τα πυροτεχνήματα

που διασπούν τη νυχτερινή πύκνωση

και φωτίζουνε την καθαρότητα του δρόμου

με λευκές γραμμές

στην πιο ευγενική πορεία  του χρόνου

στο δρόμο για την Ανατολή που υπήρξε μέσα τους

στο δρόμο για την κατάκτηση της Δύσης

στο δρόμο απ’ την «μελαγχολία» στο «μαράζι»

στο δρόμο σαν τα σκυλιά…

κι ύστερα ο θάνατος του Πατέρα

κι ύστερα η αρρώστια σα δυσεντερία

κι ύστερα η Μάνα να συμφιλιώνει

-θάνατο κι έρωτα-

Όσα τους μήνυσε τα στενογράφησαν

χωρίς κενά και λάθη

ακόμα και τις κραυγές των όρνεων

από τους άγριους ερημότοπους

δίπλα απ’ τις τεράστιες απώλειες

και τις «amoenitates ititmeris”

ξαπλωμένοι ανεπανόρθωτα

κάτω απ τον μαύρο και βορβορώδη ουρανό

και στη γλυκιά ηρεμία του αδιαπέραστου

που όλο κράζει

-εδώ βρίσκομαι-

στην αναπάντητη υποτιμημένη επιθυμία

χαμένοι στην ομίχλη του Ελικώνα

που οι μούσες χρίουν ποιητές

αυτή η φωνή

-ενός έτους γιορτή-

εξοκείλει τους «ξεμωραμένους»

το ασώματο παρδαλό πλήθος

στο τέλος της διαδρομής

με αμυχές στο σώμα

με εξάντληση στο πνεύμα

με σχισμένη μεταμέλεια

αναστημένους απ το κύμα

γαλουχημένους απ τον άνεμο

αιώνια παρόντες.

Ο π. Παύλος Καστανάρας γεννήθηκε στη Λάρισα το 1975. Σπούδασε Θεολογία και έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στη Δημιουργική Γραφή στη Φλώρινα

 

αναδημοσίευση από το Μονόκλ