15.05.2014

Σπίθα στο πλήθος

 

Υπάρχω
σε αυτό το πλήθος.
Σε αυτό το πλήθος
από άγνωστες λέξεις.
Σε αυτό το πλήθος
από άγνωστους ανθρώπους.
Στο πλήθος
των ανύπαρκτων εννοιών.
Γκρεμίζω αλήθειες τους πλήθους,
περνάω σαν αέρας.
– σαν νύχτα στον έρωτα –
Προσπερνώ έννοιες,
δεν με ακουμπάνε πια.
Φοβάμαι,
αυτό το πλήθος με αρρωσταίνει.
Είναι μέσα το πλήθος
και φωνάζει να βγει,
φωνάζει στις έννοιες.
Στέκομαι μόνος,
εγώ και ο κόσμος.
Είναι έξω το πλήθος
και φωνάζει να μπει.
Βλέμμα σκληρό ο πόνος,
με καίει όπως η φωτιά το ξύλο.
Μια σπίθα στο πλήθος.
Σπίθα που παίρνει φωτιά,
γκρεμίζοντας πλήθη.
Είμαι μια σπίθα,
που θα γίνει φωτιά.

 

 

του Μάνου Μαλέση

Ακολουθήστε μας

Οι προσφορές των εφημερίδων για το Σαββατοκύριακο 15 – 16 Φεβρουαρίου 2025

Οι προσφορές των εφημερίδων για το Σαββατοκύριακο 15 – 16 Φεβρουαρίου 2025

Real News https://youtu.be/2a72XROiaaUΚαθημερινή https://youtu.be/TvC4bKhFsr8?si=NU_CAZ-ZoUZtWPeR https://youtu.be/x7nNBchmgw8?si=kp3f-okyaaz7rDHxΠρώτο Θέμa Το Βήμα της Κυριακής Δώστε μας το email σας και κάθε Παρασκευήθα έχετε στα εισερχόμενά σας τις προσφορές των...

Αν η πόρτα άνοιγε, θα έφευγες;

Αν η πόρτα άνοιγε, θα έφευγες;

Φόβος Φοβάμαι.  Φοβάμαι πως θα ’ρθει εκείνη η μέρα που μονάχα θα υπάρχω, μα δεν θα ζω. Ένα χέρι πλησιάζει.Είναι κρύο.Φοβάμαι.Το χέρι που κάποτε αγκάλιαζε τις πληγές μου – ή έτσι νόμιζα, τουλάχιστον –τώρα έχει γίνει ένας βαρύς βράχος που προσπαθεί να με αφανίσει....

Tα βατραχάκια

Tα βατραχάκια

Στους καλυτερότερους νέους μικρούς  ηθοποιούς τους μαθητές μας… Βρεκεκέξ… τραγουδούν οι ψυχές στο ποτάμι. Το βάρος του λόγου ανήκει σε εκείνους  που τολμούν να κρατήσουν ζωντανή την ελπίδα. Δύο φωνές συγκρούονται:  η μία, βαριά σαν τον κεραυνό,  Η...

Ακολουθήστε μας στο Google News

Διαβάστε κι αυτά

Tα βατραχάκια

Tα βατραχάκια

Στους καλυτερότερους νέους μικρούς  ηθοποιούς τους μαθητές μας… Βρεκεκέξ… τραγουδούν οι ψυχές στο ποτάμι. Το βάρος του λόγου ανήκει σε εκείνους  που τολμούν να κρατήσουν ζωντανή την ελπίδα. Δύο φωνές συγκρούονται:  η μία, βαριά σαν τον κεραυνό,  Η...

Φλόγες ή το παραμύθι δύο κεριών

Φλόγες ή το παραμύθι δύο κεριών

Χθες, με μια κίνηση ηχητική και πρόσχαρη, άναψα τα κεριά που έχω στο σαλόνι μου. Όχι όλα ▪︎ μόνο εκείνα που μου πρόσφεραν την χαρά της συμμετρίας. Μα το ξέρεις▪︎ ακόμα και εκεί πρέπει να υπάρχει μία τάξη έτσι για να πιστέψω πως μπορώ να γαληνέψω το εσωτερικό μου χάος....

Δεν έχω οξυγόνο

Δεν έχω οξυγόνο

Σας παρακαλώ, κύριε, δεν έχω οξυγόνοΑφήστε να με αναπνεύσω Εκκωφαντική σιωπή ναρκοθέτησε το πεδίοΒαραθρώδες κενό μες στης γης τα αποκαΐδιαΗ φύση κλαίει, σπαράζει, θρηνεί, μεμψιμοιρεί και σκούζειΕκφωνεί τον επικήδειο λόγοΜπροστά σε μαρμαρωμένο ακροατήριο των ψυχών Σας...

5 σχόλια

5 Σχόλια

  1. Άννα Ρουμελιώτη

    Είναι μέσα το πλήθος

    και φωνάζει να βγει,

    φωνάζει στις έννοιες………

    Πόση αλήθεια υπάρχει σε αυτούς τους στίχους αλλά και σε όλο σας το ποίημα……………πόσες σπίθες αναμμένες σιγοκαίνε έτοιμες να γίνουν φωτιά..
    Συγχαρητήρια!!!!!!!!!

    Απάντηση
    • Μάνος

      Σας ευχαριστώ πολύ,να είστε καλά!

      Απάντηση
  2. Βάσω Αποστολοπούλου-Αναστασίου

    “Στέκομαι μόνος,
    εγώ και ο κόσμος.”

    Η μοναξιά καταμεσίς του πλήθους… η πιο επώδυνη απ’ όλες – εκείνη που ανάβει κάποια στιγμή τη σπίθα…
    Πολύ όμορφο φίλε μου Μάνο!

    Απάντηση
    • Μάνος

      Ακριβώς αυτό…ευχαριστώ για τον χρόνο σας κ. Βάσω 🙂

      Απάντηση
  3. eirini giavasi

    Πολύ όμορφο. Ακόμη πιο όμορφο θεωρώ η νέα γενιά να ξυπνά τα ιδανικά, αυτα που πρέπει να μας προβληματίζουν, στους λίγο πιο μεγάλους. Μπράβο Μάνο!

    Απάντηση

Υποβολή σχολίου