ώρα που διαλέγει (τις περισσότερες φορές)
ο θάνατος κι έρχεται,
βγαίνοντας απ’ τα στερεμένα ρέματα,
σαν κατάρα που βρήκε αφύλακτη
την άγια πολιτεία…
–
γράφει ο Χριστόφορος Τριάντης
Πεσιμισμός, δοσμένος με πολύ όμορφες εικόνες, αφήνει μια θλίψη, γιατί το μόνο σίγουρο είναι ότι όλοι θα γευτούμε το θάνατο κάποια μέρα. Πεθαίνουμε γιατί γεννηθήκαμε!Ευτυχώς όμως υπάρχουν κάποιοι “τυχεροί”, που προγεύονται της αιώνιας ζωής κε Τριάντη και μας δίνουν ελπίδα.Μπράβο για το καλογραμμένο σας ποίημα.
σαν κατάρα που βρήκε αφύλακτη
την άγια πολιτεία…
μελαγχολικά όμορφο…
Μελαγχολικό…
Δυνατό…
Αληθινό…
ΟΠΩΣ Ο ΘΑΝΑΤΟΣ…..