Ο έρωτας χρεοκόπησε. Πέταξε τη φαρέτρα του στης Πενθεσίλειας τον τάφο. Κατευνασμένη θλίψη. Στάζει απ’ τα μάτια μιας αυτοεξόριστης θεάς. Μπερδεύεται με τη βροχή και αποξενώνει τις ραφές από τα σώματα. Τι γίνονται τα δάκρυα του σ’ αγαπώ όταν στεγνώνουν; Παραπατάν μαζί μας στο χορό των πολυφορεμένων λέξεων; Ξυπνάω πάλι αυτό το πληγωμένο φως. Που αναδύεται απ’ τη θάλασσα. Και πάνω μου ορμά. Σαν καρχαρίας χωρίς δόντια. Τα πιο ωραία ποιήματα τα γράφω χωρίς λέξεις. Όσο νοσταλγώ απομακρύνομαι. Τα μάτια μου γεμίζουν ανεξέλεγκτα. Η αγάπη γυρίζει και με παίρνει.
_
γράφει ο Χρήστος Κάρτας
0 Σχόλια