Όταν κλείνω τα μάτια

προσπαθώ να φιμώσω τον λαβύρινθο του μυαλού μου,

για να κατακτήσω τη γαλήνη στα άδυτα του εαυτού μου.

Μα πώς μπορώ να επιβάλλω τη σιωπή στα μονοπάτια του νου μου;

Σαν ξυπνάω το πρωί,

ακούω τους ψιθύρους της συνείδησης μου.

Μα πώς να τους αγνοήσω;

Ακόμα και αν από αυτούς ξεφύγω,

πρέπει να οχυρωθώ μπροστά στους ψιθύρους της «αυλής» μου,

για να μην τραυματίζουν την ακεραιότητα της ψυχής μου.

Στη θύμηση ενός γεγονότος

αναμοχλεύω κάτι που ήταν βαθιά θαμμένο.

Μα πώς μπορώ να λησμονήσω

την συμβολή που έχει ο καθένας στη ζωή μου;

Όλους αυτούς που συμπορεύτηκαν μαζί μου

και ψιθύριζαν σε κάθε επιλογή μου

Σε κάθε βήμα θα ψιθυρίζουν οι αυλικοί της γειτονιάς μου,

αμφισβητώντας την αξία του καθενός

Μα πώς γίνεται να πάψουν να ψιθυρίζουν για το όνομα μου;

Προκειμένου να μην εγκλωβιστώ στο κλουβί από τις φωνές τους,

ο μόνος κριτής για τις επιλογές μου

ας είναι η συνείδηση μου!

_

γράφει η Δέσποινα Χρυσάνθου – Τσακιρίδου