Σου γράφω
λόγια δεμένα στο μαντήλι της χαράς.
Δεν ξέρω αν τ’ ακούς
τώρα στα υπόγεια της ζωής που λούζεσαι ;;;
και μαθητεύεις τις επίγειες φωνές,
τα τρυφερά αγγίγματα στην κλειδωμένη κάμαρη
και δραπετεύεις στις κλειστές υγρές στροφές
συνθήματα «είμαι εδώ» λακτίζοντας
στο σώμα της καρδιάς σου.
Κομμένη ανάσα σ’ αφουγκράζομαι να κολυμπάς
ηλιόψαρο του πιο υπέροχου βυθού.
Χιλιάκριβο, γελάς και παίζεις
στων υπερήχων τις οθόνες.
Θαμπώνομαι
την ύπαρξή σου στο αδιαχώρητο λατρεύοντας
κι αυτός ο χρόνος σαν θητεία περνάει,
ώσπου να αναδυθείς τρισέμορφο
στις αγκαλιές και στην αγάπη μυρωμένο.
_
γράφει η Μαρία Σκουρολιάκου
Με γυρίσατε τρία χρόνια πίσω….το κείμενό σας ακουμπά στις πιο ευαίσθητες και τρυφερές μου χορδές… Καλή σας μέρα!
Ζήλεψα… Ζήλεψα την πατρότητα που δεν μου έτυχε σε φωτογραφία και στίχους… Ζήλεψα όπως πάντα ζήλευα την μητρότητα που ένας άνδρας δεν μπορεί να ζήσει… Το συναίσθημα κατακλύζει τον αναγνώστη… Οι εκφράσεις σπάνια όμορφες. Οι παρομοιώσεις υπέροχες… Ελεύθερη ποίηση αλλά γνήσια ποίηση… Με ρυθμό και μέτρο… Ζήλεψα… Με την πιο καλή έννοια ζήλεψα…
Τρυφερό , γεμάτο ευαισθησία!!!!
Εξαίρετο!!!
Με συγκίνησες Μαρία!!!
Καλό βράδυ!!!