Η ντετέκτιβ Αμάντα Μπεκ ανακαλύπτει ένα πτώμα εφήβου σ’ ένα μέρος γεμάτο κόκκινα από αίμα χνάρια χεριών. Δύο άλλοι έφηβοι συνελήφθησαν σχεδόν επ’ αυτοφόρω. Τι προβληματίζει όμως την Αμάντα Μπεκ και τον αρχιεπιθεωρητή Κόλιν Λάιονς; Είκοσι πέντε χρόνια πριν είχε διαπραχθεί αντίστοιχος φόνος στο Γκρίτεν, μόνο που ένας από τους δράστες έχει εξαφανιστεί από τότε. Ταυτόχρονα, ο Πολ Άνταμς επιστρέφει στο Γκρίτεν όπου μεγάλωσε για να δει την ετοιμοθάνατη μητέρα του και να αντιμετωπίσει επιτέλους τα φαντάσματα του παρελθόντος. Πώς συνδέεται όμως με τους φόνους τότε και τώρα και από τι προσπαθούσε να κρυφτεί τόσο καιρό;

Ο Alex North επιστρέφει με ένα υποβλητικό μυθιστόρημα που έχει ως κύριο θέμα τα όνειρα. Τι είναι τα διαυγή ή συνειδητά όνειρα και πώς μπορεί κάποιος να τα χειριστεί; Πόσο εύκολο είναι να ταυτιστούν τα οράματα δύο διαφορετικών ανθρώπων που κοιμούνται σε διαφορετικά σπίτια; Υπάρχει όντως δυνατότητα να ασκήσεις έλεγχο σε αυτά κι αν ναι, ως πού μπορείς να φτάσεις; Αυτήν τη φορά ταξιδεύουμε ως το Γκρίτεν Γουντ ή αλλιώς Σκιές, λόγω των δέντρων στο διπλανό δάσος που μοιάζουν γεμάτα σκιές και μυστικά. «Το χωριό αργοπέθαινε, τα σπίτια ήταν σαν φώτα που έναν ένα έσβηναν και τους καμένους γλόμπους δεν τους αντικαθιστούσε ποτέ κανένας» (σελ. 210). Εκεί παραμονεύει μια φιγούρα και παρακολουθεί τα πάντα, ο Κοκκινοχέρης. Είναι όμως έτσι ή η πραγματικότητα κρύβει ακόμη χειρότερα μυστικά που πρέπει να μείνουν πάση θυσία κρυμμένα;

Ο Πολ Άνταμς, μετά από είκοσι πέντε χρόνια, έρχεται στο Γκρίτεν Γουντς να δει την ετοιμοθάνατη μητέρα του που έχει άνοια και παλεύει με τον καρκίνο. Τι συνέβη στο παρελθόν του; Γιατί δεν έπρεπε να γυρίσει, όπως διατείνεται η μητέρα του τις ελάχιστες φορές που επιστρέφει στην πραγματικότητα; Μέσα από πρωτοπρόσωπη αφήγηση ξεδιπλώνεται το παρόν και το παρελθόν του. Τώρα νιώθει έναν αόριστο κίνδυνο να τον περιτριγυρίζει και πράγματα παράξενα συμβαίνουν γύρω του και στο πατρικό του. Τότε ήταν παιδικός φίλος με τον Τζέιμς και όταν πήγαν σε καινούργιο σχολείο ξεκίνησαν να κάνουν παρέα με τον Μπίλι Ρομπερτς και τον Τσάρλι Κράμπτρι. Ο Τσάρλι ήταν ένα ιδιαίτερο παιδί, με εμμονή στον αποκρυφισμό, φανατικός της μαγείας και της δαιμονολογίας, πιο πολύ όμως για να δημιουργεί μια τέτοια εντύπωση παρά να το κάνει στην πραγματικότητα. Παρ’ όλ’ αυτά κατάφερε να τους πείσει να καταγράφουν τα όνειρά τους σε ημερολόγια κι έτσι σταδιακά τους μύησε σε αυτόν κόσμο και τους έκανε να τα προσέχουν περισσότερο. Τους έμαθε για την επώαση («Το υποσυνείδητό μας παίρνει τις καθημερινές εμπειρίες μας, τις κάνει θρύψαλα σαν βάζο που θρυμματίζεται στο πάτωμα και μετά παίρνει κάμποσα απ’ τα σπασμένα κομμάτια για να σχηματίσει κάτι τυχαίο και καινούργιο και να μας το δείξει την ώρα που κοιμόμαστε… Τα όνειρα είναι ένα πάτσγουερκ φτιαγμένο από τη συρραφή των όσων μας συμβαίνουν όταν είμαστε ξύπνιοι», σελ. 144-145) και για πολλά άλλα πράγματα, μόνο που κάποια στιγμή το όλο πράγμα στράβωσε και τότε…

Παράλληλα, έχουμε την πορεία ερευνών της ντετέκτιβ Αμάντα Μπεκ που γνωρίσαμε στον «Ψιθυριστή» (υπόθεση που διαδραματίστηκε δύο χρόνια πριν το τωρινό βιβλίο), η οποία, λόγω του παράδοξου της υπόθεσης ζητάει βοήθεια από τον συνάδελφό της, Θίο Ρόουαν, για μια λιγότερο συμβατική έρευνα στον αχανή κόσμο του διαδικτύου: «Ο ίδιος και η ομάδα του περνούσαν όλες τις μέρες τους στα βάθη του Διαδικτύου, κοσκινίζοντας τα κατακάθια του» (σελ. 128). Σταδιακά, ο μιμητικός φόνος που ερευνά τη φέρνει στη ζωή του Πολ κι αρχίζει να σχηματίζεται ένα ανατριχιαστικό παζλ.

Έχουμε υποβλητική ατμόσφαιρα και άψογη εναλλαγή της πραγματικότητας με τον κόσμο του ονείρου, που μόνο μικρές λεπτομέρειες μπορούν να ξεχωρίσουν αυτούς τους δύο χώρους (μα πόση αγωνία είχα μέχρι να καταλάβω τι πραγματικά συμβαίνει και πόσο μεγάλο είναι το ποσοστό του υπερφυσικού στο κείμενο ή όχι) και φυσικά μια μεγάλη αποκάλυψη που μόνο ένας συγγραφέας σαν τον Alex North μπορεί να χαρίσει στους αναγνώστες του. Σκοτεινές φιγούρες, ψίθυροι και αδιόρατες παρουσίες, ένα δάσος γεμάτο μύθους και μισοσβησμένα μονοπάτια, ένας δολοφόνος που επέστρεψε μαζί με τον Πολ και άλλα γνωρίσματα του βιβλίου με ανατρίχιασαν και με ξενύχτησαν. Πάντως, μου φάνηκε να τελειώνει βεβιασμένα και ομολογώ ότι μια απορία σχετικά με το κίνητρο κάποιων γεγονότων την έχω. Παρ’ όλ’ αυτά αξίζει να διαβαστεί και μάλιστα κατά τη διάρκεια της μέρας και μόνο!