Υπάρχω
σε αυτό το πλήθος.
Σε αυτό το πλήθος
από άγνωστες λέξεις.
Σε αυτό το πλήθος
από άγνωστους ανθρώπους.
Στο πλήθος
των ανύπαρκτων εννοιών.
Γκρεμίζω αλήθειες τους πλήθους,
περνάω σαν αέρας.
- σαν νύχτα στον έρωτα -
Προσπερνώ έννοιες,
δεν με ακουμπάνε πια.
Φοβάμαι,
αυτό το πλήθος με αρρωσταίνει.
Είναι μέσα το πλήθος
και φωνάζει να βγει,
φωνάζει στις έννοιες.
Στέκομαι μόνος,
εγώ και ο κόσμος.
Είναι έξω το πλήθος
και φωνάζει να μπει.
Βλέμμα σκληρό ο πόνος,
με καίει όπως η φωτιά το ξύλο.
Μια σπίθα στο πλήθος.
Σπίθα που παίρνει φωτιά,
γκρεμίζοντας πλήθη.
Είμαι μια σπίθα,
που θα γίνει φωτιά.
του Μάνου Μαλέση
Μην ξεχνάτε πως το σχόλιό σας είναι πολύτιμο!
Είναι μέσα το πλήθος
και φωνάζει να βγει,
φωνάζει στις έννοιες………
Πόση αλήθεια υπάρχει σε αυτούς τους στίχους αλλά και σε όλο σας το ποίημα……………πόσες σπίθες αναμμένες σιγοκαίνε έτοιμες να γίνουν φωτιά..
Συγχαρητήρια!!!!!!!!!
Σας ευχαριστώ πολύ,να είστε καλά!
“Στέκομαι μόνος,
εγώ και ο κόσμος.”
Η μοναξιά καταμεσίς του πλήθους… η πιο επώδυνη απ’ όλες – εκείνη που ανάβει κάποια στιγμή τη σπίθα…
Πολύ όμορφο φίλε μου Μάνο!
Ακριβώς αυτό…ευχαριστώ για τον χρόνο σας κ. Βάσω 🙂
Πολύ όμορφο. Ακόμη πιο όμορφο θεωρώ η νέα γενιά να ξυπνά τα ιδανικά, αυτα που πρέπει να μας προβληματίζουν, στους λίγο πιο μεγάλους. Μπράβο Μάνο!