25.03.2015

’Ονοματεπώνυμο: ’Άγνωστος Στρατιώτης

Παναγιώτης Σκοπετέας

Agnostos Stratiotis_b

’Ονοματεπώνυμο: ’Άγνωστος Στρατιώτης.

Μνημεῖο ἀγνώστου στρατιώτη,

πλατεῖα Συντάγματος.

Στρατιώτη κι ὄχι ’Άγνωστο θέλεις νὰ σὲ φωνάζουμε

ἀγαπημένε, ποὺ δὲν ἔχεις σβήσει μὰ ἁπλῶς κοιμᾶσαι καὶ περιμένεις …

Σὲ βάφτισαν χωρὶς ἐκκλησιὲς καὶ κεριὰ

σὰν ὅλους ἐκείνους τοὺς ἀδικοφονημένους

ἀπὸ ’Άβελ κι ὕστερα, ποὺ βαφτίζονται ἥρωες

στὶς καταιγίδες τῶν αἱμάτων τους, μέσα σὲ

νηστικὰ μνημούρια ἀντὶ γιὰ κολυμβῆθρες.

Εἶχες, ὅμως, σπουδαῖο μέσο, πελεκυμένο

μας βαφτιστήρι. Γιὰ καλὴ τύχη τῶν

περιστέρων ἐραστῶν σου, νονὰ δέχτηκε

γιὰ σένα νὰ εἶναι ’ΕΚΕΙΝΗ ποὺ ποτὲ δὲν πεθαίνει,

κι ’ΕΚΕΙΝΗ ποὺ γιὰ αἰῶνες – σὰν νύφη ποὺ τὴ φορὰ

τούλι κεντημένο απὸ τὰ ἐκτελεσμένα τῶν

προσδοκιῶν της δάκρυα – ἔχει ἀνταλλάξει βέρες

αἰώνιας πίστης, μὲ γόητα γαμπρὸ τὸ

λαμπρὸ κι ὀρθόδοξο μονοπώλιο τῆς ἀνάστασης

στοὺς καμπανοφόρους ναοὺς τῶν θανάτων της.

( Καὶ μιὰς κι ὁ λόγος γιὰ τοὺς

θανάτους τῆς αἱματόπληκτης ’ΕΚΕΙΝΗΣ ,

αὐτοὶ σὰν λάβες ἀγρίμια ξεδιπλώνονται

ἀπὸ τ ̓ ἀβυσσαλέα ἔγκατα τοῦ ἠφαιστείου

τοῦ ἐφησυχασμοῦ μας, σὲ κάθε ψηφίδα τῆς κορμοστασιᾶς

τοῦ ῥιζικοῦ της, ὅταν ἀργοπορημένα ἡ γυάλινη φιγούρα

τοῦ “ κοίτα πῶς ὄμορφα κυλάει ἡ ζωή μας καὶ

πόσο ἐντάξει εἴμαστε ἑαυτοῖς καὶ ἀλλήλοις ”

στέκεται μὲ στάση αὐτογνωσίας μπροστὰ σὲ καθρέφτη ποὺ

δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ τοῦ κόψεις ποτὲ τὴ γλῶσσα. )

’ΕΚΕΙΝΗ ποὺ – μὲ μοιρολογίστρες

παύσεις – πάντα ἀνασταίνεται κι

’ΕΚΕΙΝΗ ποὺ δὲν τὴ σκιάζει φοβέρα καμιά,

ἀποφάσισε γιὰ τὴν ὀνοματοδοσία σου.

Γενναιόδωρη ὅπως

καὶ στὴν ‘Ιστορία, δὲ δίστασε

νὰ σοῦ εὐλογήσει καὶ μὲ τὰ δυὸ χέρια τῆς

ἁπλοχεριᾶς της τὸν διπλασιασμὸ

τοῦ ὀνόματός σου : ’Άγνωστος Στρατιώτης.

Προσέχτε!

’Εξαίρεση ἡ παραχώρηση

τοῦ διπλασιασμοῦ ἐκ μέρους της.

‘Όλα τὰ ἀγαθά της πάντοτε σὲ

πολλαπλάσιο βαθμὸ δοσμένα.

’Ελευθερία!

Πολιτισμός!

Δημοκρατία!

