Ο Στράτος Μαύρος, ο ξεχωριστός μετριοπαθής χαρακτήρας που γνωρίσαμε στα προηγούμενα βιβλία της τριλογίας με τον τίτλο Drifter, ανακρίνεται σκαιά στη ΓΑΔΑ για τα τελευταία γεγονότα που συνέβησαν στον υπόκοσμο της Αθήνας. Ένας αρχιμαφιόζος εκτελείται μπροστά στο σπίτι του, δύο άντρες το βάζουν στα πόδια με την αστυνομία στο κατόπι τους, ο κόσμος της νύχτας δέχεται ένα συντριπτικό χτύπημα κι ετοιμάζει εκδίκηση, δύο κοπέλες θα δουν τη φοιτητική ζωή τους να αλλάζει από στιγμή σε στιγμή κι όλα αυτά όσο μια μυστηριώδης λατίνα ταξιτζού πηγαινοέρχεται με το αμάξι της από κεφάλαιο σε κεφάλαιο. Ήρθε η ώρα λοιπόν να κλείσουν οριστικά κάποιοι λογαριασμοί. Ή μήπως όχι;

Το τελευταίο βιβλίο της τριλογίας Drifter ξεκινάει από κει που σταμάτησε το προηγούμενο. Τώρα έχουμε τον απρόσμενο σύμμαχο Μιχάλη Χάλαρη που εκδικήθηκε τον Φραγκίσκο Φόκαρη να είναι φυγάς, τον Στράτο Μαύρο να έχει πέσει στα χέρια του αστυνόμου Ρήγα και να ανακρίνεται για την εξαφάνιση του αστυνόμου Κώστα Πρίαμου, τον Ορέστη Λάμπρου να χαροπαλεύει στο νοσοκομείο, τον Ηλία Μακρή να έχει αλλάξει στρατόπεδο και δύο γκαρσόνες να ετοιμάζουν τους πρώτους καφέδες μιας μέρας που καλύτερα να μην ξημέρωνε για κείνες. Δύο νέα πρόσωπα παίρνουν την πρωταγωνιστική σκυτάλη, ο Ηλίας και ο Μιχάλης και τρέχουν μαζί με τον Στράτο προς ένα φρενήρες τέλος. Τα φώτα πέφτουν και στους τρεις και η πλοκή τούς ρίχνει σε όλο και πιο επικίνδυνα και άπατα νερά, απογειώνοντας την πλοκή, η οποία δεν είναι σε κανένα σημείο προβλέψιμη και στατική. Τα πάντα αλλάζουν, το ύφος, οι εξελίξεις, η γραφή, ο ίδιος ο συγγραφέας (ο οποίος δε χάνει ούτε το χιούμορ ούτε τον σφιχτό χειρισμό των εξελίξεων που έχει στο μυαλό του αλλά σε κάποια σημεία διατυπώνει και σημαντικά μηνύματα: «Το διαδίκτυο είναι κομμένο και ραμμένο για να ενισχύει τον περισπασμό», σελ. 143).

Η κατάσταση περιπλέκεται όταν εμφανίζεται το Εσωτερικών Υποθέσεων με εκπρόσωπο τον αστυνόμο Α΄ Γεωργιάδη γιατί εδώ και καιρό τρέχουν έρευνες σχετικές με τις επαφές στελεχών της Υποδιεύθυνσης Δίωξης Εγκλημάτων Κατά Ζωής με την εγκληματική οργάνωση του Φόσκαρη! Φυσικά, όπως ανέφερα και πριν, δε γίνεται να μη λατρέψεις τη μυστηριώδη ταξιτζού Εσμεράλντα Βίλα Λόμπος που κάνει μια νέα ζωή μετά τη φυλάκισή της στον Ελεώνα. Να και η Σοφία, που ήρθε από το Αίγιο στην Αθήνα για να σπουδάσει και παράλληλα δουλεύει σερβιτόρα στο Drifter. Γνωρίζει μια ξανθιά ψυχολόγο που μοιάζει με ινδιάνα και τη βοηθάει να πάρει σημαντικές αποφάσεις για τη ζωή της όσο η ανυποψίαστη Ματίνα των προηγούμενων βιβλίων, που τώρα προήχθη σε μπαργούμαν, ετοιμάζει σφηνάκια και καφέδες. Ευφάνταστος και πρωτότυπος ο ρόλος του μπαρ Drifter σε αυτό το βιβλίο, με τον κλήρο να πέφτει στα κορίτσια του μαγαζιού, τον Σωτήρη Μαύρο να μπλέκεται πάλι σε λάθος μέρος τη λάθος στιγμή κι εγώ να γεμίζω αγωνία όσο βλέπω τη χαζομάρα που θα κάνει, γιατί ΣΙΓΟΥΡΑ θα κάνει, άθελά του, ναι, αλλά θα κάνει, ξαναλέω, να κοντοζυγώνει και «ο κλήρος να πέφτει στα κορίτσια».

Αλυσιδωτές αντιδράσεις, το βασικό χαρακτηριστικό γνώρισμα της τριλογίας, εξακολουθούν να χτυπούν τους χαρακτήρες της ιστορίας, με τον καθένα να κάνει κάτι που ξεσηκώνει ένα τσουνάμι αλλεπάλληλων γεγονότων, όπως για παράδειγμα ο Φόσκαρης, ο οποίος, με την αυτονομία των κινήσεών του, έχει δημιουργήσει πολύ ισχυρούς εχθρούς, ή ο Ηλίας Μακρής που παραδέχεται κάποια πράγματα στη γυναίκα του, Κατερίνα κι εκείνη ετοιμάζεται να κάνει μια επανάσταση αλλά θα την προλάβουν τα γεγονότα. Αυτήν τη φορά στην εναλλαγή πρωτοπρόσωπης και τριτοπρόσωπης αφήγησης έρχεται να προστεθεί και η δυσκολότερη, αυτή προς το β΄ πρόσωπο, σα να μιλάει δηλαδή ο συγγραφέας στην έγκυο σύζυγο του Ηλία Μακρή και με αυτόν τον τρόπο ξεδιπλώνεται η δική της ζωή, τα αισθήματά της για τον άντρα της, οι ανασφάλειές της για το παιδί που θα έρθει και για το πώς χειρίζεται τη μοιραία κίνηση του Ηλία απέναντι στον Φραγκίσκο Φόκαρη. «Δεν έχεις δικαίωμα για σχέδια μαζί του, μα η ζωή σου μοιάζει άδεια χωρίς εκείνον» (σελ. 59).

Το τελευταίο μυθιστόρημα της τριλογίας Drifter είναι μια υπόθεση που μοιάζει με σκωτσέζικο ντους «υπό την απειλή γυμνού καλωδίου στην πρίζα»! Έξυπνα περιστατικά, ωραία κόλπα και ναι, είναι και το καλύτερο της τριλογίας, με τον συγγραφέα πιο ώριμο λεκτικά και αφηγηματικά, να χειρίζεται με ακόμη πιο πρωτότυπο χειρισμό πλοκή και εξελίξεις που απογειώνουν τη δράση και απογυμνώνουν τους ήρωες από το κουκούλι της ηθικής και της μαλθακότητας. Πιστεύω ειλικρινά πως υπάρχει περιθώριο για ακόμη μία συνέχεια χωρίς να ατονήσει η ένταση και το σασπένς, αν παρ’ όλ’ αυτά ο Στράτος Μαύρος μας αποχαιρετάει εδώ θα μου λείψει γιατί ήταν από τους καλύτερους αντισυμβατικούς ήρωες που έχω γνωρίσει ως τώρα.