Ξεριζωμένος απ’ τον τόπο μου,

απογοητευμένος απ’ τη ζωή,

φεύγω για τόπους μακρινούς,

για μια καινούργια αρχή.

Μες στη βάρκα με τη τρικυμία

ψάχνω μια ηλιαχτίδα σωτηρίας.

Μάταια όμως.

Του ανέμου τα φυσήματα

και της θάλασσας τα ξεβράσματα

 βγάζουν στην επιφάνεια σώματα.

 Σώματα που δεν έχουν χαρεί τη ζωή,

παρά μονάχα την οπλοβοή.

Και εγώ τί να κάνω; Τί να κάνω;

Είμαι απογοητευμένος

και στην σκέψη της προσφυγιάς

είμαι παραδομένος.

Για αυτό κλαίω. Κλαίω. Κλαίω.

Κλαίω για τον Αϊλάν.

Κλαίω για όλους τους Αϊλάν.

Κλαίω για τις ελπίδες μιας ζωής

που χάθηκαν σε μια στιγμή. 

Μα, γιατί τέτοιο μίσος;

Είστε άνθρωποι χωρίς έλεος,

δίχως οίκτο; 

Με τί ψυχή, με τί καρδιά

σκοτώνετε άνθρωπος αθώους,

σκοτώνετε μικρά παιδιά;

_

γράφει η Χριστίνα Μαυρέλη