1945, εκτέλεση του ναυάρχου Βίλχελμ Κανάρις. 2008, ένα μυστικό αποκαλύπτεται και ο Ματθίας έρχεται αντιμέτωπος με ένα σκοτεινό παρελθόν. 1988 και μια δολοφονία μειώνει τον αριθμό των επιζώντων δώδεκα! Ένα κατασκοπικό θρίλερ που έχει τα πάντα: συνωμοσιολογία, ανατροπές, ιστορικά στοιχεία, ανθρωποκυνηγητό, την αέναη μάχη του Καλού με το Κακό, μια σκοτεινή δύναμη που θέλει να κυριαρχήσει επί της γης, έναν έρωτα, μυστικούς κώδικες, κρυμμένα ντοκουμέντα, κυνήγι θησαυρού. Και όλα αυτά όχι να απλώνονται σχοινοτενώς σε εκατομμύρια σελίδες αλλά να δίνονται ευσύνοπτα και σφιχτά δεμένα.

«Ο ναύαρχος Βίλχελμ Κανάρις ήταν από την πλευρά του Καλού… Δημιούργησε ένα νέο ιπποτικό τάγμα, ένα μυστικό τάγμα που γλύτωσε από τη λαίλαπα του Μεγάλου Πολέμου και συνεχίζει ακόμη να υπερασπίζεται τον κόσμο με τη δύναμη που μόνο ο Θεός μπορεί να δώσει. Το Τάγμα του Φοίνικα δημιουργήθηκε από τον ναύαρχο Κανάρις με Γερμανούς και Αυστριακούς αξιωματικούς, οι οποίοι συνωμότησαν με σκοπό να δολοφονήσουν τον Χίτλρ και αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν την Ευρώπη λίγο πριν το τέλος του Δεύτερου Παγκοσμίου πολέμου…Ο Χίτλερ ελεγχόταν από μια αρχαία, σκοτεινή δύναμη, το Άδυτο. Οι αφέντες αυτού παρουσιάζονταν ως διεθνείς τραπεζίτες και επιχειρηματίες, οι οποίοι διεξήγαν τον πόλεμο με σκοπό να κατασκευάζουν και να πωλούν τα απαραίτητα όπλα, πράγμα που τους απέφερε δισεκατομμύρια δολάρια. Το πιο σημαντικό είναι ότι η λαίλαπα του πολέμου έδωσε την ευκαιρία στο Άδυτο να εξολοθρεύσει τους προαιώνιους εχθρούς του, να ενδυναμωθεί και να πετύχει τον στόχο του: να κυβερνήσει τον κόσμο, ή, όπως λένε, να δημιουργήσει τη Νέα Τάξη» (σελ. 124-125).

Έτσι λοιπόν, από τη μια έχουμε τον φίλα προσκείμενο στους Συμμάχους Κανάρις, που αγωνίζεται να διαλύσει το Άδυτο, αποπειρώμενος να δολοφονήσει τον Χίτλερ, και από την άλλη το Άδυτο, τη σκοτεινή πλευρά του κόσμου τούτου που κυριαρχεί στα πάντα. Αυτή η πάλη συνεχίζεται ως τα σήμερα, όπου ο ανθρωπολόγος Ματθίας μπλέκεται εξαιτίας του παππού του σε ένα ανελέητο κυνήγι θησαυρού με πολλά μυστικά, γιατί και το Τάγμα του Φοίνικα κάτι κρύβει, κάτι πολύτιμο για την ανθρωπότητα, και αυτό πρέπει το Άδυτο να το αποκτήσει!

Τι συνδέει επομένως την ιστορία του 1945 με το σήμερα; Πώς σχετίζεται η οικογένεια του Ματθία με τον Κανάρις; Ποιος είναι ο μυστηριώδης Νίκολας Κλάιν; Ποιος κυνηγάει να δολοφονήσει τον Ματθία; Τι είναι η οργάνωση του Λευκού Ρόδου και πώς συνδέται με τους Ναΐτες Σταυροφόρους; Γιατί η Μαύρη Παναγία της Ντιζόν είναι τόσο σημαντική για την ιστορία μας;

Γρήγορο, κινηματογραφικό, με ολοζώντανες σκηνές, αληθινούς διαλόγους και έναν πολύ καλά μελετημένο καμβά Ιστορίας. Τα μόνα που δε μου άρεσαν παρ’ όλ’ αυτά ήταν οι μακροσκελείς αφηγήσεις των ιστορικών γεγονότων και η εμμονή στη χρήση της Wikipedia.

Το στυλ του συγγραφέα δε με έκανε να βαρεθώ ούτε λεπτό, ακομη και στις παραθέσεις των ιστορικών γεγονότων. Πιστεύω όμως ότι θα έδιναν περισσότερη γοητεία όλα αυτά τα στοιχεία αν τα έλεγε κάποιος που τα έχει κάνει κτήμα του, με τον δικό του μοναδικό τρόπο, και όχι διαβάζοντάς τα από σημειώσεις ή από το διαδίκτυο. Θα μπορούσαν να αποτελούν μέρος της τριτοπρόσωπης αφήγησης και να δώσουν μια άλλη διάσταση στην εξέλιξη της Ιστορίας. Αυτό το κομμάτι δυσχεραίνεται περισσότερο από την επίμονη παράθεση της διαδικτυακής πηγής σε υποσημείωση (τις περισσότερες φορές με τη γνωστή μηχανή αναζήτησης). Κάλλιστα θα μπορούσαν όλα αυτά να παρατεθούν στο τέλος σε μια συνολική βιβλιογραφία γιατί έτσι αποσπάστηκε πολλές φορές η προσοχή μου και ένιωσα αποστασιοποιημένος από τα γεγονότα (τώρα σταματάει η αφήγηση και διαβάζουμε Ιστορία). Στο τέλος επίσης θα μπορούσαν να παρατεθούν και οι φωτογραφίες που συνοδεύουν το κείμενο, οι οποίες απεικονίζουν τα αντικείμενα και τους χαρακτήρες που εμφανίζονται στο μυθιστόρημα.

Επίσης, είμαι διστακτικός απέναντι στην αδιασταύρωτη χρήση της Wikipedia, εφ’ όσον αυτή μνημονεύεται κατά κύριο λόγο. Ναι, ο Ματθίας και η κοπέλα του δεν είχαν τον χρόνο να κάνουν διδακτορική έρευνα, όμως αν δεν παρατίθεντο με αυτόν τον τρόπο τα εγκυκλοπαιδικά στοιχεία δε θα με πείραζε καθόλου. Η Wikipedia είναι η πρώτη επαφή με την πληροφορία και από κει και πέρα απαιτείται περαιτέρω έρευνα, διασταύρωση πληροφοριών, κριτική σκέψη. Φοβάμαι την εντύπωση που θα δοθεί στον μέσο αναγνώστη, ειδικά όταν η Λίντα δε διστάζει να εκθειάσει αυτήν τη μηχανή αναζήτησης!

Σε γενικές γραμμές το μυθιστόρημα είναι μια πολύ καλή περιπέτεια, με διασταυρωμένα στοιχεία, αληθοφανέστατη πλοκή, σεβασμό απέναντι στην ιστορία γιατί δε γεμίσαμε σελίδες επί σελίδων αλλά παραμείναμε στην κεντρική ιδέα της πλοκής, και σίγουρα μυεί πολύ καλά τον αναγνώστη σε μια υπόθεση συνωμοσιολογίας που τα έχει όλα!