Ώρες ώρες
πετρώνει το δάκρυ
και πέφτει βαρύ.
Τότε προσπαθώ να ξεφυλλίσω
το βιβλίο του χρόνου…
τρέμω στην ιδέα.
Είναι κι η νύχτα που με σκιάζει.
Είναι κι εσύ που μου λείπεις.
Καρφωμένο το βλέμμα πάνω του.
Παλιό βιβλίο, φθαρμένο,
κολλημένες σελίδες,
Μυρωδιά υγρασίας!
Τα χέρια δεν τολμούν,
η σκέψη αγκομαχεί.
Φοβάμαι μη μου πάθεις τίποτα.
Φοβάμαι μη σε χάσω…
Φοβάμαι να γυρίσω σελίδα…
Φοβάμαι το τέλος!
_
γράφει ο Αντώνης Θαλασσέλης
Οδυνηρα όμορφο ποίημα!!Καλώς ήρθατε!!
ένας φόβος λυρικός με συναίσθημα..