Μέσα από το τελευταίο  του έργο, γνωρίζουμε μια αξιόλογη προσωπικότητα της δημοσιογραφίας και της λογοτεχνίας.

Ποια ήταν η πρώτη σας επαφή με την γραφή;

Έγραφα ποιήματα και μικρά πεζά από την ΣΤ΄ Δημοτικού, τα ‘δειχνα στη δασκάλα μου και ονειρευόμουνα να γίνω θεατρικός συγγραφέας για να κάνω τον πατέρα μου να με προσέξει. Άρχισα να γράφω «επαγγελματικά» κείμενα μπαίνοντας στη δημοσιογραφία το 1970 και πριν ακόμα πάρω το πτυχίο μου από τη Φιλοσοφική. Βιβλίο πρωτόγραψα το 1977 και λεγόταν «Ο Απαπαπαπαπάς και άλλες διασκεδαστικές ιστορίες για μικρά παιδιά». Το 1979, ύστερα από πρόταση του Οδυσσέα Χατζόπουλου, έγραψα με τον συνάδελφο Παύλο Αλέπη για τον «Κάκτο» την Ιστορία της Φόρμουλα Ι. Ακολούθησαν 2-3 μεταφράσεις μυθιστορημάτων. Και τελικά, «πήρα το χρίσμα» το 1997, γράφοντας  το «Λάμπρος Κωνσταντάρας – Μέσα απ’ τα δικά μου μάτια» που εκδόθηκε από τον Καστανιώτη και έκανε 12 εκδόσεις. Μετά…. δεν σταμάτησα.

Τι σημαίνει «γράφω» για σας;

Ξεκίνησε ως αναζήτηση κάποιου πιο ενδιαφέροντος αντικειμένου, μεταβλήθηκε σε ανάγκη, μετά σε βίωμα και κατέληξε σε… συνήθεια. Ευτυχώς. Γιατί με γλύτωσε απ΄ τη συνάφεια και το κατά καιρούς μονότονο και ανέμπνευστο πρόσωπο της επαγγελματικής μου απασχόλησης

Υπήρξε κάποιο πρόσωπο στην ζωή σας, το οποίο έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην ενασχόλησή σας με τον κόσμο της λογοτεχνίας;

Τα πρόσωπα που έπαιξαν σοβαρό ρόλο στη ζωή μου που ζουν ή δεν ζουν αλλά άφησαν τη σφραγίδα τους στα βήματά μου, με θετικό ή και αρνητικό πρόσημο. Από τον πατέρα μου και τη μητέρα μου, μέχρι τον Γιώργο Κοσκωτά. Από την Ελένη Βλάχου μέχρι το «καρφί» της εφημερίδας που με ρουφιάνευε συνειδητά. Από τον ήρωα πιλότο του πρωθυπουργικού Falcon το οποίο το 1999 οδήγησε σε φρικτό θάνατο τον Γιάννο Κρανιδιώτη κι άλλους 8 αθώους, μέχρι τα Μεγάλα Συμφέροντα που ακόμα δεν έχουν δημοσιοποιήσει την αλήθεια. Τόσα και τόσα πρόσωπα, γνωστά ή άγνωστα που με ωφέλησαν ή με έβλαψαν. Από τους φίλους και ψηφοφόρους μου της Αθήνας που έκλαψαν μαζί μας όταν δεν επανεκλέχτηκα στη Βουλή το 2007, μέχρι το υψηλόβαθμο στέλεχος της κυβέρνησης που μου είπε: «Και πού να ξέρω εγώ πώς θα ψήφιζε ο μαλάκας ο ψηφοφόρος». «Μαλάκας» ποιός; Ο απλός ψηφοφόρος που έσκασε απ΄ τη στεναχώρια του κι έφερνε γλυκά και ποτά στο γραφείο σαν να ήταν η γιορτή μου.

Μιλήστε μας για το τελευταίο σας βιβλίο, το “Άσπρο πουκάμισο και κόκκινα παπούτσια” που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις ΕΝΤΥΠΟΙΣ.

