Στην ακατάστατη μάντρα των αζήτητων αναμνήσεων
θα βρεις τις πλάκες με τα συγγράμματα,
τα ρητά
που ανακατεμένα πια δε βγάζουν νόημα.
Μόνο σε μπερδεύουν,
το μηδέν και το άγαν,
το τίποτα με το άπαν,
η δόξα συναντά τη λόξα
και οι προσευχές τις κατάρες.
Τα ονόματα
-πρώην λαχταριστές ιδιοκτησίες-
ωραίων σωμάτων,
τώρα σωριάζονται ανωνύμως
να τους λείπουν γράμματα,
χωρίς διεύθυνση.
Μέσα στα χάσματα
πέφτουν τα κέρματα
-«νταν» μουσικούλα, ε;-
προκαλώντας επάνω
τα σύμφωνα της λήθης
να πουν μια κουβέντα κάλπικη.
Ύστερα η σιωπή
ανεβαίνει σαν θυμός,
κάνει σεισμό,
βγάζει ζεστή λάβα
και το καλοκαίρι καταναγκαστικό,
ακράτητο,
λιώνει στην πυρά του τις λύπες.
Μαρμαρωμένα λόγια πένθιμα
μα κάποτε, σαν αίνιγμα ζωής,
μελλοντικά θα χάσκουν.
_
γράφει ο Δημήτρης Τούλιος
–
μνήμη Α.Τ.
0 Σχόλια