Κάθε ἀξία της, 

κάθε εὐλογία της,

κάθε ἀθανασία της,

ὑπερχειλισμένο λάδι

στὸ ἀπύθμενο βαρέλι

τῆς ἀνθρωπότητας ποὺ

σωπαίνει καρτερῶντας.

Κι ἀφοῦ ἡ πολλαπλασιαστικὴ

τῶν ἄρτων της σῆμα κατατεθὲν

τῆς θέωσής της, τότε γιατὶ τὰ τέκνά της

μόνον μὲ τὸν ἰχθὺν τῆς διαίρεσης χορταίνουν ;

Δυὸ ὀνόματα γιὰ ν ̓ ἀκοῦς καὶ στὰ δύο.

‘Όπως Δημήτρης ’Αλέξανδρος,

ὅπως Γεώργιος Κωνσταντίνος, ἔτσι κι ἐσὺ

βαφτίστηκες σὰν δοῦλος τοῦ Θεοῦ : ’Άγνωστος Στρατιώτης.

Αὐτὸ τὸ δικό σου ὀνοματεπώνυμο.

Μ ̓ αὐτὸν τὸ ὄνομα σὲ δείχναμε

καὶ σὲ φωνάζαμε ἀπὸ παιδιὰ στὰ

ἄδολα περιστέρια.

Καὶ μὲ τὰ δύο ὀνόματα λοιπόν.

’Εσύ, ὅμως, δὲ λὲς ποτὲ νὰ

πάψῃς ν ̓ἀκοῦς μόνο στὸ δεύτερο.

’Αποστρέφεσαι τὸ ὄνομα ’Άγνωστος

κι ὅποτε τ ̓ ἀκοῦς διαμαρτύρεσαι

στοὺς εὐζώνους – δορυφόρους σου,

ἀπειλῶντας μὲ μηνύσεις τὶς

κουστωδίες τῶν ἐπισήμων,

τὶς φιλαρμονικὲς καὶ τὶς λυγερόκορμες

παρελάσεις ποὺ κραυγάζουν στὸν

Λάζαρο τοῦ πετρωμένου πεπρωμένου σου :

“ δεῦρο ἔξω – παρουσίασε ”

κάθε ποὺ κλίνουν ἐπὶ δεξιὰ γιὰ νὰ

σοῦ ἀποδώσουν τιμή.

Στρατιώτη κι ὄχι ’Άγνωστο θέλεις νὰ σὲ φωνάζουμε

ἀγαπημένε, ποὺ δὲν ἔχεις σβήσει μὰ ἁπλῶς κοιμᾶσαι καὶ περιμένεις …

Εἶναι βλέπεις ποὺ ψιθυρίζει

ἡ λαξευμένη σου φύση στὸ

γλαρωμένο τῶν βλεφάρων σου,

ὅτι τὰ χέρια τοῦ χρόνου, ταλαντοῦχοι

στοὺς αἰῶνες ἀγαλματοποιοί – μεταλλάκτες

τοῦ τρυφεροῦ μαρμάρου τῆς ἀγάπης

σὲ ἀμειδίαστο γλυπτὸ

τῆς ἀλλοτρίωσης.

Θαυματουργὰ καὶ γεμάτα διπρόσωπη τέχνη

τὰ μεταμορφωτικὰ δάκτυλα τοῦ χρόνου.

Μέρα μὲ τὴ μέρα προσφέρουν

στοὺς βωμοὺς τῆς Μεταμόρφωσης,

σφάγια ὑποσχέσεις ἤ γιὰ γέννηση

ἀνθρώπων ἀτόφιας σοφίας ἤ γιὰ μεστότερη

κατεργασία ἀνθρώπων ποὺ πυροβολοῦν

ἐπιθυμίες ἀποξένωσης μέσα στὸ ἐργαστήριο

τῆς ζωῆς ἐκείνης ποὺ σφηνώνει

ἀποσβολωμένη – σὰν τρομαγμένη

ματιὰ στὴν ἀσφυξία τῆς

χυδαιότητας – στὸ

στενὸ διάκενο τοῦ ἐμποδίου καὶ

τῆς ματαίωσης.

Δουλεύουν πυρετωδῶς, οἱ διχόγνωμοι

ἀντίχειρες τοῦ χρόνου, μέχρι νὰ ἀπελάσουν

τὰ σμιλεύματά τους ἀπὸ τὴ φιλόξενη

πατρίδα τῆς φυσιογνωμίας τοῦ γνωστοῦ

στὴν ξενιτιὰ τῆς προσωπογραφίας τοῦ ἀγνώστου.

