Και αν η Μούσα μου δεν αρέσκεται στα

Ποιήματα που γράφω;

Θεέ μου, τι Θλίψη, τι Δυστυχία!

Μοιάζω με διαβάτη που στον δρόμο ψάχνει 

Νεφελοκοκκυγία.

Και η Μούσα μου κλαίει πάνω

Σ’ άτεχνο χαρτί και αναρωτιέται

Σε τι φταίει που αγάπησε 

Ποιητή.

Και ο Άμοιρος στραγγίζει της

Αρτηρίας το Νερό, ώστε 

Εκείνη να λιμνάζει σ’ αέναο 

Χορό.

Και λικνίζονται αντάμα οι Λέξεις και τα Λόγια

Οι Έρωτες, οι Αφροδίτες,

Οι Γυναίκες και

Τ’ αγόρια.

Και όταν στο ναδίρ 

Αδειάσει

Η Φλέβα του Ποιητή

Η Μούσα αγαλλιάζει στου Μαικήνα 

Την κορφή.

Εκείνη  ενθυμούνται στα

Ερωτικά τα κλέα,

Μα του Ποιητή την 

Αφαίμαξη

Διαποντίως παρηχεί

Η Λύρα του Ορφέα

_

γράφει η Παρασκευή Παυλίδου