Βάφεις τα χείλη κόκκινα
το πανωφόρι βάζεις
στην πόρτα μ’ αποχαιρετάς
Πάρε με όταν φτάσεις
Βγαίνω για να σε ξαναδώ
γυρίζεις με κοιτάζεις
στέλνω φιλιά στον άνεμο
Στο μάγουλο τα βάζεις
Μαζεύω από το πάτωμα
τα ρούχα σου να πλύνω
αλλάζω τα σεντόνια σου
Την πόρτα δεν την κλείνω
Ανοίγω το ραδιόφωνο
και σιγοτραγουδάω
η ώρα πήγε έντεκα
Τον Μάρτη σου φοράω
Κόκκινη και λευκή κλωστή
πλέκεις στα δάχτυλά σου
χαϊδεύω το βραχιόλι σου
την μπούκλα απ’ τα μαλλιά σου
Κείνη την πρώτη την ξανθή
που έχω φυλαγμένη
μέσα σε γυάλινο κουτί
Μ’ αγάπη τυλιγμένη
Έφτασε κιόλας δώδεκα
γέρνω στο μαξιλάρι
της άνοιξης πρώτη νυχτιά
Σε λίγο θα με πάρει
Βροντή ακούω απόκοσμη
Βλέπω φωτιά μεγάλη
Δυο γίγαντες συγκρούονται
μ’ ατσάλινο κεφάλι
Χάος
Φωνές
Πόνου κραυγές
Αίμα, έγινες ποτάμι
πνίγεις ζωές
πνίγεις ψυχές
Η ανάσα δε μου φτάνει
Τρέχω στην κόλαση γυμνή
σε ψάχνω στα συντρίμμια
σε βρίσκω άψυχη, χλωμή
Ουρλιάζω με τ’ αγρίμια
Καίγομαι και πετάγομαι
Τρελή η καρδιά μου σπάει
Όνειρο ήταν, πέρασε
Όνειρο ήταν, πάει
Κλαίνε τα μάτια θάλασσες
να πνίξουν τ’ όνειρό μου
Ύπνε που παίρνεις τα παιδιά
πού είναι το δικό μου;
Τέμπη
28 Φεβρουαρίου 2023
Ώρα 23:22
_
γράφει η Μαρίνα Δράκου
Μούδιασα… Αγάπη μου ψυχή μου καρδούλα μου ευαίσθητο μου πλάσμα…
Ανατριχιαστικό!… Αρκετοί φίλοι και γνωστοί μου ταξίδευαν με αυτό το τραίνο μια ζωή!! 57+ ψυχές που το “αύριό” τους διαμελίστηκε… Εξαϋλώθηκε… Δεν έφτασαν ποτέ… Το άδικα χαμένο τους “αύριο” παραμένει ατιμώρητο…. Με συγκίνησες, αγαπημένη μου Μαρίνα….