Στα παιδικά μας όνειρα υπήρχε μία θάλασσα
και μέσα της ταξίδευαν αμέριμνα τα πλοία
ελεύθεροι κυματισμοί έφερναν ξένα γράμματα
κι ατίθασοι αγέρηδες σκορπούσαν κάθε βλέμμα
στον ανοιχτό ορίζοντα.
Τώρα πια μεγαλώσαμε
τα παραμύθια πέτρωσαν
κτίζουμε κάθε μέρα φράχτες
κομματιάζοντας τα κύματα
χωρίζοντας τα βλέμματα στα δύο.
Τώρα πια δεν υπάρχει μία θάλασσα
υπάρχει μόνο το εδώ ή το εκεί
το πρόσωπό μου ή το πρόσωπό σου
ο βυθός μου ή ο βυθός σου.
Ας είναι, μας αρέσουν τα διλήμματα
και μας γερνούν οι απαντήσεις.
_
γράφει ο Γιώργος Δελιόπουλος
Πραγματικά, ρομαντικό και μυρωδάτο από εικόνες της παιδική μας ηλικίας. Ξεκινά με γλύκα και μας προσγειώνει στην ψυχρή πραγματικότητα που μας στερεί από πολλά, αλλά και μας ωριμάζει.
Κατερίνα, σ’ ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια. Έχεις δίκιο στις επισημάνσεις σου. Άλλωστε, το ύφος του ποιήματος ακολουθεί το περιεχόμενο. Το ποίημα ξεκινά στην πρώτη στροφή μ’ ένα νοσταλγικό ύφος, συνεχίζει στη δεύτερη μ’ ένα ψυχρό και ρεαλιστικό ύφος, για να καταλήξει στην τρίτη στροφή μ’ ένα ουδέτερο ύφος αποδοχής και συμβιβασμού.
Πολύ πολύ ωραίο!!!