Μηδένα προ του τέλους χαχάνιζε! Το βιβλίο το έβλεπα κάνα χρόνο τώρα στις προθήκες και το απέφευγα, ειδικά από τη στιγμή που μου το σύστηναν οι φίλες μου! Έχω καεί από τις περισσότερες επιλογές που μου ‘χουν φέρει στα μούτρα (και στο κεφάλι ενίοτε) κάποιες κι έτσι σφύριζα αδιάφορα στις απαιτήσεις τους. Ήταν και το εξώφυλλο και ο τίτλος τέτοια που κατάλαβα ότι θα βυθιστώ σε ροζ σατέν σεντόνια κι άντε να βγάλω άκρη. Κι αυτά ζωή έχουν θα μου πεις και αναγνώστριες (συνήθως) ψάχνουν, προσωπικά δεν είναι του γούστου μου όμως και δε θα διάβαζα τέτοιου είδους από τη στιγμή που η βιβλιοστοίβα μου με περιμένει χτυπώντας νευρικά τον σελιδοδείκτη της στο πάτωμα! Τελικά το βιβλίο περιήλθε στα χέρια μου και μου απέδειξε πως δεν πρέπει να κρίνω αν δεν έχω προσωπική άποψη!

Εξαιρετικά γραμμένο αστείο και κωμικό μυθιστόρημα (αυτά τα δύο σπάνια ταυτίζονται) που περνάει υποδόρια πολλά κοινωνικά μηνύματα και σημαντικές απόψεις της συγγραφέως για τη σύγχρονη καλλιτεχνική, κοινωνική και οικονομική πραγματικότητα. Φονικές ατάκες, γρήγοροι διάλογοι, αληθοφανέστατες σκηνές, αριστοτεχνική σκηνοθεσία και υποδειγματική επίλυση της ιστορίας είναι ελάχιστα από τα πλεονεκτήματα του δροσερού αυτού μυθιστορήματος.

Η φιλόλογος Βίκυ και ο πανύψηλος Αλέξανδρος Ζουμπάς, ιδιοκτήτης γραφείου τελετών, είναι ένα ζευγάρι που αποτελείται από τέσσερα άτομα, μιας και ο Αλέξανδρος δεν αποχωρίζεται την πρώην του, Νίνα, και την κόρη τους, Ρίκα (εκ του Φρειδερίκη). Η Βίκυ περνά των παθών της τον τάραχο από ένα βλαμμένο ανθύπανδρο (αντί + υπό + άνδρας, την έσκισα την ελληνικη γλώσσα) που επιπλέον δεν της κάθεται με τίποτα! Και δώστου σχέδια, δώστου κόλπα, δώστου χιλιάδες περιπέτειες αλλά ο Αλέξανδρος αγρόν αγοράζει και τάφο σκεπάζει!

Μια ιστορία που ξεκινάει με αυτήν την κεντρική πλοκή, στη συνέχεια εξελίσσεται σε χρονογράφημα, μιας που η Βίκυ πηγαίνει στο γήπεδο, διαβάζει άρλεκιν, πηγαίνει στο Εθνικό θέατρο, ακόμη και στην εκκλησία, κάνει πράματα και θάματα, τα οποία είναι η αφορμή για τη συγγραφέα να ξεδιπλώσει το χιούμορ της, τη νοοτροπία της και τις απόψεις της. Κι εκεί που πήγα να πω, κρίμα που χάσαμε τόσο γρήγορα την κεντρική ιδέα, η κυρία Κουμπή μπλέκει όλα τα πρόσωπα που μας παρουσίασε κατά τη ροή της αφήγησης σε ένα θεαματικό, ανατρεπτικό, κουλουβάχατο φινάλε που θα ήθελα τρελά να το δω σε ταινία (όχι σε σειρά, ευχαριστώ).

Παρακαλώ θερμά, θερμότατα, το υπέροχο κεφάλαιο 26 «Άρλεκιν και ξερό ψωμί» να διδάσκεται σε ΟΛΑ τα σχολεία και τις σχολές δημιουργικής γραφής. Είναι το καλύτερο και αντιπροσωπευτικότερο δείγμα του τι να μη γράφει κανείς, γεμίζοντας σελίδες επί σελίδων και τις ώρες του αναγνώστη με βαρετό και ανιαρό τρόπο! Εκπληκτική γραφή άρλεκιν, παντρεμένη με σαρκαστικές, ωμές, αληθινές ατάκες, ήταν το απολαυστικότερο κομμάτι όλου του βιβλίου!

Η ήκιστη αντίρρησή μου είναι που κάποιες απόψεις είναι πολύ «σοβαρές» για το σύνολο του κειμένου και ένιωσα σαν η συγγραφέας να παρασύρεται από το σκεπτικό της, αλλάζοντας τελείως το κωμικό σκηνικό που προηγήθηκε και έπεται. Επίσης, αν και συμφωνώ με τα λεγόμενά της, βρήκα πολύ έντονες τις σαρκαστικές επιθέσεις σε γνωστά πρόσωπα του εγχώριου star system αλλά έπνιξα τον Σπιρτούλη μέσα μου, ταυτίστηκα με το σκεπτικό της και της αναγνώρισα ότι έχει απόλυτο δίκιο! Ούτε και ο λόγος που ο Ζουμπάς δεν καθόταν στην πρωταγωνίστρια, όπως αποκαλύφθηκε στο τέλος, μου άρεσε αλλά το σύνολο του κειμένου ήταν υποδειγματικό για να κάτσω να ασχοληθώ με λεπτομέρειες.