Στης πολιτείας τους έρημους δρόμους
σε ψάχνω φωνάζω γυρίζω ολούθε
και ομως εσυ, ακριβέ μου,
είσαι ήδη απο τον ουρανό απαχθείς, απών.
Στους στύλους καρφωμένα τα αγγελικά κορμιά
των αμαρτωλών που πολύ αγάπησα
και ο πόνος πέτρα στα στήθια τους
ανάσα και πόνος.
Ανάσα και θάνατος.
Μπορείς να ακούσεις από κει ψηλά;
Τα μάτια τους θείο φως χύνουν στους δρόμους,
στην πολιτεία. Και έγιναν όλοι φως.
Τόσο φως, σβήσαν τα χλωμά αστέρια.
Και σε είδα καθαρά, χωρίς ούτε μια υποψία σκοτάδι.
Ανάσα και έρωτας.
Μείνε, εκεί ψηλά. Σου ταιριάζει ο ουράνιος θρόνος.
Εγώ θα σταθώ εδώ, στη γη που’μαι πλασμένος
απ’αυτή, να παρασταθώ,
όχι στα αγγελικά κορμιά, νεκρά πια.
Μα στα σβησμένα αστέρια, όσο μπορώ να τα παρηγορήσω.
_
γράφει ο Φοίβος Μανωλούδης
Μην ξεχνάτε πως το σχόλιό σας είναι πολύτιμο!
Εξελίσσεις συνεχώς την ποίησή σου Φοίβο..μπράβο..
Μα στα σβησμένα αστέρια, όσο μπορώ να τα παρηγορήσω. ……..
Υπέροχο!!!!!!!!!
Φοίβο το ποίημα σας με άγγιξε πολύ!!
Εξαιρετικό!!
Εικόνες λυρικές, αισθητικές…
Δοσμένες με ευαισθησία και αρμονική υφή.
Καλή σας εβδομάδα!!!