Ξένοι ἄνθρωποι, ἀγνώριστες

συμπεριφορές, ἄσμιχτες ψυχὲς

ποὺ συνήθως λέμε, ἀναπνέουν

κάθε φορὰ τὸ ἀνταύγασμα τῆς

δίδυμης πνοῆς τους σὲ κουβέντες

θύελλες μὲ πρωταγωνίστριες φράσεις :

“ πῶς καταντήσαμε ἔτσι 

καὶ πῶς γίναμε ἄγνωστοι μεταξύ μας. ”

Στρατιώτη κι ὄχι ’Άγνωστο θέλεις νὰ σὲ φωνάζουμε

ἀγαπημένε, ποὺ δὲν ἔχεις σβήσει μὰ ἁπλῶς κοιμᾶσαι καὶ περιμένεις …

Τὸ σπιτικό σου χωρὶς πόρτες καὶ

παράθυρα σὲ σχῆμα Π.

Π ὅπως Πεθαμένος.

‘Όμως ἐσὺ ἁπλῶς κοιμᾶσαι

ἀγαπημένε μας στρατιώτη.’Έτσι δὲν εἶναι ;

’Εκτεθειμένος χρόνια τώρα

στὶς τουριστικὲς ὀρέξεις καὶ στὰ δαγκώματα

τῶν φωτογραφικῶν φλας, στὰ ἀνιστόρητα

κοιτάγματα, στὶς ὑποανάπτηκτες

ματιές, στὶς μπόρες, στὰ χιόνια, στοὺς

σφαγεὶς ἀγέρηδες τοὺς φορτωμένους τὴν ἀδιαφορία μας .

Γι ̓ αὐτὸ ἡ γαλαζόλευκη νονὰ στὰ

βαφτήσια σοῦ δώρησε περικεφαλαία καὶ

σκουτάρι νὰ κρατᾶς γιὰ παντοτινὴ προστασία.

Γι ̓αὐτὸ σοῦ κρέμασε

γιὰ φυλαχτὸ ἀφθαρτοποιημένα

ἀποφθέγματα μὲ σκοπὸ νὰ φυλάγεσαι ἀπὸ

τὸν δαιμονισμένο λιθοβολισμὸ

τῆς λήθης μας :

“ ’Aνδρῶν ἐπιφανῶν

πᾶσα γῆ τάφος ”. [1]

Ἦσουν κι

ἐσὺ στὴ μνήμη τοῦ ‘Ιστορικοῦ, ὅταν

ἐκεῖνος μὲ ὑφαντὸ ὁλόκληρη τὴ γῆ,

προστάτευε σὰν ἀλεξίσφαιρο

πέπλο τὰ στήθια τῆς ἐπιφανοῦς ἀνδρείας σου.

’ΕΚΕΙΝΗ ποὺ γιὰ λίγο καιρὸ ξαποσταίνει,

πρόβλεψε διάνα τοὺς

μελλοντικοὺς πυρπολητές σου.

Προαισθάνθηκε ἀκόμα καὶ τὸ χαλάζι

ποὺ πέφτει ἀπ ̓τὰ βλέμματα βλασφήμιες αὐτῶν

ποὺ μέχρι καὶ κατακαλόκαιρο τουρτουρίζουν

παρὰ τοὺς χαραγμένους στὰ

πλευρά σου ‘Ήλιους

τοῦ Σκρά,

τοῦ Σόροβιτς,

τοῦ Σαγγάριου,

τοῦ Σαραντάπορου. [2]

Τὰ σκέλια τῆς ἀχαριστίας εἶναι ποὺ

γέννησαν τὴν ἀνάγκη γιὰ τοὺς

φουστανελοφόρους φρουροὺς

τῆς ὑπόληψής σου.

Γιὰ νὰ σὲ νανουρίζουν μὲ τὸν

μυτερὸ χτύπο τῶν τσαρουχιῶν τους, τὴ στιγμὴ

ποὺ ἡ χαιρέκακη ὑπερτροφία πηγαίνει

νὰ σὲ ξυπνήσει τῆς ἀγνωμοσύνης μας.

