Τον λατρεύω τον Ζοζέ Σαραμάγκου, μου αρέσει η γραφή του, μου αρέσει η φιλοσοφία του, μου αρέσει η πρωτοτυπία των θεμάτων του. Ο ήρωας του βιβλίου είναι καθηγητής Ιστορίας, μονόχνοτος και μοναχικός, ώσπου κατά τύχη βλέπει σε μια ταινία έναν σωσία του και μετά από δισταγμούς και ξενύχτια όπου παλεύει με τον κοινό νου (ναι, συμμετέχει κι αυτός στη συζήτηση) αποφασίζει να τον συναντήσει. Η εταιρεία παραγωγής τού στέλνει τη διεύθυνση του ηθοποιού και τελικά συναντιούνται. Είναι ίδιοι!!! Και το πράγμα θα τελείωνε εκεί αν δεν έκανε ο καθηγητής ένα χαζό σφάλμα, που ο ηθοποιός το παρεξήγησε και τώρα κυνηγάει ο ηθοποιός τον καθηγητή και του κλέβει την κοπέλα που ερωτοτροπεί για ένα βράδυ, παραπλανώντας την ότι είναι ο καθηγητής! Ένα τροχαίο όμως βάζει απρόσμενο τέλος ανατρέποντας τα πάντα. Ποιος σκοτώθηκε πραγματικά για τον κόσμο;
Έξυπνη ιδέα, χωρίς να εξηγεί ρεαλιστικά ή πραγματιστικά αν είναι όντως αδέρφια ή αν είναι σύμπτωση κλπ. και το μυθιστόρημα να πάει αλλού (αναζητήσεις, μάνα, πες την αλήθεια κλπ.). Μια απλή καθημερινή (;) ιστορία δηλαδή. Με το γνωστό ύφος του Σαραμάγκου με τις μεγάλες προτάσεις. Ίσως κουράσει κάποιους αυτό το στυλ αλλά εμένα μου αρέσει, αντί να έχουμε διαλόγους με παύλες και σημεία στίξης, έχουμε ενιαίο κείμενο, όπου ο κάθε διαλεγόμενος ξεκινά με κεφαλαίο την «ατάκα» του και οι διαλεγόμενοι χωρίζονται με κόμματα! Γενικά υπάρχουν μεγάλες προτάσεις στα κείμενα του Ζοζέ Σαραμάγκου αλλά πιστέψτε με, αξίζει να τον διαβάσετε.
Δυστυχώς, παρόλο που η ιστορία προχωρά αργά, με το πάσο της (σε καμία περίπτωση δεν κάνει κοιλιά, μιας και ο συγγραφέας μάς εξηγεί γιατί διευκρινίζει κάποια σημεία κατά τη ροή της αφήγησης, επίσης απολαμβάνεις να διαβάζεις ατάκες όπως: «Η ανθρώπινη ψυχή είναι ένα κουτί που ανά πάσα στιγμή μπορεί να πεταχτεί από μέσα του ένας παλιάτσος που κάνει μορφασμούς και μας βγάζει τη γλώσσα, υπάρχουν όμως περιπτώσεις που ο ίδιος αυτός παλιάτσος αρκείται να μας κοιτάζει πάνω από το κουτί του και βλέποντας πως κατά λάθος προχωρούμε σύμφωνα με το σωστό και το χρηστό, γνέφει επιδοκιμαστικά το κεφάλι, σκεπτόμενος πως είμαστε άλλη μια χαμένη περίπτωση», σελ. 304). και έχουμε την ευκαιρία να απολαύσουμε τα σχόλια του συγγραφέα πάνω στο δημιούργημά του και στον κόσμο που το κινεί, ξαφνικά, τα δύο τελευταία κεφάλαια κλείνουν την ιστορία απότομα. Μάλλον ο συγγραφέας μάς κλείνει το μάτι, δεν μπορώ να το εξηγήσω αλλιώς! Σε γενικές γραμμές πρωτότυπη ιστορία, η γνωστή γραφή του Ζοζέ Σαραμάγκου αλλά τελειώνει γρήγορα και κλείνει σχετικά βιαστικά.
0 Σχόλια