
γράφει ο Πάνος Τουρλής
Ένα μικρό κορίτσι θέλει να ασχοληθεί με το τένις έχοντας ως πρότυπο τη Μαρία Σάκκαρη. Κάνει εντατικές προπονήσεις, προσπαθεί να βελτιωθεί αλλά αποτυγχάνει συνεχώς. Μήπως τελικά δεν έχει ταλέντο σε αυτό το άθλημα; Θα το καταλάβει ή θα πεισμώσει, κάνοντας τα πράγματα πιο δύσκολα για την οικογένειά της και κυρίως για τον εαυτό της;
Ο Πολυχρόνης Κουτσάκης έγραψε για ένα έξυπνο και πεισματάρικο κορίτσι που μιμείται τη ζωή και το στυλ της Μαρίας Σάκκαρη χωρίς στην πραγματικότητα να καταφέρνει κάποια προσωπική βελτίωση σ’ ένα απαιτητικό άθλημα όπως το τένις. Η συνονόματη Μαρία είναι μαθήτρια της τετάρτης δημοτικού, βαριέται το σχολείο και ανυπομονεί να επιστρέφει σπίτι για να παίξει στο τάμπλετ. Κάποια στιγμή οι γονείς της αποφασίζουν να την εντάξουν σε όποια αθλητική δραστηριότητα επιθυμεί για να ξεκολλήσει και η Μαρία διαλέγει το τένις. Με αυτό έπαιζε στο τάμπλετ και έψαχνε στο διαδίκτυο για πληροφορίες και τεχνικές, οπότε νιώθει πως έχει γίνει εξπέρ. Όνειρό της είναι να μοιάσει στη Μαρία Σάκκαρη αλλά και να την ξεπεράσει κι έτσι ξεκινάει μια περίοδος μεγάλης αναστάτωσης για όλους. Η μικρή ηρωίδα του βιβλίου γίνεται αγενής με τους πωλητές, κοπιάρει άτεχνα την πορεία και το στυλ της Σάκκαρη (μέχρι και τον αδαή παππού της θέλει για προπονητή, όπως η τενίστρια) ενώ η μαμά νιώθει ανήμπορη να τα βγάλει πέρα με δυο άντρες που κάνουν στο παιδί όλα τα χατίρια.
Το κείμενο είναι έξυπνο και παρουσιάζει ένα κορίτσι γεμάτο πείσμα και όνειρα που δε σταματά να προσπαθεί ακόμη κι όταν τα πράγματα πάνε από το κακό στο χειρότερο. Μήπως τελικά πρέπει κάποτε να τα παρατάμε και να στρέφουμε το ενδιαφέρον μας αλλού, όπου ίσως είμαστε καλύτεροι; Μου άρεσε πολύ ο χαρακτήρας του παππού, που κι αυτός σαν τον γιο του δε χαλάει χατίρι στη Μαρία, μόνο που είναι πιο προσγειωμένος και πραγματιστής. Αποδεικνύεται τελικά σημαντικός μέντορας γιατί βοηθάει την εγγονή του να εξασκηθεί συστηματικά και της αρνείται χάρες, δε θέλει να τη στείλει για τουρνουά πριν τη θεωρήσει εκείνος έτοιμη, την προσγειώνει, της βάζει φρένο στη βιασύνη να προχωρήσει παρακάτω. «Δεν κάνουμε προπόνηση για να κερδίσω; Κάνουμε για να μη χάσω με διαφορά»; Αυτή η διαπίστωση σοκάρει τη Μαρία και είναι η αρχή μιας σειράς παράλογων αποφάσεων που ίσως την οδηγήσουν πιο κοντά στο όνειρό της (μέχρι και στο χωριό της Σάκκαρη πάνε οικογενειακώς για να βρει τι της λείπει και δεν τα καταφέρνει). Φυσικά, υπάρχουν και κωμικές νότες που αλαφραίνουν την πλοκή: «-Τι είπες; Τη ρώτησε για να βεβαιωθεί πως είχε ακούσει αυτό που ήξερε πως είχε ακούσει αλλά δεν ήθελε να το έχει ακούσει» (σελ. 80).
Το «Σαν τη Μαρία» είναι ένα συναρπαστικό βιβλίο που μαθαίνει στα παιδιά πώς να κυνηγούν τα όνειρά τους αλλά και να τα εγκαταλείπουν αν δεν τα καταφέρνουν, ώστε να βρουν αυτό στο οποίο θα πετύχουν καλύτερα. Μέσα από διάφορες συναρπαστικές εξελίξεις, μαθαίνουμε τα πάντα για το τένις, για τις διαφορές στις ρακέτες, για τις πλέξεις, για το περίπλοκο σύστημα πόντων και κυρίως για τα βασικά προαπαιτούμενα: να έχεις πολύ καλή κίνηση με τα πόδια για να μπορείς να αλλάζεις κατεύθυνση χωρίς να χάνεις την ισορροπία σου και να έχεις τέλειο συντονισμό χεριών και ματιών ώστε να βρίσκεις την μπάλα στο σωστό σημείο της ρακέτας. Η ασπρόμαυρη εικονογράφηση της Πετρούλας Κρίγκου είναι καλή και παραστατική, ζωντανεύει την καθημερινότητα του παιδιού και της οικογένειάς του με μια μίξη σουρεαλισμού και πιστής απεικόνισης (όπως οι προσωπογραφίες της Μαρίας Σάκκαρη) και συνοδεύει το κείμενο με ολοσέλιδες απεικονίσεις ή μικρά καρέ. Πάμε να δουλέψουμε «Σαν τη Μαρία» λοιπόν για να βρούμε αυτό που πραγματικά μας καλύπτει, αυτό στο οποίο μπορούμε να διαπρέψουμε.
0 Σχόλια