Στρατιώτη κι ὄχι ’Άγνωστο θέλεις νὰ σὲ φωνάζουμε

ἀγαπημένε, ποὺ δὲν ἔχεις σβήσει μὰ ἁπλῶς κοιμᾶσαι καὶ περιμένεις …

Δὲν εἶναι λίγες οἱ φορὲς ποὺ σὲ

φαντάζομαι ἄγγελο χερουβικὸ νὰ

πετᾷς πάνω ἀπ᾽ τὴν ’Αθήνα ἐξαπτέρυγος,

σκουπίζοντας μὲ τὰ φτερά σου τὰ γενειοφόρα

μάγουλα τῶν οὐρανῶν, ὅταν ἐκεῖνοι ῥαντίζουν

μὲ τὰ ξαλμυρισμένα τους δάκρυα

τὸ ξερὸ χορτάρι τῶν ὀνείρων μας.

Κάπου – κάπου παρατηρῶ καὶ σένα στρατιώτη,

νὰ κλαῖς ἀπὸ τὰ πραξικοπήματα ἀπαρηγόρητος ποὺ κάνει 

ὁ Χειμῶνας κάθε τόσο γιὰ νὰ ἐκπορθήσει τὸ ἀτρόμητο

τῆς ’Άνοιξης φρούριο.

Εἶσαι στρατιώτης καὶ δὲν 

ἀντέχεις νὰ βλέπῃς νὰ πέφτῃ ἀμαχητὶ

κάστρο μὲ τόσες σημαῖες θριάμβους

στὶς πολεμῆστρες του.

Σὲ βλέπω νὰ πετᾷς

πάνω ἀπὸ χιμαιροποίκιλτες κραυγὲς καὶ

θρήνους πλασμένους ἀπὸ χῶμα ἰλίγγου, νὰ

ξεχύνονται χωρὶς δελφίνια – ναυαγοσῶστες στὸν

ἄστοργο ὠκεανὸ τῆς ἀπόῤῥιψης, ὅπως τὰ

ἀπονήρευτα ποτάμια ξεχύνονται μὲ ταχύτητα ἀνυποψίας

σὲ θάλασσες ποὺ τὶς πολιορκοῦν δέκα μποφὸρ ἀπόγνωση.

Σὲ βλέπω νὰ πετᾷς

πάνω ἀπὸ ὄνειρα σκελετοὺς ποὺ

εἶναι ντυμένα μαύρα μανιάτικα τσεμπέρια ὅπως ἡ

μαυροφορεμένη μάνα σου, ὅταν πρότασσε τὸ

χαροκαμένο στέρνο της στοὺς μαχαιροβγάλτες

ἀποχαιρετισμούς.

Σὲ βλέπω νὰ πετᾷς

πάνω ἀπὸ ψυχὲς ναυάγια, ποὺ

τὶς τρέφει ἡ προσευχὴ στὸν Θεὸ τῆς διάψευσης τῆς

φρίκης, ὅπως τὸ νεογνὸ ποὺ τρέφεται ἀπὸ τὸ γάλα

τῆς μητρικῆς ἀποδοχῆς.

Κι ὅταν ἐξουθενωμένος ἀπὸ τὴν παγωνιὰ

ζητᾶς ξεκούραση στὴν κενὴ κλίνη [3] ποὺ καίει

σὰν ἀκοίμητο καντήλι στὸ προσκεφάλι σου,

κι ὅταν ἔρχομαι γιὰ νὰ σὲ σκεπάσω μὲ τὰ

πλεκτὰ τῶν ματωμένων συναισθημάτων μου, τότε

σὰν ἀπὸ θαῦμα ἀνοίγεις τὰ μάτια νὰ μ ̓εὐχαριστήσῃς

καὶ βγάζοντάς μου ἀπ ̓ τὶς θυρίδες τῶν στεφάνων σου διαθήκη μὲ

ἐκατομμύρια ὀνόματα, μοῦ λές :

“ Κάθε ὄνομα κι ἕνας ἄνθρωπος κάτου ἀπὸ τὴ γῆ,

ποὺ ἀνθίζει καμπάνισμα ὀργῆς κι ἀναδύει εὐωδιὰ σεισμοῦ.

Κάθε ὄνομα μιὰ σταλαγματιὰ χαμόγελο μαρμάρου

στὴ σκαλισμένη μου ὓπαρξη.

