Προς τη μεριά που δεν ορίζει
Η νύχτα απόψε είναι ένα φίδι που σέρνεται πάνω απ' την πόλη
Μια φυσαλίδα από την τελευταία σταγόνα νερού
Τίποτα δεν έχει σημασία
Παρ' όλα αυτά, τα γιατί παρατάχθηκαν και περιμένουν
Ένα-ένα σβήνουν τα φώτα
Οι άνθρωποι γέρνουν στα όνειρα
Τα όνειρα γέρνουν στα δέντρα
Απόψε κάποιος θα γεννηθεί και κάποιος άλλος θα πεθάνει
Ανάμεσα στις δύο στιγμές, ένα κοπάδι συνωστισμένων ζωών
και η σπηλιά σφραγισμένη
Τι είναι η αλήθεια;
Φωνάζει
και κτυπά πάνω στο βράχο, πάνω στην πέτρα, πάνω στην κλειστή σπηλιά
το ερώτημα
Ακούς το σφύριγμα;
Η νύχτα απόψε είναι ένα φίδι που σέρνεται πάνω απ' την πόλη
Που πήγαν όλοι;
Τα γιατί παρατάχθηκαν και περιμένουν
Πού να τα κρύψει;
Δεν πρέπει η μέρα να καταλάβει πως κάποιος, κάπου, μυστικά αναρωτιέται
Όλα να φαίνονται ήμερα ανίδεα και αθώα
Ήταν καλός άνθρωπος κάποτε, θα λένε
Τελευταία παρανόησε
Τις νύχτες θλιβερά μονολογεί σαν γερασμένος Άμλετ
Να ρωτάς ή να μην ρωτάς;
ψιθυρίζει
κι' ύστερα γέρνει και κοιμάται προς τη μεριά που δεν ορίζει.
_
γράφει η Μαρία Λεμεσού
Μην ξεχνάτε πως το σχόλιό σας είναι πολύτιμο!
Ωραίο σε όλα του!
Το σχόλιο σας δεν το βλέπω ολόκληρο σας ευχαριστώ όμως θερμά που με διαβάσατε
Καλημέρα και πάλι. Ολόκληρο είναι αλλά ίσως να μην έγινε κατανοητό. Εννοώ πως είναι ωραίο το ποίημα σας από όλες τις πλευρές. Με γέμισε και μου άρεσε πολύ ο τρόπος που γράφετε!
Συγγνώμη δεν ήμουν σαφής.Πρακτικό ήταν το θέμα η φωτογραφία κρύβει την πρώτη λέξη αυτό εννοούσα όταν είπα δεν μπορώ να το δω ολόκληρο 🙂 .Ευχαριστώ για τα καλά σας λόγια.Καλό βράδυ εύχομαι!
Εξαιρετικό!!Μπράβο σας!!
Ευχαριστώ σας!
Βαθυστόχαστο με τόσους προβληματισμούς, όμως δοσμένο με τόσες παρατάσεις!!!! Με συνεπήρε το κλίμα του το μελαγχολικό… Με γέμισε με τα δικά μου νυχτερινά γιατί που έκαναν παρέλαση μπρος μου….
Με συγκινείτε…Ευχαριστώ σας!