Κουβεντιάζει μαζί μας και μας παρουσιάζει το πρώτο του έργο!

Σας επέλεξε η γραφή ή την επιλέξατε; Με τι κόστος;

Κατ’ αρχήν θέλω να σας ευχαριστήσω θερμά για την ευκαιρία που μου προσφέρετε να μιλήσω για το μυθιστόρημά μου, το «Περίπτερο», και γενικότερα για το έργο μου!

Όσον αφορά το ερώτημα, νομίζω ότι κατά κάποιον τρόπο συνέβησαν και τα δύο. Ξεκίνησα πριν αρκετά χρόνια γράφοντας ποιήματα. Στην αρχή τυχαία. Και έπειτα επιλέγοντας να γράφω. Δύο καλοί φίλοι, που έγραφαν και αυτοί ποιήματα τότε, με έσπρωξαν κάπως σε τούτη την αγάπη. Όμως από ένα σημείο και πέρα, διαπίστωσα πως στην πραγματικότητα ήθελα να γράφω ιστορίες. Έτσι, στράφηκα οριστικά στην πεζογραφία.

Όσο για το κόστος, είναι σημαντικό: Και υλικό και ψυχικό, μιας και μέχρι κάποιος να γίνει γνωστός οφείλει να επενδύσει, πριν –κάποτε– να αρχίσει να απολαμβάνει.

Ποιο στοιχείο του χαρακτήρα σας δυσκολεύει τη γραφή σας;

Δεν αισθάνομαι ότι υπάρχει κάποιο. Γενικά όμως η γραφή περιέχει από μόνη της δυσκολίες. Για παράδειγμα, δεν μπορεί κανείς να μένει χωρίς εξέλιξη στον τρόπο που γράφει. Επίσης, σε πολλά κείμενα είναι δυνατόν να χρειάζεται μελέτη και συγκέντρωση στοιχείων, ιδίως αν η ιστορία εκτυλίσσεται σε τόπους και σε συνθήκες μακρινές από την εμπειρία του συγγραφέα.

Τι σημαίνει «γράφω» για σας;

Σημαίνει «ζω σε έναν άλλο κόσμο». Ο οποίος γίνεται για ένα διάστημα –ίσως και για πάντα– δικός μου. Μου έχει τύχει, ας πούμε, να σκεφτώ μια μέρα κοιτώντας το ημερολόγιο: «Α, σήμερα γιορτάζει ο Λάμπης!». Και το αμέσως επόμενο δευτερόλεπτο να συνέλθω λέγοντας: «Όμως ο Λάμπης… δεν υπάρχει!». Η γραφή είναι μια συναρπαστική εμπειρία!

Τι ήταν εκείνο που σας ενέπνευσε να γράψετε το βιβλίο σας;

Πολλά πράγματα και πρόσωπα. Στο «Περίπτερο» υπάρχουν με κάποιον τρόπο η γειτονιά μου, η Άνω Πόλη (αγαπημένη και μυστηριακή πάντα!), ιστορίες από τη ζωή μου, τη ζωή καλλιτεχνών, η Αμερική, οι ηθοποιοί του Χόλυγουντ. Και σίγουρα μου χάρισε στοιχεία η αμερικάνικη τηλεοπτική σειρά επιστημονικής φαντασίας “Lost”, από την οποία πήρα και θα πάρω και στο μέλλον πολλή έμπνευση.

Τι σημαίνει για εσάς έμπνευση;

Κάτι απρόβλεπτο, απρογραμμάτιστο, ένα σκίρτημα καρδιάς, μια ξαφνική έκσταση του νου, μια μεταφορά στον υπαρξιακό χώρο προσώπων που δεν υπάρχουν.

Ή… μήπως κάπου και με κάποιο άλλο όνομα τελικά υπάρχουν;

Πιστεύετε ότι κάποιος γεννιέται ή γίνεται συγγραφέας;

Σίγουρα γεννιέται. Δεν μπορεί κανείς να δημιουργήσει ταλέντο. Μόνο να το καλλιεργήσει μπορεί. Ωστόσο, δεν είναι δυνατόν –δεν το γράφει σε κάποια καρτέλα μας– ότι είμαστε γεννημένοι συγγραφείς, ζωγράφοι, επιστήμονες ή επιχειρηματίες. Πρέπει να κοιτάξουμε μέσα μας και να ψάξουμε και να πειραματιστούμε με πολλά έως ότου βρούμε τον δρόμο μας. Εγώ προσωπικά νομίζω πως η συγγραφή είναι προορισμός και δρόμος μου, άσχετα αν θα κερδίσω από αυτή χρήματα ή αναγνώριση. Είναι κάτι που, με μια δόση υπερβολής, θα έλεγα πως πρέπει να κάνω.

