Η νέα ποιητική συλλογή του Πασχάλη Χριστοδουλίδη, «σε τούτη τη χώρα» (σμίλη, 2018), διακρίνεται για την πειραματική χρήση της γλώσσας. Άλλοτε με έναν λόγο αντιποιητικό και άλλοτε γεμάτο ιδιωματισμούς (ο Αχιλλέας προς τη Θέτιδα) ή παρηχήσεις (τι τρων οι Τρώες) και με έντονο το δραματικό στοιχείο, συνθέτει κινούμενος μεταξύ του σήμερα και του μύθου, μεταξύ κοινωνικής αγωνίας και υπαρξιακής αναζήτησης.
Ο αντιλυρικός λόγος της πρώτης ενότητας διατηρεί έναν δομικό ρόλο πλάθοντας μικρά έπη∙ άθλους καθημερινών ανθρώπων σε μια Ελλάδα της κρίσης (σε τούτη τη χώρα). Ο ποιητής όμως δεν πολιτικολογεί, αλλά εκθέτει το συλλογικό συναίσθημα ανασφάλειας (απεικόνιση), και των εξοργισμένων νέων (tvattstuga, εξορία, ένας νεαρός) ή ασκεί κοινωνική κριτική (η φύσις του επαγγέλματος, επανάσταση). Σε όλη τη συλλογή ξεχωρίζει η χρήση του θεατρικού στοιχείου. Διάλογοι, παραθετικά σχόλια και μονόλογοι ενός πρωτοενικού χαρακτήρα διαμορφώνουν μία ποιητική δραματικότητα. Έντονο είναι και το στοιχείο της ποιητικής ειρωνείας∙ το απροσδόκητο κλείσιμο (όνειρο, απεικόνιση), η αναλογία (όσα δεν φτάνει ο Αχιλλεύς, ένας νεαρός), ο ήπιος σαρκασμός (η φύσις του επαγγέλματος, επανάσταση) σκιαγραφούν τον βαθύ πόνο του δημιουργού.
Ξεχωρίζουν όμως οι τέσσερις συνθέσεις με κεντρικό πρόσωπο τον Αχιλλέα. Ο ποιητής συναιρεί το μυθικό υπόβαθρο και τον σύγχρονο προβληματισμό πάνω στο συμβολισμό του Αχιλλέα. Ο μυθολογικός συντελεστής συνδέεται με τον ιστορικό συντελεστή της κρίσης, την υπαρξιακή αγωνία του θανάτου και την ατομική εμπειρία. Η ανάπτυξη του μυθικού υλικού στα ποιήματα δεν γίνεται επιφανειακά ή αποσπασματικά∙ ο Χριστοδουλίδης παραμορφώνει σε όλη την επιφάνεια του ποιήματος τον μύθο, συνθέτοντας μικρά δράματα με επιρροές από την τραγωδία. Έτσι συνθέτει έναν παραλληλισμό ανάμεσα στον σύγχρονο κόσμο και την αρχαιότητα, δίνοντας χρονικό βάθος στις αγωνίες του.
0 Σχόλια