Σπίθα στο πλήθος

Δημοσίευση: 15.05.2014

Ετικέτες

Κατηγορία

 

 

 

Υπάρχω
σε αυτό το πλήθος.
 
Σε αυτό το πλήθος
από άγνωστες λέξεις.
 
Σε αυτό το πλήθος
από άγνωστους ανθρώπους.
 
Στο πλήθος
των ανύπαρκτων εννοιών.
 
Γκρεμίζω αλήθειες τους πλήθους,
περνάω σαν αέρας.
 
- σαν νύχτα στον έρωτα -
 
Προσπερνώ έννοιες,
δεν με ακουμπάνε πια.
 
Φοβάμαι,
αυτό το πλήθος με αρρωσταίνει.
 
Είναι μέσα το πλήθος
και φωνάζει να βγει,
φωνάζει στις έννοιες.
 
Στέκομαι μόνος,
εγώ και ο κόσμος.
 
Είναι έξω το πλήθος
και φωνάζει να μπει.
 
Βλέμμα σκληρό ο πόνος,
με καίει όπως η φωτιά το ξύλο.
 
Μια σπίθα στο πλήθος.
 
Σπίθα που παίρνει φωτιά,
γκρεμίζοντας πλήθη.
 
Είμαι μια σπίθα,
που θα γίνει φωτιά.

 

 

του Μάνου Μαλέση

Μην ξεχνάτε πως το σχόλιό σας είναι πολύτιμο!

Ακολουθήστε μας

Αναζήτηση…

Αναζήτηση…

Πλέουμε στο κουφάρι του καλοκαιριού Δίπλα μας κόλποι, ο Μέγας Γυαλός, η Μικρή Άμμος νησιά, της Αποκάλυψης, της Παναγιάς, της Λαγνείας Διαβήκαμε στον καιρό και σε μέρη δύσβατα Μάθαμε να χωρίζουμε τις θύμησες όπως χωρίζουν τα νησιά τους ανθρώπους τους -ντόπιοι,...

The last exit

The last exit

Με την πρώτη συννεφιά του Σεπτέμβρη χρωματίζονται τα όμορφα που θα έρθουν.  Αρκεί να θες να τα δεις… Όπως θα οδηγείς στη μεγάλη βαρετή ευθεία ενός ατέλειωτου, σκληρού και άχρωμου καλοκαιριού,  μη ξεχαστείς! Να στρίψεις στην τελευταία έξοδο.  Σ ’αυτή που γράφει… “Μωβ,...

Ακολουθήστε μας στο Google News

Επιμέλεια άρθρου

Διαβάστε κι αυτά

The last exit

The last exit

Με την πρώτη συννεφιά του Σεπτέμβρη χρωματίζονται τα όμορφα που θα έρθουν.  Αρκεί να θες να τα δεις… Όπως θα οδηγείς στη μεγάλη βαρετή ευθεία ενός ατέλειωτου, σκληρού και άχρωμου καλοκαιριού,  μη ξεχαστείς! Να στρίψεις στην τελευταία έξοδο.  Σ ’αυτή που γράφει… “Μωβ,...

Χαμένος Παράδεισος

Χαμένος Παράδεισος

Νιώθεις ή μήπως από τον πόνο μούδιασε η ψυχή και η συνείδηση; Τι γίνεται γύρω μας; Το αίμα κόκκινο κυλά στο χώμα που πατάς. Αίμα αθώο, που δεν πρόλαβε να ζήσει. Κείτεται ανήμπορο πάνω στα λουλούδια που με χαρά ανθίζουν. Βλέπεις η φύση δεν λογαριάζει το ανθρώπινο...

Περί σιωπής

Περί σιωπής

Αλυσοδέθηκες   Το παρελθόν σε εγκλωβίζει  μ' ενοχές. Κι είναι η ενοχή ένοπλη σκιά, που σε καταδικάζει  να ζεις πολεμώντας κι υπομένοντας —διαρκώς—   τον πόνο του πυρακτωμένου σιδήρου, σκουριασμένου, από τα χρόνια, στην τραυματισμένη σου ψυχή.   Φοβάσαι...

5 σχόλια

5 Σχόλια

  1. Άννα Ρουμελιώτη

    Είναι μέσα το πλήθος

    και φωνάζει να βγει,

    φωνάζει στις έννοιες………

    Πόση αλήθεια υπάρχει σε αυτούς τους στίχους αλλά και σε όλο σας το ποίημα……………πόσες σπίθες αναμμένες σιγοκαίνε έτοιμες να γίνουν φωτιά..
    Συγχαρητήρια!!!!!!!!!

    Απάντηση
    • Μάνος

      Σας ευχαριστώ πολύ,να είστε καλά!

      Απάντηση
  2. Βάσω Αποστολοπούλου-Αναστασίου

    “Στέκομαι μόνος,
    εγώ και ο κόσμος.”

    Η μοναξιά καταμεσίς του πλήθους… η πιο επώδυνη απ’ όλες – εκείνη που ανάβει κάποια στιγμή τη σπίθα…
    Πολύ όμορφο φίλε μου Μάνο!

    Απάντηση
    • Μάνος

      Ακριβώς αυτό…ευχαριστώ για τον χρόνο σας κ. Βάσω 🙂

      Απάντηση
  3. eirini giavasi

    Πολύ όμορφο. Ακόμη πιο όμορφο θεωρώ η νέα γενιά να ξυπνά τα ιδανικά, αυτα που πρέπει να μας προβληματίζουν, στους λίγο πιο μεγάλους. Μπράβο Μάνο!

    Απάντηση

Υποβολή σχολίου