Συνήθως όταν διαλέγουμε παραμύθια ψάχνουμε αυτά που έχουν ένα κοινωνικό μήνυμα να περάσουν, αυτά που είναι διασκεδαστικά ή αυτά που κινητοποιούν τις δεξιότητες των παιδιών. Τα τελευταία χρόνια η παιδική λογοτεχνία καταπιάνεται όλο και συχνότερα με πιο «δύσκολες» θεματικές, όπως η απώλεια και η κακοποίηση, αφού κατά τις υποδείξεις της σύγχρονης παιδαγωγικής στα παιδιά είναι προτιμότερο να μιλούμε για όλα τα ζητήματα της ζωής και της καθημερινότητας με απλό και σαφή λόγο, χωρίς ωραιοποιήσεις και χωρίς υπεκφυγές.

Στο πλαίσιο αυτής της λογικής, το βιβλίο της Ελένης Θεοδοσίου λειτουργεί ως ένα πολυχρηστικό εργαλείο με αφορμή τις φυσικές καταστροφές, τον θάνατο και την κοινωνική αλληλεγγύη. Με μια πολλή καλή εικονογράφηση από την Ιφιγένεια Σιδέρη, το βιβλίο αποκτά υπόσταση ως σύνολο, από το εξώφυλλο μέχρι την τελευταία του σελίδα. Κάθε φράση και κάθε σημείο στίξης, η διαδοχή των εικόνων και οι ίδιες οι εικόνες είναι όλα προσεχτικά επιλεγμένα από τη συγγραφέα, αφού ο σκοπός του συγκεκριμένου βιβλίου δεν περιορίζεται απλώς στην επαφή του παιδιού με μια σκληρή αλήθεια, αλλά είναι πρωτίστως παιδαγωγικός και επικεντρώνεται στην ανάπτυξη των ψυχοκοινωνικών δεξιοτήτων του και της ενσυναίσθησης.

Όπως μαρτυρά ο τίτλος του βιβλίου, πρωταγωνιστής της ιστορίας είναι ο ουρανός και αφηγήτρια ένα μικρό κορίτσι, το πρόσωπο του οποίου βλέπουμε -όχι τυχαία- μόλις στην τελευταία σελίδα του παραμυθιού. Ο χαρούμενος ουρανός με τα πολλά χρώματα που δεν θέλει να είναι μόνος του σκοτεινιάζει μια μέρα και γίνεται κόκκινος. Οι μεγάλες πυρκαγιές στη γη (έμμεση αναφορά στις πυρκαγιές του 2018 στην Ελλάδα) του στέλνουν ανθρώπους για παρέα του, αλλά δεν είναι αυτό που αποζητά. Έτσι, η μοναξιά του γίνεται χειρότερη εκείνη τη μέρα και αποφασίζει να βοηθήσει τους ανθρώπους στη γη που παλεύουν με κοινό αίσθημα ευθύνης και σε κλίμα αλληλεγγύης να σβήσουν τις φωτιές.

Το βιβλίο έχει γραφεί με τέτοιον τρόπο που προϋποθέτει την ενεργό συμμετοχή του γονιού ή του εκπαιδευτικού κατά την ανάγνωση, προκειμένου να εκπληρωθεί ο προαναφερόμενος σκοπός του. Μάλιστα, η συγγραφέας, ως έμπειρη εκπαιδευτικός σε διαφορετικές σχολικές δομές και περιβάλλοντα, αφιερώνει τις τελευταίες σελίδες του βιβλίου σε προτάσεις ανάγνωσης, παιχνιδιών και άλλων δραστηριοτήτων που μπορούν να εφαρμόσουν, αναλόγως του επιπέδου ανάπτυξης των παιδιών, οι γονείς/εκπαιδευτικοί, αξιοποιώντας το βιβλίο, το υλικό του οποίου, όπως προαναφέρθηκε, είναι επεξεργασμένο πολύ σχολαστικά. Με αυτόν τον τρόπο η ανάγνωση γίνεται μία βιωματική δραστηριότητα που κινητοποιεί το ενδιαφέρον του παιδιού και το βάζει σε μία ευχάριστη διαδικασία να πράξει, να σκεφτεί και να προσεγγίσει πολύπλοκα ζητήματα, όπως ο θάνατος και η μοναξιά, ξεφεύγοντας από το περιορισμένο πλαίσιο των 13 σελίδων του κειμένου. Συνεπώς, το παιδί μετατρέπεται από αναγνώστη ή απλό ακροατή σε ενεργό μέρος της διαδικασίας ανάγνωσης, στο μέτρο που αναζητά και ανακαλύπτει το ίδιο τα νοήματα της ιστορίας, ολοκληρώνοντας, έτσι, το βιβλίο και πηγαίνοντας πέρα από αυτό.

* Για παιδιά προσχολικής ηλικίας και παιδιά δημοτικού.