γράφει ο Πάνος Τουρλής

Με μεγάλη μου χαρά και συγκίνηση, ως φανατικός φίλος και ακόλουθος του Μικρού Ήρωα Γιώργου Θαλάσση, του Παιδιού – Φάντασμα, κράτησα δύο νέους τίτλους στα χέρια μου, αφιερωμένους στον χάρτινο ήρωα των παιδικών μου χρόνων που δρούσε στην κατοχική Αθήνα. Πρόκειται για μια δημιουργία του Στέλιου Ανεμοδουρά, για ένα περιοδικό-θρύλος που γνώρισα χάρη στις ανατυπώσεις του 1985 και έκτοτε δεν έπαψα στιγμή να ανατρέχω στις σελίδες του. Ο Λεωκράτης Ανεμοδουράς συνεχίζει επάξια τη σημαντική πορεία που χάραξε ο παππούς του από τη δεκαετία του 1970 και εντεύθεν, χαρίζοντας στο αναγνωστικό κοινό νέους τίτλους κόμικς και graphic novels, βιβλία και περιοδικά που δημιουργούν αίσθηση με την προσεγμένη εμφάνιση και τη φροντισμένη επιμέλεια. Αξιόλογες ανατυπώσεις και νέες περιπέτειες των χάρτινων ηρώων των παιδικών μου χρόνων, όπως ο Μπλεκ, ο Ζαγκόρ κ. ά. πλαισιώνουν πάντα το αγαπημένο μου ανάγνωσμα, τον Μικρό Ήρωα. Το περιοδικό διατίθεται εκ νέου είτε με τη μορφή του 1985 είτε με τις νέες περιπέτειες της θρυλικής παρέας που ξεκίνησαν να δημιουργούν από το 2015 οι κύριοι Γιώργος Βλάχος (κείμενο) και Κώστας Φραγκιαδάκης (εικονογράφηση) που το αγκάλιασαν και το φρόντισαν σα να ήταν δικό τους.

Το 2023 συμπληρώθηκαν 70 χρόνια από την ημερομηνία πρώτης κυκλοφορίας του περιοδικού και τον Φεβρουάριο του 2024 πραγματοποιήθηκε μια εντυπωσιακή έκθεση με τη συμμετοχή 45 καλλιτεχνών που εμπνεύστηκαν από τις περιπέτειες του Γιώργου Θαλάσση και των φίλων του. Στο δίτομο λεύκωμα (το 1^ο μέρος κυκλοφορεί ήδη, το 2^ο θα βγει τον Δεκέμβριο του 2024) 18 συνολικά δημιουργοί γράφουν και εικονογραφούν νέες περιπέτειες και ιστορίες μέσα από πολλές και διαφορετικές προσεγγίσεις. Οι περισσότερες διαδραματίζονται στο οικείο χωροχρονικό πλαίσιο της Κατοχής και της Εθνικής Αντίστασης, κάποιες όμως φέρνουν τα παιδιά στο σήμερα ή ακόμη και στο απώτερο μέλλον! Ο «Μικρός Ήρως», ένα περιοδικάκι που εύκολα θα μπορούσε να χαθεί στην αναγνωστική λήθη, παραμένει επίκαιρο και σημαντικό όχι μόνο για τη λογοτεχνική του αξία αλλά και γιατί παραμένει επίκαιρο στην εποχή μας, όπου «νεοφασιστικά μορφώματα», όπως τα χαρακτηρίζει ο εκδότης στο εισαγωγικό σημείωμα, βγαίνουν ολοένα και πιο έντονα στην επιφάνεια, δημιουργώντας φόβους για νέα ολοκληρωτικά καθεστώτα.

