Μια φορά κι έναν καιρό ζούσε ένας μικρός ήλιος. Ένας υπέροχος, λαμπερός, μα τόσο δα μικρούλης ήλιος. Ήταν τόσο μικρός ώστε μπορούσε να χωρέσει στη φλούδα ενός μεγάλου πορτοκαλιού, αρκεί βέβαια αυτή η φλούδα να ήταν ολόκληρη και όχι κομμάτια που συχνά τη χωρίζουν οι μαμάδες και οι μπαμπάδες.
Η αλήθεια είναι πως άρεσε πολύ στον μικρό ήλιο να τυλίγεται μέσα σε φλούδα από μεγάλο πορτοκάλι. Το είχε σαν παιχνίδι την ημέρα. Τυλιγόταν και ξετυλιγόταν σαν να ήτανε γιο-γιο. Άλλες φορές πάλι έκανε τη φλούδα να μοιάζει με ζώνη στη μέση του και άλλες φορές με τιράντες στους ώμους του. Τα βράδια πάλι, τη φλούδα αυτή την είχε για σκέπασμα. Βλέπετε, ο ήλιος μας ήταν τόσο μικρούλης, που σαν ερχότανε η νύχτα, δε μπορούσε να πετάξει μακριά, πέρα από τις θάλασσες και εκεί να κρυφτεί. Έτσι, αντί να πετάει μακριά, τα βράδια κοιμόταν σ’ ένα όμορφο, κίτρινο σπιτάκι στην κορυφή ενός καταπράσινου λόφου, που βρισκόταν δίπλα σε μια καταγάλανη θάλασσα.
Κάθε βράδυ στο σπιτάκι του έπαιρνε τη φλουδοκουβέρτα του και με το σωματάκι του ζέσταινε το κρεβατάκι που κι εκείνο τον αγαπούσε πολύ, τον νανούριζε και τον άφηνε να κοιμάται γλυκά μέχρι το πρωί.
Το ξημέρωμα από το κίτρινο σπιτάκι του, ο μικρός μας ήλιος ανασήκωνε λιγουλάκι την πορτοκαλί φλουδοκουβέρτα και έβλεπε πέρα μακριά, τον μεγάλο και περήφανο αδελφό του, τον ήλιο, να ξυπνάει μέσα από τις θάλασσες, να χασμουριέται και με τη δυνατή του τη φωτιά να βάφει κόκκινο και κίτρινο ολόκληρο τον ουρανό. Τον έβλεπε και τον θαύμαζε για τη δύναμή του. Μερικές φορές τον ζήλευε και σκεφτόταν “αχχ πότε θα γίνω κι εγώ σαν κι εκείνον;”. Όμως, η ζήλια του αυτή δεν διαρκούσε για πολύ… Διαρκούσε τόσο όσο να ξετυλίξει τη φλούδα από το μικρό του σώμα. Αμέσως μετά ριχνόταν στη δουλειά και ξεχνούσε όλα τα άλλα.
Ααα, μη νομίζετε πως επειδή ήταν μικρούλης δε δούλευε. Δούλευε και μάλιστα είχε μια πολύ σημαντική δουλειά. Κάθε μέρα φώτιζε τα νεογέννητα μωράκια, τα αγοράκια, τα κοριτσάκια, τα μικρά κατσικάκια, τα αρκουδάκια και τα χελωνάκια. Όλα αυτά τα μικρά πλασματάκια, όταν γεννηθούν, δεν έχουν τα μάτια τους κλειστά, όπως κάνουν τα γατάκια. Όλα ετούτα είπαμε όταν γεννιούνται, αλλά και σαν ξυπνούν από τον βραδινό τους ύπνο, το πρώτο πράμα που θέλουν είναι να δουν είναι το πρόσωπο της μαμάς ή του μπαμπά και δεν τα νοιάζει αν η μαμά και ο μπαμπάς είναι άνθρωπος ή αρκούδος, χελώνα ή κατσικούλα, γιατί τα μωράκια όλα βλέπουν τους γονείς τους μόνο στα μάτια και στα χαμογελαστά τους χείλη.
Όλα αυτά, λοιπόν, τα νεογέννητα πλασματάκια για να μπορέσουν να δουν, χρειάζονται ένα γλυκό και απαλό φως και όχι τη δυνατή λάμψη του μεγάλου ήλιου. Αυτή ήταν δουλειά για τον μικρούλη ήλιο που είχε πάντα στις αχτίδες του το φως από δυο χαμόγελα και τη λάμψη από άλλα δυο νεογέννητα ματάκια.
