Ραγισμένη καρδιά, σπασμένη σαν βότσαλο

σαν ξερό κομμάτι ξύλου, κούτσουρο που άδειασε

και πλέει στη βαθιά θάλασσα.

Στοχασμός για ένα ταξίδι, καράβι με σκέψεις

πάνω σε ρότα με άσπρα σύννεφα

που η μπόρα και το χαλάζι, τσάκισαν τη ψυχή.

Μια ψυχή πονεμένη που κατασπαράχθηκε

από το μεγάλο στόμα της μοναξιάς

με την οδύνη, να φωλιάζει, να σαπίζει ρίζες,

να νεκρώνει αισθήματα.

Μαστιγώνει η δύναμη της άμμου

που ο αέρας φύσηξε και δάκρυσε τη μέρα.

Δάκρυα που γέμισαν ποτάμια, ρυάκια, θάλασσες

και πότισαν τα δέντρα.

Σκοτεινό σεργιάνι στο ημίφως, σαν το κερί που αργοσβήνει

στο σκίρτημα μιας πονεμένης καρδιάς.

Χείμαρρος ξεχύθηκε στον κάμπο

άπλωσε δίχτυα στις όχθες, με τα πανύψηλα πλατάνια

και φόρεσε ράσα βρεγμένα, ακολουθώντας έρημο μονοπάτι

σαν ταπεινός δούλος, που ξεστράτισε σε μια στιγμή αδυναμίας.

Παρόρμηση μέσα από καθρέπτες, που έσπασαν σε μικρά κομμάτια

και γέμισαν με λάμψη τον ουρανό, σε αποχρώσεις της ίριδας.

Πεισματικά το πνεύμα, τύλιξε το πέπλο της απόγνωσης

με ήχους και πινελιές, που τράβηξαν την αίγλη τους στο σούρουπο.

Χτύποι καρδιάς που ήχησαν δυνατά και η ευτυχία έμοιαζε αληθινή.

Σταγόνες  δροσιάς που κύλησαν στα μάτια και ξέπλυναν την καρδιά.

Μια αχυρένια καρδιά, φοδραρισμένη

από γυαλιστερό χαρτί, καλά φυλαγμένη.