Θα χρωστάνε εκείνα τα παιδιά
ένα παράπονο

Ενώ μεγάλωσαν σε παιδικές χαρές,
μέσα σε ασφάλειες και
προστασίες
τα ξενάγησαν μόνο στα παιχνίδια
μέχρι τον φράχτη και
μόλις έφευγαν για το σπίτι
τους έκλειναν τα ματάκια
μην τύχει να δουν καμιά ασχήμια
στη διαδρομή
να μείνει μόνο η παιδική χαρά
στο μυαλουδάκι τους
η τσουλήθρα, η τραμπάλα,
οι κούνιες
μόνο τα χρώματα και η ατμόσφαιρα
μόνο οι μυρωδιές της

Μα κάποια μέρα
αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν
την παιδική χαρά και
να γυρίσουν σπίτι μόνα τους
να αναμετρηθούν με τόσα
που δε γνώριζαν
και τότε παρατήρησαν
πως έξω από την πόρτα
υπήρχαν κι αλλά παιδάκια
πεινασμένα και ξυπόλυτα,
με μάτια που δεν έφτασαν
ποτέ ως τα παιχνίδια

Υπήρχαν ζητιάνοι
που παρακαλούσαν
για ψωμί
(τόσο καιρό πού ήταν;)
υπήρχαν σωροί σκουπιδιών
δύσοσμα λουλούδια
και μύγες, πολλές μύγες

Κι έπρεπε να μάθουν να τις διώχνουν
κι έπρεπε αυτόν τον
καινούργιο κόσμο
να τον καταλάβουν
να τον δεχτούν και
να περπατήσουν μέσα του.

Έξω από το φράχτη

Ίσως, τότε
να ρωτήσουν:
ποιος μας έκλεισε μέσα
σε παιδική χαρά,
ποιος δε μας άφησε
να παίζουμε
έξω κυνηγητό
στους δρόμους…

_

γράφει ο Ε. Μύρων