Εἶμαι ὅλοι οἱ ἥρωες!

’Εγὼ σ ̓ αὐτοὺς μένω κι αὐτοὶ σ ̓ ἐμένα!

Χρῆστος, Τίμος,’Ελπίδα … 

ποὺ πάει νὰ πῇ Χρέος, Τιμή, ’Ελευθερία …

’Άγγελος,’Αντώνης,’Έλλη … 

ποὺ πάει νὰ πῇ ’Αγάπη,’Ανάσταση,‘Ελλάδα …

Χωρὶς αὐτοὺς τοὺς μάρτυρες, 

δὲ θὰ γευόμουν αἰώνιο θυμίαμα

δοξολογίας ἀπὸ τοὺς καιρούς. Φώναξέ με σὲ κάθε

ὄνομα καὶ θὰ κελαηδήσῃ ἕνας οὐρανὸς μελαγχολίας μες ἀπὸ

τὶς φυλλωσιὲς τῶν σπλάχνων μου.

‘Όλη τὴν ‘Ελλάδα χωράω σὰν

κεραυνόθαμπη ρομφαία στὰ σωθικά μου.

’Απὸ ποῦ κι ὡς ποῦ, λοιπόν, ’Άγνωστος ;

Στρατιώτη κι ὄχι ’Άγνωστο θέλω νὰ μὲ φωνάζετε

ἀγαπημένοι μου ποὺ ἁπλῶς κοιμᾶμαι καὶ

ξυπνῶ τρομαγμένος κάθε φορὰ που

οἱ ἀνάσες τῆς στοργῆς σας γιὰ τὴν Πατρίδα

ὁρκίζονται πίστη στὸ εὐαγγέλιο τῆς μὴ ἄρνησής της,

προτοῦ ν ̓ ἀκούσω τρὶς τὸ ρεφρέν τοῦ πετεινοῦ

νὰ τὶς στρώνει τὸ κόκκινο χαλὶ τῆς μετάνοιάς τους.

Στρατιώτη κι ὄχι ’Άγνωστο θέλεις νὰ σὲ φωνάζουμε

ἀγαπημένε μας, ποὺ δὲν ἔχεις σβήσει μὰ ἁπλῶς κοιμᾶσαι καὶ περιμένεις,

μέχρι νὰ ἠχήσει ἡ Σάλπιγγα τὶς βυζαντινὲς νότες της,

γιὰ νὰ ἀναστηθῇς μαζί με τὴν ‘Ιστορία καὶ νὰ

σὲ καταπιῇ σὰ βάλσαμο ἡ ματιὰ τῆς ἀλάνθαστης κρίσης Του.

γράφει ο Παναγιώτης Σκοπετέας

_______________

[1] ’Απόφθεγμα ἀπὸ τὸ ἔργο ’Επιτάφιος Περικλέους τοῦ Θουκυδίδη, χαραγμένο πάνω στὸ μνημεῖο.

[2] Χαραγμένες ὀνομασίες πεδίων μαχῶν πάνω στὸ μνημεῖο.

[3] ’Απόφθεγμα ἀπὸ τὸ ἔργο ’Επιτάφιος Περικλέους τοῦ Θουκυδίδη, χαραγμένο πάνω στὸ μνημεῖο.

Ακολουθήστε μας

Οι προσφορές των εφημερίδων για το Σαββατοκύριακο 22 – 23 Μαρτίου 2025

Real News Καθημερινή Πρώτο Θέμα Το Βήμα της Κυριακής Δώστε μας το email σας και κάθε Παρασκευήθα έχετε στα εισερχόμενά σας τις προσφορές των εφημερίδων (Δεν στέλνουμε ανεπιθύμητη αλληλογραφία ενώ μπορείτε να διαγραφείτε με ένα κλικ και δεν θα...

Mαρμαρυγή

Στην αμμουδιά που μ’ έφερες στάθηκα για λίγο Να θυμηθώ τον χτύπο της καρδιάς Και το φτερούγισμα εκείνο το ανεξήγητο Που ούτε ο γιατρός δεν μπορεί να περιγράψει Και την ταχύτητα των χτύπων της Έτοιμη να σπάσει η καρδιά Τραβώντας μέ απαλά και με χειρουργική ακρίβεια...