Έτσι περνούσαν οι μέρες του μικρού ήλιου. Φρόντιζε πάντα τα μικρά παιδάκια και στο τέλος της ημέρας η μόνη του έγνοια ήταν να βρει μια ολόκληρη φλούδα από ένα μεγάλο πορτοκάλι, να τυλιχτεί και να κοιμηθεί. Βλέπεις, ο μικρούλης ήλιος μπορεί να ήταν μικρούλης πολύ, όμως οι φλόγες του ήταν πραγματικές. Χρειαζόταν κάθε μέρα καινούργια φλούδα, γιατί κάθε φορά που έπεφτε για ύπνο οι φλόγες του τσουρούφλιζαν σιγά – σιγά τη φλουδοκουβέρτα και μετά από κάθε γλυκό ύπνο, η φλουδοκουβέρτα άλλαζε και από απαλή και ζουμερή τη νύχτα, το πρωί ήταν πια ξερή, σαν το τσόφλι ενός αυγού χελώνας. Αν δεν το ξέρετε, να το μάθετε. Το τσόφλι του αυγού της χελώνας είναι πιο ξερό από της κότας. Γι’ αυτό και η κότα, για να γεννήσει το αυγό της στρογγυλοκάθεται πάνω σε άχυρα, ενώ η χελώνα μπορεί να γεννήσει αυγό και την ώρα που κάνει ηλιοθεραπεία πλάι στη θάλασσα.
Εκείνη τη μέρα ο μικρούλης ήλιος ήταν ανήσυχος.
Είχε από ώρα φωτίσει ένα μικρό κοριτσάκι, ένα λίγο πιο μεγάλο αγοράκι, δυο κατσικάκια, τέσσερα χελωνάκια και ένα αρκουδάκι. Αφού τελείωσε τη δουλειά του έψαξε όπως έκανε κάθε μέρα, για να βρει μια ωραία φλούδα από ένα μεγάλο πορτοκάλι.
Τριγυρνούσε δεξιά κι αριστερά, μα όσο κι αν έψαχνε δεν έβρισκε πια μια φλούδα μεγάλη τόσο ώστε να τον σκεπάσει ολόκληρο. Όσες φλούδες είχε βρει τον σκέπαζαν μόνο μέχρι τη μέση, άλλες πάλι άφηναν έξω τα ποδαράκια του, ενώ μια άλλη που τη νόμιζε για μεγάλη, τελικά ίσα που έφτασε να καλύψει το κεφάλι του.
Έψαξε εδώ, έψαξε εκεί ο μικρούλης ήλιος, όμως μεγάλη φλούδα δεν έβρισκε. Βρε μπας και τα πορτοκάλια όλης της γης είχαν ξαφνικά γίνει μικρά; Θα ρωτήσω τον αδελφό μου τον ήλιο, σκέφτηκε και δεν περίμενε ούτε μια στιγμή. Γύρισε προς τον ουρανό και φώναξε στο μεγάλο του αδελφό τον ήλιο, που εκείνη την ώρα ετοιμαζόταν να πάει για ύπνο.
“Εεε αδελφέ μου, μήπως μπορείς να μου πεις αν τα πορτοκάλια όλης της γης έγιναν μικρά; Δεν μπορώ να βρω μια μεγάλη φλούδα για να σκεπαστώ τη νύχτα”.
Ο ήλιος ξαφνιάστηκε με το αδελφάκι του. Εκεί, από τη θέση του μακριά στον ορίζοντα, κατακόκκινος από τη νύστα, του είπε “καλό μου, μικρό μου αδελφάκι, όχι, αλίμονο όχι. Δεν μίκρυναν τα πορτοκάλια όλης της γης. Εσύ μεγάλωσες και μεγάλωσες πολύ. Από εκεί που είσαι πέτα ψηλά, πάνω από το σπιτάκι σου, πέτα ψηλά και θα δεις τον εαυτό σου να καθρεφτίζεται στη θάλασσα”.
Αυτά είπε ο μεγάλος ήλιος και βυθίστηκε μακριά, πέρα από τον ορίζοντα, αφήνοντας τον μικρούλη ήλιο να βλέπει τα χρώματα στον ουρανό που από κίτρινα και κόκκινα, σιγά – σιγά γινόντουσαν μωβ και μπλε, βαθύ μπλε, όπως είναι το χρώμα του ουρανού τη νύχτα με το φεγγάρι ολόγιομο. Ετσι ήταν εκείνη η νύχτα. Ήταν μια υπέροχη μπλε νύχτα, γιατί ο μικρούλης ήλιος είχε ανέβει ψηλά, είχε γίνει ένα υπέροχο, ολόγιομο φεγγάρι που καθρεφτίζονταν στη θάλασσα και χαιρότανε πολύ. Χαιρότανε, και από τη χαρά του γελούσε με την καρδιά του. Χαιρόταν, όχι μόνο γιατί μεγάλωσε, αλλά γιατί από εκεί ψηλά μπορούσε να φωτίζει όλα τα μωράκια του κόσμου, ανθρωπάκια και ζωάκια και να τα κρατάει συντροφιά όλη τη νύχτα.
Κι αν καμιά φορά νιώσεις μοναχούλι σου τη νύχτα, τότε να μη φοβηθείς. Να μη φοβηθείς καθόλου. Τέντωσε τα αυτάκια σου και θα ακούσεις, στα σίγουρα θα ακούσεις το γλυκό γέλιο του φεγγαριού που χαίρεται να σου κρατάει συντροφιά όλη τη νύχτα.