Έχετε συγκινηθεί με ένα βιβλίο που έχετε διαβάσει;

Με πολλά. Έχω κλάψει και με βιβλία. Υπήρξαν βιβλία για τα οποία, όταν τα ολοκλήρωσα, πέρασα σύνδρομο στέρησης! Επειδή μου αρέσουν πολύ τα μυθιστορήματα φαντασίας, θα αναφέρω πρόχειρα τώρα τον «Άρχοντα των Δαχτυλιδιών» ως ιδιαίτερα αγαπημένο, αν και σχεδόν με τα περισσότερα βιβλία αναπτύσσω ένα κάποιο «φλερτ».

Ποια είναι η αγαπημένη σας φράση;

«Θα περάσει κι αυτό». Την έμαθα από την ταινία «Ο γάμος του καλύτερού μου φίλου». Η Τζούλια Ρόμπερτς είναι απογοητευμένη, επειδή έχασε τον καλύτερό της φίλο και κατέστρεψε τη ζωή μιας καλής κοπέλας. Κάθεται στο πάτωμα του διαδρόμου του ξενοδοχείου της αμίλητη. Περνά ένας υπάλληλος από το προσωπικό και πιάνει κουβέντα μαζί της. Στο τέλος, για να την παρηγορήσει, της διηγείται πως η γιαγιά του σε κάθε δυσκολία που έμοιαζε ανυπέρβλητη έλεγε την παραπάνω φράση.

Τη λέω πλέον κι εγώ…

_

γράφει η Βούλα Παπατσιφλικιώτη

–

Περίπτερο

Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πηγή.

Ένα αυτοκινητιστικό ατύχημα στα είκοσι εννιά του είναι η αρχή των προβλημάτων για τον Φίλιππο Μακρίδη, πετυχημένο οικονομολόγο με καριέρα διεθνούς βεληνεκούς. Τα χρόνια περνούν, οι συμφορές πέφτουν η μία μετά την άλλη πάνω του, και αυτός παρακμάζει ψυχικά και σωματικά. Ώσπου έρχεται το τελειωτικό χτύπημα: η μετάθεσή του στη Θεσσαλονίκη, μακριά από τις εξελίξεις.

Φτάνοντας εκεί, αντιμετωπίζει σωρεία άλυτων προβλημάτων. Χωρίς παρέα και στα όρια της απόγνωσης, συνδέεται φιλικά με την εκκεντρική ιδιοκτήτρια ενός περιπτέρου, μια ηλικιωμένη γυναίκα, και τον διανοητικά ανάπηρο γιο της.

Όμως μια σειρά ανεξήγητων γεγονότων αρχίζει να τον βάζει σε υποψίες, να δημιουργεί γύρω του ένα σκηνικό μυστηρίου και φόβου. Πρόκειται άραγε για ιδέα του κουρασμένου του μυαλού, που έχει αρχίσει να παραλογίζεται, ή όντως τίποτε στην πόλη αυτή δεν είναι τελικά όπως φαίνεται; Μήπως όλα δεν είναι παρά μια απίστευτη, καλοστημένη παγίδα; Όμως από ποιους και γιατί;

Ο Φίλιππος θα ξεκινήσει μία επίμονη προσπάθεια εξερεύνησης όσων πιστεύει πως κρύβονται στις σκιές της άγνωστης Θεσσαλονίκης.

–

Ο Πέτρος Ευαγγελόπουλος γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1970, σπούδασε στην ίδια πόλη Ηλεκτρολόγος Μηχανικός και ζει εκεί. Η Θεσσαλονίκη αποτελεί γι’ αυτόν έναν τόπο μυστηρίων και οι γωνιές της κρύβουν είτε σπουδαίες λάμψεις είτε τραγικές ιστορίες που οφείλουν να ειπωθούν. Η ένδοξη πόλη του Βορρά εμφανίζεται σε διάφορα διηγήματά του, αλλά αποτελεί και έναν από τους βασικούς πρωταγωνιστές στο μυθιστόρημά του «Περίπτερο», το πρώτο του που έχει εκδοθεί.

Ο ίδιος συμμετέχει με ένα διήγημά του και στη συλλογή από ιστορίες φαντασμάτων με τίτλο «Ακροβάτες δύο κόσμων», που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις iWrite.

Αγαπάει τη μουσική στις περισσότερες μορφές της και με το ίδιο πάθος παρακολουθεί τις εξελίξεις της τεχνολογίας. Όμως η μεγάλη και πολύχρονη αγάπη του είναι η συγγραφή. Ο αναγνώστης θα δει συχνά τους ήρωές του να καταδιώκονται από σκοτεινές δυνάμεις. Μέσα από έναν άνισο αγώνα θα οδηγούνται όλο και βαθύτερα στα μυστικά της ύπαρξης. Στον δρόμο τους θα συναντήσουν κινδύνους, απογοητεύσεις, κάποιες φορές ακόμη και τον θάνατο.

Ή, έπειτα από όλα αυτά, ένα μεγάλο φως.