« … η ικανότητα που έχει μέσα από τα τεράστιας συναισθηματικής δύναμης μυθιστορήματά του να αποκαλύπτει την άβυσσο κάτω από την ψευδαίσθηση της σύνδεσής μας με τον κόσμο … », με αυτήν τη σύνθετη πρόταση αιτιολόγησε η Σουηδική Ακαδημία την απόφασή της για την απονομή το Βραβείου Νόμπελ Λογοτεχνίας για το έτος 2017 στον Βρετανό συγγραφέα Kazhuo Ishiguro, ο οποίος ήδη από το 1989 είχε βραβευτεί και με το Booker Prize για το μυθιστόρημά του «Τα απομεινάρια μιας μέρας», μετά από τέσσερις  υποψηφιότητες για το ίδιο βραβείο. Ένα πιο πρόσφατο μυθιστόρημά του, μετά τη βράβευση του Kazhuo Ishiguro με το Νόμπελ Λογοτεχνίας, είναι «Ο θαμμένος γίγαντας». Ένα βιβλίο τόσο χαρακτηριστικό, που ακόμα κι αν έλειπε το όνομά του, αυτός που θα το διάβαζε θα αναγνώριζε τον Ishiguro από τις πρώτες κιόλας σειρές.

Ο Ishiguro με τη φωνή του αφηγητή μας διηγείται ένα παραμύθι της εποχής μετά τον θάνατο του βασιλιά Αρθούρου, στην Αγγλία, η οποία βιώνει μια θολωμένη κατάσταση, εξαιτίας μιας ανεξήγητης ομίχλης που έχει καλύψει όλη την περιοχή κι η οποία επηρεάζει τη μνήμη όσων ζουν εκεί. Οι χαρακτήρες του βιβλίου γύρω από το οποίο πλέκεται όλη η ιστορία είναι ένα ζευγάρι ηλικιωμένων Βρετανών, οι οποίοι αποφασίζουν, ξαφνικά και μετά από πολλά χρόνια απομόνωσής τους στο χωριό τους, να πάνε να συναντήσουν το γιο τους. Συνοδοιπόροι σε αυτό το ταξίδι τους θα είναι ένας νέος ιππότης, ο οποίος έρχεται σε αντιπαράθεση – μεταφορική και κυριολεκτική – με έναν πιο ηλικιωμένο ιππότη του βασιλιά Αρθούρου. Οι τελικοί στόχοι των δύο ιπποτών είναι τα δύο άκρα αντίθετα, καθώς ο γέρος ιππότης επιθυμεί – με διαταγή του βασιλιά Αρθούρου – να κάνει τα αδύνατα δυνατά, ώστε να διατηρηθεί η ομίχλη, η οποία εξασθενεί τη μνήμη των ανθρώπων δημιουργώντας μια ιδιόμορφη ειρήνη. Από την άλλη, ο νεαρός ιππότης έχει διαταγή να βρει την αιτία της ομίχλης και να την καταστρέψει, δίνοντας τη δυνατότητα στους ανθρώπους να ανασύρουν μνήμες τόσο αρνητικές όσο και θετικές και με αυτές να πορευτούν. Μαζί με το νεαρό ιππότη υπάρχει στο προσκήνιο κι ένα δωδεκάχρονο αγόρι, του οποίου η μνήμη δεν φαίνεται να έχει επηρεαστεί πολύ και το οποίο αναζητά τη μητέρα του. Τέλος, τους χαρακτήρες του ο Ishiguro τούς συμπληρώνει με έναν περίεργο βαρκάρη, η δουλειά του οποίου είναι να μεταφέρει τους ανθρώπους σε ένα νησί με τη βάρκα του, αφού πρώτα τους υποβάλει κάποιες ερωτήσεις κι αν από τις απαντήσεις που δίνουν κρίνει ότι η αγάπη τους είναι αληθινή τότε περνά το ζευγάρι μαζί, αλλιώς χωρίζουν και περνάει ο ένας.

Παρ’ όλα αυτά, έχοντας διαβάσει Τα’ απομεινάρια μιας μέρας και το Μην με αφήσεις ποτέ, μυθιστορήματα πρωτότυπα, δυνατά και πολύ καλά δουλεμένα με τον Θαμμένο Γίγαντα έμεινα στο τέλος με ένα ανικανοποίητο αίσθημα, χωρίς όμως θολωμένη σκέψη. Ο Ισιγκούρο χρησιμοποιώντας έναν μυθιστορηματικό πυρήνα, που στην προκειμένη περίπτωση είναι η μνήμη τόσο με τη δύναμη που μας παρέχει όσο και με τις αδυναμίες της, δεν κατάφερε να αποδώσει, κατά τη γνώμη μου, ούτε τη δύναμη, αλλά ούτε και την αδυναμία της μνήμης.  Ενώ, διαθέτει μια πολύ ισχυρή βάση, ένα θέμα επίκαιρο, καθώς δεν είναι λίγοι οι άνθρωποι της εποχής μας, οι οποίοι πλήττονται από ασθένειες της μνήμης, με τη λήθη να τους αγκαλιάζει, εντούτοις, ο Ισιγκούρο δεν κατάφερε να αποδώσει πλήρως και στο εύρος που τον έχουμε συνηθίσει τόσο στα Απομεινάρια μιας μέρας, όσο και στα άλλα μυθιστορήματά του, ούτε τη δύναμη της μνήμης, η οποία επιστρέφει μετά από πολύ καιρό λήθης με όλα τα θετικά κι αρνητικά συναισθήματα, ούτε όμως και την αδυναμία αυτής, είτε πρόκειται για κάποια μορφής αμνησία, ή για το αντίθετο της μνήμης που είναι η λήθη.  Ίσως, σε αυτό να συνετέλεσε και το γεγονός ότι η γλώσσα του συγκεκριμένου μυθιστορήματος είναι ιδιαίτερα απλή για ένα τόσο δύσκολο θέμα, όπως είναι η μνήμη. Παρ’ όλα αυτά, είναι ένα μυθιστόρημα, στο οποίο ο αναγνώστης το διαβάζει με αγωνία, ιδιαίτερα όσον αφορά το δωδεκάχρονο αγόρι που ψάχνει τη μητέρα του ή τη φιγούρα του βαρκάρη. Χαρακτήρες, οι οποίοι έχρηζαν, όπως κι οι υπόλοιποι, περισσότερης. Η επίγευση που αφήνει στο τέλος το συγκεκριμένο μυθιστόρημα είναι ταυτόσημη της ατμόσφαιρας που επιθυμεί να περάσει στο έργο του ο συγγραφέας. Αν αυτός ήταν ο σκοπός του τότε τον πέτυχε.