Κόκκινη καρδιά από ήλιονς

Στις βροχερές μεγαλουπόλειςτης Ευρώπης,χρόνια και χρόνια πέρασε,περπάτησε και γέρασε.Μα η καρδιά δεν γέρασε!Τον έρωτα αναζητά,χρόνο μετρά και στα κρυφά.Σκιές παραληρούν,χτυπώντας ρυθμικά τα χέρια.Έχασε το παιδί με το μπαλόνι!Στους ουρανούς να περπατά,να χαίρεται και...

Ακολουθήστε μας στο Google News

Διαβάστε κι αυτά

Κόκκινη καρδιά από ήλιονς

Μνημόσυνο στη Χαμένη Άνοιξη

Μες την κοιλάδα των Τεμπών, πάνω σε ράγες προδοσίας, ένα τρένο νεκρών προσευχών σε πομπή πουλιών θρηνωδίας. “Είναι παιδιά, είναι φωνές, έχουν φτερά να ανοίξουν. Τρέξτε, σφραγίστε τις γραμμές έχουν σε αγάπες να γυρίσουν.” Μα οι δείκτες μένουνε βουβοί, τα...

Θυσία

Πόσες εμπνεύσεις έχω θάψει, από παιδί ακόμη. Πόσο πόνο έχω κρύψει στα σπλάχνα μου. Δε γίνεται αλλιώς. Κάποιες φορές δεν προλαβαίνεις να αποτυπώσεις τις σκέψεις σου. Είναι τόσες πολλές και ρέουν αδιάκοπα. Κάποιες φορές σε επισκέπτονται σε...

6 σχόλια

6 Σχόλια

Βασίλης Ακριβούσης στο 25/03/2015 σε 6:36 μμ
Είσαι υπέροχος, διότι είσαι αληθινός!!
Απάντηση
- Παναγιώτης Σκοπετέας στο 27/03/2015 σε 12:29 πμ
  Σάς ευχαριστώ για τα θερμά σας λόγια.
  Η κρίση σας για μένα, έχει κάτι από το επώνυμό σας.
  Μού είναι ακριβή …. τουτέστιν πολύτιμη!
  Απάντηση
Μάχη Τζουγανάκη στο 25/03/2015 σε 9:23 μμ
Υποκλίνομαι στο ταλέντο που έχετε να ανυψώνετε την ψυχή και στο συγκεκριμένο σας έργο, την ελληνική ψυχή που το έχει τόσο ανάγκη…Πραγματικά η γραφή σας γοητεύει. Αληθινή και σκληρή, αλλά με αγάπη δοσμένη!
Το έργο σας σήμερα θα το κυκλοφορήσω στα στέκια γνωστών και αγαπημένων μου ευζώνων που είμαι σίγουρη οτι θα ανατριχιάσουν..
σας ευχαριστούμε…
Απάντηση
- Παναγιώτης Σκοπετέας στο 27/03/2015 σε 12:40 πμ
  Αγαπητή Κα Τζουγανάκη,
  Η υπόκλιση αρμόζει σε σάς. Αφενός στην ευαισθησία σας, αφετέρου
  στη γενναιοδωρία σας!
  Αυτοί είναι και οι ” ντελάληδες “, οι οποίοι μαρτυρούν την ποιητική σας φλέβα …
  Ευγνώμων …
  Απάντηση
Ελένη Ιωαννάτου στο 26/03/2015 σε 10:16 μμ
Απλά συγκλονιστικό!! Τίποτ’ άλλο δεν έχω να πω!
Απάντηση
- Παναγιώτης Σκοπετέας στο 27/03/2015 σε 12:43 πμ
  Αγαπητή Κα Ιωαννάτου,
  Σάς ευχαριστώ από καρδιάς για τα ευγενικά σας λόγια!
  Καλή δύναμη …
  Απάντηση

’Ονοματεπώνυμο: ’Άγνωστος Στρατιώτης

Οι προσφορές των εφημερίδων για το Σαββατοκύριακο 22 – 23 Μαρτίου 2025

Mαρμαρυγή

Κόκκινη καρδιά από ήλιονς

Κόκκινη καρδιά από ήλιονς

Μνημόσυνο στη Χαμένη Άνοιξη

Θυσία

6 σχόλια

6 Σχόλια

Υποβολή σχολίουΑκύρωση απάντησης