Το θέρος ήρθε
και τα μελτέμια ανέτειλαν στο μπλε του χάρτη
με έναν ήλιο πιο χρυσό και ένα γαλάζιο πιο απόκοσμο.
Τα κοχύλια και οι πέτρες λικνίστηκαν,
η ψάμαθος χόρεψε συρτάκι και μπάλο,
ο άνθρωπος απόλαυσε δώρα ζωής -δανεικά και δανεισμένα.
Την ίδια στιγμή -σε μια στιγμή του χρόνου αιώνα-
οι φλόγες έπνιξαν την γη, ζωές πλασμάτων, κόπους δουλειάς και δούλεψης…
Στάχτες απόγνωσης οι μέρες που έρχονται
στο αύριο του τώρα και σε αυτό που έπεται.
Μα ο νους του ανθρώπου που λησμονά με ταχύτητες εθνικής οδού,
ας μην ξεχάσει…
Ας θυμάται ότι, το αυτός γέρνει στο εσύ και στο εγώ, μέσα σε μία στιγμή
-σε μια στιγμή του χρόνου αιώνα.
_
γράφει η Μαρία Θωμάδη
Μπράβο Μαρία!
Βαθιά υπαρξιακό, μια αποτίμηση της χρονικής συγκυρίας, δοσμένη από τη δική σου πένα , με έντονο προβληματισμό!!!
Σας ευχαριστώ πολύ, κύριε Αχιλλέα!
Μ.Θ.