Κλερ Φούλερ:

«Πικρό καλοκαίρι»

Εκδόσεις ΨΥΧΟΓΙΟΣ

 –

γράφει ο Άγγελος Πετρουλάκης

–

Η Κλερ Φούλερ είναι Αγγλίδα. Ανήκει στους συγγραφείς που επιχειρούν μέσα από τη λογοτεχνία τη δημιουργία ολοκληρωμένων ψυχογραφημάτων, με την αποδόμηση των χαρακτήρων.

Δυο γυναίκες με θρυμματισμένες προσωπικότητες κι ένας άντρας που πελαγοδρομεί ανάμεσα στο παρελθόν του και στο παρόν. Και οι δυο γυναίκες σέρνουν ένα ιδιαίτερα σκληρό παρελθόν, μια τραυματισμένη παιδική ηλικία, που θα τις συνοδεύει σε κάθε βήμα και θα ορίζει τις συμπεριφορές τους.

Συναντιούνται ένα καλοκαίρι που θ’ αποδειχθεί πικρό, ολόπικρο. Όμως, η συγγραφέας θα μας οδηγήσει σ’ αυτό δημιουργώντας μια ιδιότυπη αφήγηση, με πολλά υπονοούμενα και απρόσμενες καταστάσεις.

Το μυθιστόρημα χτίζεται μέσα από την αφήγηση της μιας από τις δυο γυναίκες, αυτής που ούτως ή άλλως έχει επιλεγεί για ν’ αποτελέσει τον κεντρικό άξονα της μυθοπλασίας. Είναι μια γυναίκα στα τελευταία της, που θυμάται. Σπαράγματα μνήμης. Θυμάται μέσα από τη φυλακή, όπου εκτίει την καταδίκη της για μια διπλή ανθρωποκτονία. Έτσι, η αφήγηση εξελίσσεται σε τρία επίπεδα. Ένα αφορά το πικρό καλοκαίρι. Άλλο τη διαδικασία τής δίκης. Το τελευταίο, αφορά το τώρα και την ανάκληση των αναμνήσεων, καθώς και ένα ακόμα έγκλημα. Είναι η Φράνσις Τσέλικο…

Η Φράνσις Τσέλικο, σε ώριμη ηλικία, αποκαλύπτει ότι είναι παρθένα, δεν έχει γνωρίσει τον έρωτα. Θέλει, όμως, να τον ζήσει. Με τον Πίτερ. Ίσως και με την Κάρα…

Παρθένα, όμως είναι και η άλλη γυναίκα, νεότερή της, η Κάρα, καθώς ο σύντροφός της, ο Πίτερ πάσχει από βαριά σεξουαλική δυσλειτουργία.

Θα συναντηθούν σε μια παλιά έπαυλη για να καταγράψουν τα αρχιτεκτονικά και τα ιδιαίτερα στοιχεία του. Η συμβίωσή τους θα γίνει αιτία να ξετυλίγουν κάποιες απ’ τις πτυχές των ζωών τους.

Ο Πίτερ, την προσκόλλησή του στη πρώην σύζυγό του.

Η Κάρα στην ιδέα μιας παρθενογένεσης. Αθεράπευτα μυθομανής ζει στην κόψη τού ξυραφιού, ακροβατώντας μεταξύ τού ακραίου και της αυτοχειρίας.

Η Φράνσις τον συγκαλυμμένο πόθο της, αλλά και κάτι ανομολόγητα βαρύ. Είναι αυτή που δηλώνει: «Είχα φανταστεί πως θα μ’ άρεσε να ζω στα άκρα, είχα φανταστεί πως θα απολάμβανα την αχαλίνωτη, παράτολμη ζωή, μα έμαθα πως είναι ανείπωτα τρομακτικό να κοιτάς στα βάθη της αβύσσου».

Η ιδέα τού θανάτου συνοδεύει τις δυο γυναίκες, με διαφορετικές αφετηρίες την κάθε μια. Της μιας η αιτία συνδέεται με τη μητέρα της, που βασανίστηκε από χρόνια ανίατη ασθένεια, με την κόρη να χάνει, ουσιαστικά, τη ζωή της, δίπλα της, αφού πρώτα έχει χάσει τον πατέρα της, ο οποίος ακολούθησε μια άλλη γυναίκα, αδελφή της συζύγου του.

Της άλλης – της Κάρα – με το θάνατο ενός παιδιού. Σχέσεις που εκφράζουν βαθιές παθογένειες ανθρώπων που δεν κατόρθωσαν να κοιτάξουν κατάματα τη ζωή. Προσωπικότητες αθεράπευτα τραυματισμένες.

Με τη συγγραφέα να προχωράει σε ιδιαίτερες ανατομίες του ψυχισμού τους.

Πλάι στο ιδιότυπο αυτό ‘‘τρίο’’, ένας ιερέας, ο Βίκτορ, που όπως ομολογεί, κάποτε σπούδαζε ιατρική, αλλά σ’ έναν από τους βομβαρδισμούς τού Λονδίνου από τους Γερμανούς, δεν βοήθησε όσο θα ήθελε κάποιους τραυματίες και φορτωμένος τύψεις παράτησε την ιατρική για να καταφύγει στην ιεροσύνη. «Ως εξιλέωση, υποθέτω. Δεν είμαι βέβαιος ότι έπιασε, ωστόσο», ομολογεί σε κάποια στιγμή, καθώς χρόνια μετά, δεν ήταν καθόλου σίγουρος αν ήταν άξιος για την επιλογή του και προβληματιζόταν αν είχε κάνει το σωστό, ή αν έπρεπε να εγκαταλείψει και τον κλήρο.

Είναι αυτός που θα ερωτευθεί τη Φράνσις. Έρωτας άγονος αφού εκείνη αναζητά αυτό ακριβώς από έναν άντρα που δεν της ανήκει. Πορείες σημαδεμένες από σκοτεινά συναισθήματα, που χρειάζονται έναν συγγραφέα για να τα εξιχνιάσει.

Η Κλερ Φούλερ πλέκει έναν αριστοτεχνικό ιστό αράχνης εγκλωβίζοντας τον αναγνώστη σε μια αλληλουχία γεγονότων και εξομολογήσεων, έτσι ώστε να ολοκληρώσει τα ψυχογραφήματά της μέσα από συνεχείς ανατροπές. «Προδίδουν οι πράξεις μας τη φύση μας;», αναρωτιέται για λογαριασμό της η Φράνσις.

Το «Πικρό καλοκαίρι» είναι ένα μυθιστόρημα που κινείται στα άκρα τής ζωής, εισχωρώντας έτσι πιο βαθιά μέσα της.