Στον Α΄ τόμο του βιβλίου, ο Βασίλης Γκογκτζιλάς αφηγείται μια ιστορία συγχώρεσης με ένα αρκετά σκοτεινό και αιματηρό κόμικ, όπου τα χαρακτηριστικά των προσώπων είναι αδρά και σκληρά, η βία κυριαρχεί και οι λεπτομέρειες είναι ελάχιστες. Ο Μάνος Λαγουβάρδος αναπαριστά με άψογη τεχνική μια σκηνή από τα ακόμη πιο παιδικά χρόνια της μικρής τριάδας, όπου ο Σπίθας, ο Γιώργος και η Κατερίνα παίζουν πετροπόλεμο με άλλα παιδιά κι εκεί ο Γιώργος βιώνει κάτι σαν όραμα: κάποιος του μιλάει για τον πόλεμο που έρχεται και τον προτρέπει να μεγαλώσει και να γίνει ένας μεγάλος μικρός ήρωας! Τα χρώματα είναι εξαίρετα και φωτεινά, οι λεπτομέρειες συναρπαστικές, τα καρέ παρατίθενται με πρωτότυπους τρόπους και αγάπησα τον τρόπο που αποδόθηκαν τα πρόσωπα των τριών πρωταγωνιστών στην τελευταία εικόνα, σε αντιδιαστολή με τα μουτράκια τους στο εξώφυλλο της ιστορίας. Τι υπέροχη τέχνη! Ο Γιώργος Μελισσαρόπουλος δίνει έμφαση στο ασπρόμαυρο χρώμα και στην κλασική παράθεση των καρέ, μερικά εκ των οποίων έχουν ενδιαφέρουσα οπτική. Η Δήμητρα Νικολαΐδη δημιουργεί μια ενδιαφέρουσα ιστορία σχετική με τους αρχαιολογικούς θησαυρούς που κινδυνεύανε κατά τη γερμανική εισβολή. Τα σχέδια έχουν γλυκές γωνίες, φωτεινά χρώματα και ενδιαφέρουσες φωτοσκιάσεις. Ο Κωνσταντίνος Σκλαβενίτης στήνει μια πρωτότυπη σχεδιαστικά ιστορία, με καρέ διαφορετικά από τα συνηθισμένα ενώ οι μορφές και το φόντο μου θύμισαν αρκετά το στυλ των bandes dessinées.

Η Αγγελική Σαλαμαλίκη αναπαριστά άκρως ρεαλιστικά τη δράση που εκτυλίσσεται γύρω από την εκκλησία της Αγίας Ειρήνης στην Πλάκα και μου άρεσε πολύ η επιλογή του γκρίζου χρώματος που αποτυπώνει καλύτερα την ένταση των μαχών και τη σκοτεινιά της κατεχόμενης νύχτας. Μου άρεσε πολύ και η συμμετοχή του ιερέα στον αγώνα και τα μηνύματα που ξεπηδούν σχετικά με τη θεία και την ανθρώπινη συγχώρεση. Η φιγούρα του Αδόλφου Χίτλερ ήταν αρκετά φοβιστική, ομολογώ. Ο Γαβριήλ Τομπαλίδης χρησιμοποιεί πολύ μεγάλα καρέ και μερικές φορές ακόμη και ολοσέλιδες απεικονίσεις για μια ιστορία απελευθέρωσης αιχμαλώτων, με τα τρία παιδιά να έχουν χαρακτηριστικά κάπως μεγαλύτερης ηλικίας. Τέλος, για τον Κώστα Φραγκιαδάκη τι να πω και τι να περιγράψω. Το σχέδιο, το lay out, τις οπτικές γωνίες, τις φωτοσκιάσεις; Ζωντάνεψε την ιστορία που έγραψε ο Γιώργος Βλάχος με παραστατικότητα και λεπτοδουλεμένη τέχνη. Δεν κοπιάρει, μένει πιστός στα χαρακτηριστικά του πρωτοτύπου και στήνει την ιστορία με το δικό του στυλ.

Είναι μια πολύτιμη και σημαντική έκδοση που δίνει νέα πνοή στα κείμενα και στον θρύλο του Γιώργου Θαλάσση και της παρέας του.