Ακόμα ένα βλέμμα λατρείας σου, που με αγκυλώνει. Μη με κοιτάζεις. Η εικόνα μου ξεθωριάζει καθώς βουλιάζω σε σκοτεινό ουρανό. Μα μην τρομάζεις. Είμαι ασφαλής. Τυλίγομαι σφιχτά με τον ιστό μιας αράχνης και περιμένω. Την περιμένω. Και γίνομαι θύτης και θύμα. Εκτελεστής και στόχος. Εχθρός και φίλος. Σε λίγο θα φανεί εκείνη. Πεινασμένη. Αχόρταγη. Τη βλέπω μα δε σαλεύω. Την ξεγελάω. Η δόλια, με νομίζει νεκρή κι ετοιμάζεται να με καταβροχθίσει. Μα στο πρώτο της βήμα τη βουτάω και τη συνθλίβω μέσα στα χέρια μου. Γεύομαι το σώμα και το δηλητήριό της. Αντρειώνομαι.
Μην τρομάζεις. Βγαίνω μέσα απ’ τον ιστό δυναμωμένη. Ο αέρας τον σκορπάει μακριά. Ο σκοπός επιτεύχθηκε. Μη φοβάσαι. Ένα προς ένα ξεφλουδίζουν τώρα μπροστά σου τα προσωπεία μου. Ένα προς ένα γδέρνονται και ξεριζώνονται από μέσα μου όλα τα ψέματα. Στράγγιξε όλο το σάπιο αίμα μου.
Το σκοτάδι πυκνώνει. Μαύρες σκιές με ζυγώνουν. Λατρεύομαι. Ελεύθερη τώρα θα κυοφορήσω ένα καινούριο τέρας. Μη λυπάσαι. Ετούτη τη νύχτα η αλήθεια μου θα σπείρει φωτιά. Να με φοβάσαι.

_

γράφει η Άννα Ρουμελιώτη