Ταξιδιώτη αέναε στο γνέψιμό μου αποκρίθηκες.
Στης λήθης τ’ ακρογιάλι ξεκουράσου.
Βότσαλα μικρά οι αναμνήσεις λαχταρούν
την αλμύρα, στη σάρκα τους λουσμένη.
Να γευτούν στα χείλη τον αφρό της ελπίδας και
να μεθύσουν απ’ τα τσαλακωμένα βήματά σου.
Η σιωπή σκεπάζει τη δίψα, ξεβράζει την οργή.
Χάσου στο πέλαγος της κάθαρσης,
γλάροι της λύτρωσης
θωρούν από ψηλά τη βορά και αρπάζουν
την αμφιβολία από την έκφρασή σου…
_
γράφει ο Γεώργιος Σταματόπουλος
0 Σχόλια