Κορμιά στεγνά, σκελετωμένα
Το χέρι τρέμει,
η ανάσα δε βγαίνει
Ψάχνουν κάτι να βρουν για να κρατηθούν
Όλοι όμως τους προσπερνούν
Κοιτούν αλλού και αδιαφορούν
Φοβούνται μήπως ανθρώπους τους πουν
Έχουν ξεχάσει πώς είναι να βοηθούν
Ελπίζουν πως στη θέση τους ποτέ δε θα βρεθούν
Απομακρύνονται με βήμα γοργό
Και πίσω ποτέ ξανά δεν κοιτούν.
-
γράφει η Παρασκευή Λιακοπούλου
Μην ξεχνάτε πως το σχόλιό σας είναι πολύτιμο!
Ακολουθήστε μας
Real News https://youtu.be/aAiiuhHULMc Καθημερινή Πρώτο Θέμα Το Βήμα της Κυριακής Δώστε μας το email σας και κάθε Παρασκευήθα έχετε στα εισερχόμενά σας τις προσφορές των εφημερίδων (Δεν στέλνουμε ανεπιθύμητη αλληλογραφία ενώ μπορείτε να...
Όλα άρχισαν από την μνήμη, εκεί όπου εσύ κατοικείς, και δεν κοιτάω πιά τις φωτογραφίες σου, τις έχω θάψει πρώτα μέσα μου, το μόνο αποδεικτικό στοιχείο πως κάποτε υπήρξες. Σκυφτός μου γράφω αυτό το γράμμα, σκυφτός θα πει, ελάχιστος χώρος να καταλαμβάνει το σώμα, αυτό...
Ένας χάρτης δεν αρκεί για να με σώσει από τη δίνη του ωκεανού Μέχρι και ο Θεός δε με λυπήθηκε! Ποιος θα με προδώσει; Παράφορος κυματισμός Δεν είναι τυχαίος… Κείνται άπασες οι φιλοδοξίες αναμένουσες τη βίαια αρπαγή τους Είναι αδίστακτες! Δάκρυα αγύμναστα, νόθα Ιαχές...
Ακολουθήστε μας στο Google News
Επιμέλεια άρθρου
Διαβάστε κι αυτά
Ένας χάρτης δεν αρκεί για να με σώσει από τη δίνη του ωκεανού Μέχρι και ο Θεός δε με λυπήθηκε! Ποιος θα με προδώσει; Παράφορος κυματισμός Δεν είναι τυχαίος… Κείνται άπασες οι φιλοδοξίες αναμένουσες τη βίαια αρπαγή τους Είναι αδίστακτες! Δάκρυα αγύμναστα, νόθα Ιαχές...
Αποκαΐδια στην ποδιά του Χρόνου οι μέρες της νιότης μας σκόρπισαν στο πρώτο τίναγμα. Διαβατάρικα πουλιά που έχασαν την άνοιξη απ’ του χειμώνα τις κορφές αγναντεύουν ηλιόλουστα σκιρτήματα αλλοτινών ερώτων. Παραδομένες στις ρυτίδες του καιρού άλλες στεριές και...
Κι άλλοι πέρασαν τα τείχη, Άλλοι με δάφνες, Άλλοι με βάγια και άλλοι γκρεμίζοντας τα. Και εμείς παραμέναμε δίπλα τους εκεί και τους δοξάζαμε. Τι και αν οι ύμνοι δεν γραφόταν για αυτούς. Τι και αν υμνούνταν φωναχτά για εμάς. Για εκείνους που ακολουθούμε πιστά, Για...
Μια ωμή, στεγνή, ξάστερη μεταφορά της αντανακλούμενης κοινωνικοπολιτικής κατάστασης στην Ελλάδα, συντονισμένη και παραταγμένη εντός έντεκα στίχων. Ένας σύγχρονος ρυθμός, με τέμπο καθηλωτικό χαράζοντας μας στο μυαλό τις ψυχρές και μελανές εικόνες που ζούνε εκατομμύρια συνάνθρωποι μας καθημερινά. Αποτυπώνοντας την ανύπαρκτη – επομένως και για αυτόν τον λόγο – τόσο έντονα βίαιη αντιμετώπιση τους από όλους αυτούς που διαθέτουν ακόμη το Κορμί τους, διότι αυτοί αυτοί δεν είναι Σκιές. Απομακρύνονται από το “κακό” καθώς πιστεύουν ότι δεν ανήκουν στον ίδιο κόσμο με αυτές ή από τον φόβο μην τους ρουφήξουν και γίνουν Ένα με αυτές, διαπράττοντας έτσι, ένα έγκλημα ζωών: την εγκατάλλειψη και την αλληλεγγύη. Δύο λέξεις τόσο μακριά η μία από την άλλη σημασιολογικά, αλλά ταυτόχρονα τόσο άρρηκτα συνδεδεμένες μεταξύ τους στην πραγματική ζωή, που από το συνονθύλευμα αυτό χάνουν την ανθρωπιά τους.
Συγχαρητήρια στην κα. Λιακοπούλου Παρασκευή,
για αυτήν της την παράδωση ψυχής.