Καλοκαίρι ξανά. Ο ήλιος έχει πια το πάνω χέρι. Αυτός είναι ο κυρίαρχος του παιχνιδιού. Στεγνώνει τις υγρασίες, που έχουν κρυφτεί στα άψυχα και στα κορμιά μας. Οι μυρωδιές υποτάσσονται στη δύναμή του. Δεν κρύβεται- πανηγυρίζει ηδονικά και λάγνα τη βασιλεία του.

Ο έρωτας παίρνει βαθιά ανάσα. Ξέρει, ότι τον περιμένει δουλειά και αυτή τη σεζόν. Σίγουρα θα σήκωνε τα μανίκια του αν φορούσε πουκάμισο, αλλά τριγυρνάει γυμνός ανοιγοκλείνοντας τα ακούραστα φτερά του κάτω από το φωτεινό βασιλιά. Κάνει στάσεις παντού, για να κάνει ζαβολιές με τα βελάκια του.

Όταν κουράζεται πηγαίνει στην αγαπημένη του, γιατί και αυτός πρέπει να ζήσει τη ζωή του καθώς πρέπει στο όνομά του. Εκείνη τον θαυμάζει απεριόριστα και αφού της κάνει έρωτα, του ψιθυρίζει ξεψυχισμένη: “Έρωτα μου, πώς μπορείς να ταιριάζεις τα αταίριαστα; Τι ικανότητα να τους μαγεύεις με τα όπλα της φαρέτρας σου! Σαν τι μυστικές ουσίες να κρύβουν τα βελάκια σου;”

Λατρεύει τις φιλοφρονήσεις της. Μη θέλοντας να μαρτυρήσει τίποτα για το ζεστό σύμμαχό του, της χαμογελάει και της δίνει ένα ζουμερό φιλί. “Αφροδίτη, περίμενε με, θα ξανάρθω.” Και αφού έχει απομακρυνθεί λιγάκι, μονολογεί: “Θα σε περιμένω έρωτα μου. Πάντα σε περιμένω! Πρόσεχε! Πρόσεχε πού θα πας!”

Και σαν από καπρίτσιο τους σημαδεύει όλους. Πού να ’ξερε, ότι θα δημιουργούσε πανικό; Πού να ’ξερε, ότι θα έριχνε το σύστημα του facebook από τις αναρτήσεις και τα “in a relationship”!

_

γράφει η Βίκη Κοσμοπούλου