Αντισταθμίζω τα λόγια με την κίνησή της.
Κι ήταν οι απλώς περίτεχνοι τρόποι που την έκαναν να υπάρχει.
Τα περιγράμματα του κορμιού της
αναδύονταν στις σκιές
εκεί που η διάθλαση του φωτός
μειώνονταν στις αντιστάσεις των εκφράσεών της.
Κι ήταν όμορφη… Κι εγώ ελάχιστος στις έλξεις της αρμονίας.
Πώς να την κατανοήσω, αν πρώτα δεν αποδομήσω τα κομμάτια της;
Έβαλα τα χέρα μου στη λάσπη
χέρια χωρίς δάχτυλα, χωρίς αισθητήρες της αφής
κι αν έστεκε εκεί, όμοια με διαμάντι
πώς να την ξεχώριζα στην επεξεργασία του;
Ακατέργαστη στην ύλη της
φειδωλή στις λεπτομέρειες
πυρήνας όλων το κέντρο του κόσμου
που έδραζε στα μάτια της
κι εκείνος ο παράξενος ο τρόπος που κοιτάζει…
Πώς να ψηλαφίσω το διαμάντι
χέρια χωρίς δάχτυλα, χέρια δίχως αφή;
_
γράφει ο Άκης Παρισιάδης
Το σχόλιό σας είναι επιθυμητό!
0 Σχόλια