Πώς τα πεπραγμένα να αρνηθείς και πώς να πεις ότι δεν σε επηρέασαν οι άνθρωποι κι έμεινες ανέγγιχτος από τις προκαταλήψεις των άλλων, πώς να μιλήσεις για μια προσωπικότητα όταν κι αυτή που αντιλαμβάνεσαι την είδες να αντικατοπτρίζεται στα βλέμματα και στα λεγόμενα των άλλων;

Πώς να μιλήσεις για συλλογικότητα σε μια ατομιστική κοινωνία που ο καθένας προσδιορίζεται με όσα έχει πετύχει σαν μονάδα και όχι όσα συμβολίζει σαν μέλος μιας ομάδας; Χωρίς να μιλά με το εμείς αλλά με το εγώ.

Κι εγώ όλο σ’ αυτήν την παγίδα πέφτω και κρύβομαι πίσω από προσωπικές αντωνυμίες πρώτου προσώπου και δε βλέπω το εμείς αλλά το εγώ και το εσύ.

Ξέρεις, μ’ αρέσει πού και πού να παίζω το παιχνίδι της αυτογνωσίας, όχι για να κερδίσω, μα πιο πολύ για να λέω μετά πως κι εγώ το ‘χω παίξει και έχω μια ιδέα για το πώς είναι.

Συνήθως κερδίζουν οι σκέψεις που ποτέ δεν ήξερα πως είχες και βρίσκομαι μετέωρη στην αμφιβολία, χαζά παιχνίδια λέω και τα παρατάω! Τι σου είναι αυτά τα παιχνίδια του μυαλού, ποτέ δεν ξέρεις πώς καταλήγουν, αλλά σε δελεάζει τόσο πολύ να συμμετάσχεις σ’ ένα!

_

γράφει η Κωνσταντίνα Γερονικάκη