Ντύθηκα Φθινόπωρο
να σε υποδεχτώ
κι εσύ ήρθες
να με ξεγυμνώσεις
με μία ηλιαχτίδα.
Πικραλίδα και ασφόδελος
που μαράζωσαν
στης μοναξιάς τη θλίψη
απέθεσαν στο υγρό χώμα
τον νεκρό έρωτα.
______________________________________________
ΠΑΘΟΣ ΓΙΑ ΠΟΙΗΣΗ___ΕΛΕΝΗ ΙΩΑΝΝΟΥ
______________________________________________
Ακολουθήστε μας
Real News https://youtu.be/IorTKELVm9YΚαθημερινή https://youtu.be/JUcDByAx2Q0?si=K29ULWsqHm1R7u1d https://youtu.be/yuY_vrlZcjQ?si=dHjwSWtMx1TB12DnΠρώτο Θέμα Το Βήμα της Κυριακής Δώστε μας το email σας και κάθε Παρασκευήθα έχετε στα εισερχόμενά σας τις προσφορές των...
Ας πάρουμε τον Σπαρτιάτη Λεωνίδα: παρήγγειλλε στην Βασίλισσά του να μην κλάψει · διότι «Ω ξειν αγγέλλειν Λακεδαιμονίοις ότι τήδε κείμεθα, τοις κείνων ρήμασι πειθόμενοι...». Έτσι κι έμεινε στην αιωνιότητα, που με όσες δυνάμεις του απέμεναν έριξε το βέλος στον Ξέρξη....
Θολός ο ουρανός, το σκέπαστρο ασταθές. Μας παρασέρνει μια ροή αδιάκοπη. Αναποφάσιστος ο κόσμος, μπερδεμένος, στα σύννεφα και στα πρέπει. Χρώματα πάνε και μπερδεύονται στη ροή. Ένα συνεχές σουλατσαρισμα σε ψεύτικες ανάγκες Να έχεις αντί να είσαι. Μα πώς...
Ακολουθήστε μας στο Google News
Διαβάστε κι αυτά
Θολός ο ουρανός, το σκέπαστρο ασταθές. Μας παρασέρνει μια ροή αδιάκοπη. Αναποφάσιστος ο κόσμος, μπερδεμένος, στα σύννεφα και στα πρέπει. Χρώματα πάνε και μπερδεύονται στη ροή. Ένα συνεχές σουλατσαρισμα σε ψεύτικες ανάγκες Να έχεις αντί να είσαι. Μα πώς...
Μίλαγα κάποτε με κραυγές που άναβαν σπίρτα στους τοίχους, τώρα η φωνή μου είναι σκιά — ένα σούρσιμο σε παλιό πάτωμα. Ήταν θηρίο κάποτε, κοφτερή σαν μεταλλικό σύρμα, μα τη φίμωσαν με λόγια, με βελόνες, με καθρέφτες. Η φθορά δεν ήρθε με κραυγές αλλά με ψίθυρους, με τις...
Πορεία ατελείωτη, ζωή και παιχνίδι,Ατέλειωτο πάλι, μικρό μυστικό,Τέλεια, δεν είμαι μικρή, παραμένω,Το τέλος προσμένω από κάθε σκοπό. Προσμένω τη νίκη σε κάθε σταθμό,Ζωή και παιχνίδι, ακόμη σκοπώ,Ζεστό τραγουδάκι, γεμάτη καρδιά,Τελειώνει ο πόνος, μα άδεια αγκαλιά....
0 Σχόλια