Άρχισε να σχηματίζεται σαν ιδέα στο μυαλό μου ενώ βρισκόμουν στο νοσοκομείο με σοβαρό πρόβλημα της υγείας μου. Δημιούργησα ένα πλέγμα χαρακτήρων, οι περισσότεροι υπαρκτοί,  ένα πλέγμα δραστηριοτήτων στο οποίο έτσι κι αλλιώς βρισκόμουν μέσα και ένα τσουβάλι δημοσιογραφικών ρεπορτάζ που είχα καλύψει και είχα γνωρίσει απ΄ την καλή κι απ΄ την άσχημη πλευρά. Εγώ προσωπικά, δεν βρισκόμουν μέσα στους ήρωες παρά μόνο στο ελάχιστον ποσοστό ενός ανθρώπου πάσχοντος ο οποίος πήγε στο νοσοκομείο, φορώντας τα ρούχα που του υπέδειξε η γυναίκα του «για να ξεχωρίζει απ΄ την ασχήμια της αρρώστιας»: Άσπρο Πουκάμισο και Κόκκινα Παπούτσια.

–

Άσπρο πουκάμισο και κόκκινα παπούτσια

Κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Εντύποις

Ο καθηγητής είχε ορκιστεί ότι δεν θα ‘παιρνε ποτέ “φακελάκι” από φτωχό ασθενή. Το είχε τηρήσει. “Γλύκαινε” τις τύψεις του. Υπήρχαν τόσοι πολλοί που μπορούσαν να δώσουν άνετα… Χιλιάδες φακελάκια. Τα μετρούσε η Μαρία…
Ο ασθενής που θα χειρουργούσε είχε κακές αιματολογικές, πίεση, αναπνευστικά, ταχυκαρδίες, χοληστερίνη, κούτσαινε… Και τώρα είχε και αίμα στα ούρα. Και μια κυτταρολογική γεμάτη “υποψίες”. Δεν τον έβλεπε “στα καλά” του. Είχε εμφανιστεί μπροστά του κατακίτρινος. Φορώντας άσπρο πουκάμισο και κόκκινα παπούτσια…
Σε ένα, ενάμιση μήνα θ’ άρχιζε να φαίνεται η εγκυμοσύνη της Αφροδίτης και σε γιατρό δεν υπήρχε πιθανότητα να πάει για έκτρωση. Ο Φώτης την αγαπούσε. Θα το κρατούσε το παιδί. Το είχε αποφασίσει. Αλλά αυτά που επακολούθησαν ήταν τραγικά. Κι όταν ο Φώτης φεύγοντας βρόντηξε την πόρτα βρίζοντας, πάγωσε…
Άνεργος και απελπισμένος ο Πάνος αναρωτήθηκε: “Τι σκατά είμαι; Εκβιαστής; Δολοφόνος;” Δίσταζε. Όχι για τον καθηγητή. Αυτός ήταν άρρωστος με χέρια τρεμάμενα. Πάθαινε κρίσεις. Αλλά έμπαινε στο χειρουργείο. Έτσι “σκότωσε” τη μάνα του…
Η Μαρία καθόταν άνετα στην ταχεία Αθηνών – Θεσσαλονίκης και χάζευε από το παράθυρο. Είχε βγάλει εισιτήριο την τελευταία στιγμή. Σαράντα πέντε ευρώ. Χαμογέλασε. Έδωσε πενηντάρικο, ζήτησε θέση σε παράθυρο και “άφησε” το πεντάευρω. Κάποια στιγμή τα… ψιλά που της είχε δώσει ο καθηγητής θα τέλειωναν. Και θα ‘πρεπε ν’ αρχίσει να “χαλάει” τα πεντακοσάρικα.

–

Ποια ήταν η πηγή της έμπνευσής σας;

Η καθυστερημένη συνειδητοποίηση του αναμφισβήτητου γεγονότος ότι είχα μεγαλώσει, κάτι που σημαίνει ότι μια βαριά ασθένεια δεν είναι κάτι έξω από τις πιθανότητες να με «αγγίξει» κι εμένα. Ναι, κι εμένα. Το πίστευα πριν αρρωστήσω; Όχι. Δεν το πίστευα. Ο βλάξ.

Έχετε συγκινηθεί με ένα βιβλίο που έχετε διαβάσει;

Με πολλά. Συνήθως συγκινούμαι με τα βιβλία και τα τραγούδια. Πρωτοσυγκινήθηκα διαβάζοντας στο πρώτο έτος του Πανεπιστημίου το «Πορτραίτο του Ντόριαν Γκρέι».

Ποια είναι η αγαπημένη σας φράση;

Από δυο ποιήματα: «Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις, τούτο προσπάθησε τουλάχιστον όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις» του Καβάφη. Και «Σαν δε μπορείς παρά να κλαίς το δείλι, τους ζωντανούς τα μάτια σου ας θρηνήσουν:  θέλουν – μα δε βολεί να λησμονήσουν» του Λορέντζου Μαβίλη. Α… ναι…. και κάτι που βρήκα στο facebook: «Όσοι νομίζουν ότι δεν καταλαβαίνω, ένα έχω να πω: Κάνω το μαλάκα. Δεν είμαι».

