Άραγε που μας πάει τούτο το σαπιοβάγονο

κανείς δε ξέρει

μας είπαν πως μας παν κάπου καλά

μα κάτι μέσα μου σα να μου λέει πως δε θα ξαναδώ τη Σαλονίκη

κοιτώ τον τόπο

ξένος μου φαίνεται και άγονος

σκλήρυνε το καλό μου μάτι

μα αυτές οι ράγες

όσο κι αν γυαλίζουν

ξέρω

ξέρω

μας πάνε

αλλά πού

«Κάπου καλά! Ησυχάστε!»

«Κάπου καλά!»

Μετράω εφτά κεριά

κι οι δρόμοι ν’ αρμενίζουνε στα πλάγια μου

φεύγουν οι κόσμοι

πάνε

στους αθλίους με το κόκκινο πένθος και τον αγκυλωτό σταυρό

Μετράω εφτά κεριά

κι αυτοί μας πάνε

το τρένο σιωπηλό γράφει πορείες

σα να ψιθυρίζουν τα βαγόνια

σα να μου λένε «Πήδα!»

μα όχι

εγώ μετρώ κεριά

εφτά

εφτά

εφτά

Μας πάνε

Η ψυχή μου μετρά εφτά κεριά

μα όσα να ανάψω

ένα περισσεύει

Η ψυχή μου μέτρησε εφτά κεριά

μόνο τα έξι δρόμος

μια δυο τρεις

οι άλλες κυλήσαν γρήγορα

μας πάνε

έξι μέρες

κάπου καλά!

μετρώ κεριά εφτά

μέχρι που φτάνω

Άουσβιτς

1943

ημέρα έκτη

πρώτη αποστολή

μετρώ κορμιά κλεφτά

θάνατος

θάνατος

θάνατος

_

γράφει η Παναγιώτα Καραγιαννίδη