Οκτώβρης τώρα (*)

Και να που οι νύχτες έγιναν πιο νύχτες,

πιο βαθύ το σκοτάδι από σκοτάδι.

Πια, θα μπορούσα να τραγουδήσω με τα δάχτυλα,

να μοιράσω στα δυο την απόγνωση,

μια για το αύριο

και μια για το χθες,

διαγράφοντας το ‘‘τώρα’’

ως μη υπάρχουσα στιγμή.

Το ‘‘τώρα’’ με το σχήμα τού τσιγάρου

και τη γεύση τού πρωινού καφέ,

καλεί σε απολογία ό,τι κι αν βιώθηκε,

ακόμα και τις ανατολές που ξημέρωσαν

γαντζωμένες στο όνειρο,

ακόμα και τα δειλινά που μάτωσαν,

καθώς τα δάχτυλα συναντούσαν

τη ματαιότητα πάνω στη σάρκα.

Υπάρχει σ’ όλα αυτά μια γεύση απώλειας.

Ίσως να υπάρχει και κάποια λέξη

που δίνει νόημα στην αγωνία.

Υπάρχει και η ακινησία τού κάμπου

που έρχεται κάθε πρωί στα μάτια μου

για ν’ αφηγηθεί την περιπέτεια της νύχτας.

Οκτώβρης τώρα…

Ένα δειλό κίτρινο στις άκρες τών φύλλων,

ένα ρίγος ανεπαίσθητης ψύχρας στα βλέφαρα.

_

γράφει ο Άγγελος Πετρουλάκης

_____

(*) Από την προς έκδοση συλλογή

«ΛΟΓΟΣ και αιτία για μια τελεία και μια παύλα»