Για ποιο λόγο θα σταματούσατε να γράφετε;

Αν άρχιζα να γράφω βλακείες και το καταλάβαινα κιόλας.

Ετοιμάζετε κάτι καινούργιο;

Πάντα. Μόλις κυκλοφορήσει ένα βιβλίο, σκέφτομαι το επόμενο. Αργώ βέβαια. Αλλά μόλις το αρχίσω…

Σας ευχαριστούμε θερμά για την όμορφη συνομιλία μας!

_

γράφει η Βούλα Παπατσιφλικιώτη

–

Από τη βιβλιογραφία του Δημήτρη Κωνσταντάρα

–

Ο Δημήτρης Κωνσταντάρας γεννήθηκε στην Αθήνα, όπου εργάζεται και ζει μέχρι σήμερα. Γιός ηθοποιών, του Λάμπρου Κωνσταντάρα και της Γιούλης Γεωργοπούλου, τελείωσε το σχολείο στην Αμερική, πηρε το πτυχίο του από το Τμήμα Αγγλικών και Ελληνικών Σπουδών της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών και αφού ασχολήθηκε ενεργά με τον αθλητισμό και τη μουσική, μπήκε στη δημοσιογραφία. Επί τριάντα πέντε χρόνια εργάστηκε σε εφημερίδες, περιοδικά, στο ραδιόφωνο και την τηλεόραση. Στην τηλεόραση, το όνομά του  συνδέθηκε με τις ζωντανές  μεταδόσεις στίβου, τένις, ενόργανης γυμναστικής, ιππασίας, Φόρμουλα Ι και με τα Δελτία Ειδήσεων.

Το 2002 εξελέγη πρώτος νομαρχιακός σύμβουλος Αθηνών – Πειραιώς,  το 2004 βουλευτής της Α’ Αθηνών με τη Νέα Δημοκρατία και μετά τη συνταξιοδότησή του, εκλέγεται Δημοτικός Σύμβουλος Αθηναίων.

Έχει γράψει περισσότερα από 15 βιβλία, κυρίως μυθιστορήματα και βιβλία βασισμένα σε πραγματικές ιστορίες. (Λάμπρος Κωνσταντάρας – Μέσα απ’ τα δικά μου μάτια, Απόψε θα σου ορκιστώ πως σ’ αγαπάω, Στα δύσκολα σε θέλω, Το μαύρο κουτί, Δόξα και δάκρυ – Η ιστορία των Ολυμπιακών Αγώνων, Γράμματα στον Παράδεισο, 24 Δευτερόλεπτα, Η Τελευταία Καληνύχτα, Δώδεκα, Η Κυρία Μέλπω, η Αφροδίτη της Ανάφης, Άσπρο Πουκάμισο και Κόκκινα Παπούτσια). Ασχολήθηκε ενεργά με την προετοιμασία και τη διεκδίκηση από την Αθήνα των Ολυμπιακών Αγώνων του 1996 και του 2004. Σχεδίασε και οργάνωσε την τηλεοπτική παραγωγή των Πανευρωπαϊκών Αγώνων Ανοιχτού Στίβου του 1982, των Πανευρωπαϊκών Αγώνων Κλειστού Στίβου του 1985, του Πανευρωπαϊκού Πρωταθλήματος Κολύμβησης του 1991 και των Μεσογειακών Αγώνων, επίσης του 1991. Έχει τιμηθεί με διακρίσεις, επαίνους, μετάλλια και με το Βραβείο Ελληνοτουρκικής Ειρήνης και Φιλίας «Αμπντί Ιπεκτσί».

Είναι παντρεμένος από το 1973 με τη Βίκυ Βουρλάκη, με την οποία έχουν δύο παιδιά, την Παυλίνα και τον Λάμπρο, που κάνουν καριέρα στο χώρο της δημοσιότητας και της επικοινωνίας  και έναν εγγονό.  Σήμερα είναι μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου του Οργανισμού Πολιτισμού, Αθλητισμού και Νεολαίας του Δήμου Αθηναίων, συνεργάζεται με τον Εκδοτικό Οίκο Εμπειρία Εκδοτική -Νίκη σε μια σειρά από εκδοτικές δραστηριότητες και πρωτοβουλίες όπως μια  «Παγκόσμια Κλασική Λογοτεχνία» και ετοιμάζει το επόμενο βιβλίο του.